Blote voeten, roodfluwelen mantel, gouden vogelveren: als een sprookjesfiguur uit een Renaissanceschilderij, zo verscheen Jacob Alon een half jaar geleden bij het BBC-programma van Jools Holland. De Schotse muzikant debuteerde met één single, waarin die zichzelf zachtaardig introduceerde als een fee in een fles. Alons stem ging spookachtig zuiver de hoogte in en werd vergeleken met Jeff Buckley. Nu is er het prachtige debuutalbum In Limerence, door OOR een ‘juweel van een folkpopplaat’ genoemd. We zochten de rijzende ster op in Utrecht.

JACOB ALON STAAT niet helemaal lekker op het podium van Ekko. Van Berlijn naar Utrecht is een lange rit en nu zijn er ook nog problemen met die verdomde akoestische gitaar. Op het podium vraagt de muzikant het publiek mee te doen met meditatieve ademoefeningen. In Alons helder-water-liedjes is elke zin doorleefd, doorvoeld, doorwrocht. Net als bij Sufjan Stevens en Adrianne Lenker. En toch, Alon geeft meer bloot dan Lenker en Stevens durfden.

De bril die Alon backstage draagt, eerder die avond, mist een pootje. De bijna 25-jarige singer-songwriter draagt links roze nagellak, de zilveren gelnagels op rechts functioneren ook als plectrums. We krijgen een knuffel bij kennismaking en een knuffel bij afscheid. ‘Ik kom uit een behoorlijk klein dorpje in Schotland. Er was zoveel small-mindedness. Daar werd mijn lichaam vrij snel geobjectiveerd, wat een onmenselijk gevoel was. Ik heb geen vaderfiguren meer in mijn leven op dit moment. Dat voelt beter.’

JACOB ALON KROOP als negenjarige achter de piano en pakte zes jaar later een gitaar op. Muziek maken werd thuis actief ontmoedigd, beter kon je technische natuurkunde studeren, of medicijnen. Alon gaf beide studies een kans.

‘Tijdens mijn studie natuurkunde en medicijnen wist ik niet goed wie ik was. Ik geloofde niet in mezelf en wilde anderen blij maken. Maar de wereld van de natuurkunde is de minst speelse en creatieve die ik ken. Ik hield het niet meer vol, ik moest op mezelf focussen, anders had ik niet overleefd. En toen begon de pandemie. Die voelde eeuwig. I was deeply unwell. Vanaf het moment dat ik niet meer hele dagen sliep, pakte ik mijn gitaar en schreef In Limerence. Ironisch genoeg begonnen mijn familieleden me meer te begrijpen toen ik afstand nam. Mijn moeder is heel trots op het album. Ze houdt van de liedjes. Maar ze worstelt wel met het horen van Liquid Gold 25.’

Alon schreef dat nummer na een reeks vernederende ervaringen op Grindr. ‘Ik bracht mezelf in gevaarlijke situaties. Ik sprak af met mensen waarvan ik me afvroeg of ze echt waren, stapte in de auto’s van vreemden, reed met ze mee naar onbekende plekken. Ik gaf mijn grenzen niet aan, had geen eigenwaarde, geen zelfrespect. Seks en hook-ups kunnen net als cocaïne een verslaving worden: ik probeerde mijn pijn te ontlopen. Maar op die manier ging ik niet vinden wat ik zocht: bevestiging, connectie, erbij mogen horen. Na het schrijven van In Limerence ben ik klaar om echte liefde te omarmen. Ik ga niet meer vluchten voor de pijn.’

WE ZIJN BENIEUWD hoe Alons carrière gaat verlopen na dit debuutalbum. ‘Ik vind het ook eng, mijn eerste plaat uitbrengen. Het waren eerst míjn verhalen en nu worden die door anderen geïnterpreteerd en krijg ik ineens overal reacties op.’

Intussen voelt Alon de druk om als artiest te reflecteren op de toestand van de wereld. ‘Er is zoveel leed. Soms voel ik frictie tussen onbevooroordeeld liedjes schrijven en me uitspreken via sociaal activisme. Ik vind het soms heel moeilijk om uit bed te komen. Dat komt in het bijzonder door de opkomst van extreemrechts en de veelvuldige bedreiging van queer mensen.’

‘Weet je, de depressie- en zelfmoordcijfers onder queer mensen zijn heel hoog. En als reactie op de huidige wereld begin ik die cijfers te begrijpen. Dat probeer ik ook te zeggen met de mantra in Don’t Fall Asleep. De zin don’t fall asleep, you are precious to me is een oproep aan jongeren die zich, net als ik, niet waardevol voelden. Ik wil ze laten weten: je hebt waarde, je bent dierbaar… In ieder geval voor mij. Ik schreef het liedje als brief aan een neef. Door de staat van de wereld is het het persoonlijke ontstegen: het voelt nu universeel, aan al mijn broers en zussen op deze wereld.’

‘In Confessions schrijf ik vanuit het perspectief van mijn 14-jarige zelf. Ik herinner me heel scherp wie ik was, welke pijn en schaamte ik voelde. Ik groeide op in een wereld die niet lijkt op wie ik ben. Een wereld waar ik niet als vanzelf in paste. Als jonge tiener had ik de woorden niet. Nu heb ik de woorden wel en wil ik mijn jongere zelf een stem geven.’

‘IS EVERYONE DOING okay? No one too hot?’ Korte stilte op het podium. ‘Well, you’re all toooo hot!’ Het publiek in Ekko lacht met de ontwapenende Alon mee. De artiest vertelt over een liedje dat speelt aan een zomers zwembad, waar een jeugdvriend een litteken opliep door fysiek geweld. Dat litteken blijft, maar met Alons liedje moet de pijn verdampen.

‘Toen ik probeerde om dokter te worden, sleepte ik mijn verleden mee. Persoonlijke ervaringen werkten door in mijn mentale gemoedstoestand. Ik stopte met mijn studie medicijnen, maar toch ben ik een soort dokter gebleven. Dokters geven om de menselijke conditie. Dokters willen mensen genezen, mensen beter maken. Dokters zijn de hele dag bezig met pijn en het helen daarvan. Ik zie daarom parallellen tussen de medische wetenschap en muziek: ik wil toch een dokter zijn, met muziek als specialisatie.’

IN LIMERENCE is op 30 mei verschenen.

JACOB ALON: 14 jun Best Kept Secret, Hilvarenbeek | 13 jul Valkhof Festival, Nijmegen | 12 okt Bozar, Brussel (B) | 5 nov TivoliVredenburg, Utrecht | 6 nov Effenaar, Eindhoven