Ja, de vier mannen uit New Jersey zijn de neefjes van Bruce Springsteen. Dat weten we nu wel. Maar tegenwoordig vinden we in hun muziek meer invloeden terug te vinden dan alleen die van The Boss. Ga maar na, de Jersey boys schakelen van folk naar punk en van rock & roll naar pop noir alsof het niets is. Waar komt die verscheidenheid aan stijlen vandaan? Om dat mysterie te ontrafelen moeten we terug naar de jeugd van frontman Brian Fallon, wiens leven veranderde toen hij Bob Dylan op de radio hoorde.

De beste plaat van mijn ouders:
BOB DYLAN – GREATEST HITS VOLUME I & II (1967/1971)
‘De plaat van mijn moeder. Ze had eigenlijk maar een paar albums. Naast Dylan waren dat Born To Run van Bruce Springsteen, Who’s Next van The Who en Sticky Fingers van de Rolling Stones. Dat zijn de albums die mijn jeugd bepaalden en mij maakten tot wie ik nu ben. Boy Dylan is de beste, punt. Einde discussie. Naast haar reguliere werk had mijn moeder een parttimebaan als krantenbezorger. We waren niet rijk. Maar ik wilde wel een stereotoren. Omdat m’n moeder dat niet zomaar kon betalen ben ik haar gaan helpen met haar krantenwijk. Ik zal een jaar of twaalf geweest zijn. Ik wist nog niet precies wat muziek echt was, wat het voor een impact op je leven kon hebben. Tijdens het bezorgen van de krant hoorde ik ineens een nummer op een radio in een huis. Geweldig vond ik. Ik vroeg m’n moeder wat het was. Just Like A Woman van Bob Dylan, zei ze. Dat nummer veranderde mijn leven. Zodra we thuiskwamen zette ik de Greatest Hits op. Natuurlijk snapte ik het meeste niet, maar ik vond het geweldig. Die stem, het mysterie dat om iedere zin heen hing, ik was er direct dol op. Eigenlijk ben ik daarna ook naar de andere albums van mijn moeder gaan luisteren. Ik heb enorm geluk gehad met haar smaak. Je kunt een slechtere muzikale start maken.’

De plaat die me de punkrock in trok:
THE CLASH – THE CLASH (1977)
‘Zonder twijfel een van de beste punkrockalbums ooit gemaakt. Ik luisterde eigenlijk nooit naar punkrock toen ik jong was. De albums van moeder, dat was het referentiekader dat ik had. Tot mijn zestiende luisterde ik niets anders. Heel raar, want meestal zet je je eerst af tegen de smaak van je ouders en als je ouder wordt kom je een beetje tot inkeer. Ik nam gewoon de smaak van mijn moeder over. Pas toen ik per ongeluk een nummer van The Clash hoorde, raakte ik geïnteresseerd in andere muziek. Ik kocht hun debuutalbum en mijn leven stond weer op z’n kop. Tot op de dag van vandaag is die plaat eigenlijk nooit meer geëvenaard. The Clash zette een standaard die zo hoog was dat ze er zelf niet eens meer aankwamen. Natuurlijk, iedereen heeft het tegenwoordig alleen nog maar over London Calling en dat snap ik ook wel. Het was de eerste plaat waarop punk, ska, reggae en soul perfect in elkaar overgingen, maar eigenlijk vind ik hun debuut beter. Het is een echt punkalbum en bovendien vind ik nummers als I’m So Bored With The USA en London’s Burning werkelijk subliem.’

De plaat die mijn werk als dakdekker draaglijk maakte:
AGAINST ME! – NEW WAVE (2007)
‘Ik werkte als dakdekker samen met Dave Franklin, de zanger van hardcoreband Vision uit New Jersey. Hij heeft me eigenlijk geleerd wat punkrock is. Hij liet me Youth Brigade voor het eerst horen. Ik was gelijk verkocht. Ik weet nog dat hij hun compilatiealbum Sink With Kalifornija opzette en dacht: hé, dat lijkt precies op Greg [Attonito] van de Bouncing Souls! Die heeft leren zingen door Youth Brigade. Van Bouncing Souls was ik toen al fan. De eerste keer dat we het podium deelden had ik voor het eerst het idee dat het ergens heenging met mijn eigen band. Later luisterden we veel Cro-Mags op het dak. Ik had toen geen idee wie dat waren. Dave heeft me opgevoegd qua goede punkrock. Toen New Wave van Against Me! Uitkwam, was single White People For Peace steeds op de radio. Geweldig nummer, geweldig album. En een geweldige band. Hoe Tom Gabel zijn politieke ideeën weet te verpakken in krachtige en intelligente nummers is indrukwekkend. Sowieso is Against Me! een van de weinige punkrockbands die verderkijkt dan de bekende akkoorden. Het was een mooie tijd op het dak met Dave.’

De plaat waarvan ik had gewild dat ik erop had meegespeeld:
PEARL JAM – NO CODE (1996)
‘Pearl Jam is de beste band ter wereld. Mijn favoriete nummer aller tijden is Don’t Think Twice, It’s Allright van Dylan, maar Pearl Jam is de beste band. Voor No Code was ik ook al fan van ze, maar door die plaat hoorde ik pas echt hoe goed die band wel niet was. En man, wat wilde ik graag Eddie Vedder zijn! Nog steeds trouwens. No Code was de eerste plaat waarop de band hun geijkte sound los durfde te laten, die experimenteler, bijna bevrijdend klonk. Ik weet het, bijna niemand is het met me eens, maar ik vind dit het beste Pearl Jam-album. Of in ieder geval het meest spannende. In 2010 mochten we voor ze openen in Hyde Park [Londen] en het was geweldig. Eddie is super cool. Nee, we hebben niet samengespeeld. Ik had het wel gewild, maar het voelde niet goed om het te vragen. Het was nog niet het juiste moment. Maar dat komt wel. Ik vond het al spannend genoeg dat Eddie naast het podium naar ons stond te kijken. Hij vond het goed. Tenminste, dat zei hij tegen me, haha! Stiekem hoop ik dat er ooit nog een kans komt om Eddie het podium op te trekken, mijn goede vriend Mike Ness [Social Distortion] heeft zowel met Bruce als met Eddie gespeeld, dat moet ik op z’n minst evenaren. Maar Mike heeft echt een tour met Pearl Jam gedaan, meerdere avonden na elkaar met ze gespeeld. Ja, dan zou ik het ook wel durven te vragen…’

De plaat die me het gevoel gaf dat ik zelf ook muzikant kon worden:
HOT WATER MUSIC – FOREVER AND COUNTING (1997)
‘Vroeger kocht ik vaak verzamelalbums. Zo kocht ik op een dag Doghouse Fifty. Het eerste nummer was van Chamberlain, ook al een van m’n favoriete punkrockbands, daarna kwam Better Sense van Hot Water Music… Ik heb van die plaat altijd alleen de eerste twee nummers gedraaid. [Fallon vergist zich: Doghouse Fifty opent met een nummer van The Get Up Kids, Chamberlain komt na Hot Water Music]. Ik had nog nooit van ze gehoord, hoorde dat nummer en dacht: wow, dit wil ik ook wel! Hot Water Music is de reden dat ik een band speel. Zonder hen had The Gaslight Anthem niet bestaan. Die energie, die stem van Chuck Ragan. Zo’n unieke band, met vier compleet verschillende individuen, heeft punkrock sinds Hot Water Music niet meer gehad. Ik ben dan ook heel erg blij dat ze weer optreden. Ook de het album van The Draft [met drie van de vier Hot Water Music-leden] vind ik erg goed. En het solowerk van Chuck Ragan natuurlijk, een van de weinige punkrockzangers die ook akoestisch overeind blijft. Dave Raun is overigens een heel goede vriend van me. Hij is drummer van Lagwagon, maar speelt tegenwoordig ook met Hot Water Music mee. En trots dat ie is! Hun bassist Jason Black zit tegenwoordig in Senses Fail. Die band heb ik nooit zo begrepen. Ze komen ook uit New Jersey en het zijn aardige gasten, maar die moderne screamo gaat volledig langs me heen. Ik geloof niet dat ik één nummer van ze ken. ’

De laatste plaat die ik voor mijn dood wil horen:
BOB DYLAN – THE BOOTLEG SERIES 1-9 (1991-2010)
‘Hier kan ik iedere dag naar luisteren, zonder er ook maar een seconde moe van te worden. Ik luister nu al zo’n vijftien jaar naar Dylan en ik snap er nog altijd niets van. Gek word ik ervan, compleet gek. Ik hou van die man, echt, maar zijn muziek blijft een groot mysterie voor me. Don’t Think Twice, It’s Allright bijvoorbeeld, een nummer dat iedereen kent, maar waar niemand echt doorheen kan kijken. Nee, ik heb hem nog nooit ontmoet. Heel raar eigenlijk, maar ik zou hem niet willen ontmoeten. Eddie Vedder, Bruce Springsteen, mijn andere helden, heb ik wel de hand geschud, maar voor Dylan ben ik een beetje bang. Stel je voor dat hij heel gemeen is? Ik wil de persoon Dylan echt apart blijven zien van de muzikant Dylan. Bovendien schijnt hij de laatste jaren een beetje de weg kwijt te zijn. Maar wat wil je ook? Als ik Bob Dylan was, zou ik compleet gek zijn geworden. Iedere keer als er weer een deel van The Bootleg Series uitkomt, sluit ik mezelf op in m’n appartement. Ik kom er pas weer uit als ik het idee heb een klein beetje van de nummers te kunnen bevatten. Dat is het mooie van Dylan, hij weet met op het eerste gehoor simpele ideeën compleet eigen nummers te maken.‘

De plaat die het beste voor thuishaven New Jersey staat:
BRUCE SPRINGSTEEN – BORN TO RUN (1975)
‘Eigenlijk zou ik Greetings From Asbury Park moeten zeggen, omdat die plaat echt uit New Jersey komt, maar Born To Run heeft voor mij meer dat typische Jersey-gevoel. Born To Run is misschien wel de beste plaat die ooit in de Verenigde Staten is uitgekomen. Je vind dat ik mezelf tegenspreek? Nee hoor! Pearl Jam is de beste band, Bob Dylan de maker van het beste nummer aller tijden en Born To Run is de beste cd. Nee, niet Born In The USA. Ik haat de overdadige keyboards op dat album. Die klinken zo jaren tachtig. Dat zouden we met The Gaslight Anthem nooit doen. Behalve als het moet van Bruce natuurlijk, haha! Hij heeft nu een paar keer een nummer met ons meegedaan en ik heb ook met zijn E-Street Band op het podium gestaan. Een magisch moment. Maar het voelde heel vertrouwd. De eerste keer dat ik zag dat Bruce ons bij zijn topfriends op MySpace had gezet was ik natuurlijk apetrots, maar nu word ik wel eens moe van de eeuwige vergelijking met Bruce. Ik vind het een eer om in één adem met hem genoemd te worden, maar sommige journalisten lijken over niets anders te willen praten. Daar pas ik voor. Ik ben er op trots op dat we uit dezelfde staat komen. Ik sinds enige tijd in New York, maar zit erover te denken om terug te verhuizen naar New Jersey. Ik mis het, vooral de zee. En mijn vrienden. Al m’n vrienden wonen in New Jersey. En ik hou van New York hoor, maar het is niet mijn thuis. Het is een prachtstad om te bezoeken, niet om te wonen. Als ik ooit heel erg rijk word, koop ik een appartement in New York en een huis in New Jersey. Dat gevoel, dat heeft Springsteen op Born To Run perfect weten te vatten.’

Op 15 november staat de band in de Heineken Music Hall. Kaartjes (à 32 euro) zijn verkrijgbaar via Ticketmaster.nl.