Soms vraag je je af waarom artiesten eigenlijk interviews doen. Zo ook bij Khruangbin. Het Texaanse trio heeft een nieuwe plaat gemaakt en dus draait het promotiecircus op volle toeren. Zo werkt het nu eenmaal in de muziekjournalistiek, het is een kwestie van vraag en aanbod. In principe gaat de voorkeur uit naar een persoonlijk gesprek, maar eerlijk is eerlijk: zolang je een bereidwillige gesprekspartner aan de andere kant van je scherm hebt zitten, kunnen videointerviews ook oké zijn. Dat is bij Khruangbin niet het geval, blijkt al snel. Het is duwen en trekken, maar Khruangbin buigt nauwelijks mee.

Het begint met de afwezigheid van de vooraf wel aangekondigde zangeres en bassist Laura Lee Ochoa. En dat terwijl de thema’s van het album – familie en thuiskomen – toch vooral geïnspireerd zijn op haar persoonlijke ervaringen. Daar gaat een deel van je voorbereiding. Wie wel inloggen, zijn gitarist Mark Speer en drummer DJ Johnson.

Maar vervolgens blijven hun beide camera’s uit, waardoor ik tegen een zwart scherm aan zit te kijken. Weg gespreksdynamiek. Mijn camera stond overigens wel aan, waardoor ik me aardig te kakken gezet voelde en mezelf halverwege het gesprek ook maar uit mijn lijden verloste.

Khruangbin (spreek uit: krung bin) betekent ‘vliegtuig’ in het Thais, want Laura Lee volgde ooit een cursus Thais. Waarvan akte. De titel van hun vierde album, A La Sala, laat zich vertalen als ‘in de kamer’ of ‘thuiskomen’. De plaat is op drie nummers na instrumentaal. Dat biedt weinig aanknopingspunten voor een verdiepend interview.

Bovendien worden vragen over het prille moederschap van Laura Lee en de pruiken die de bandleden dragen niet op prijs gesteld, zo staat in de vooraf gestuurde bio. Nu stond dat laatste toch al niet op mijn vragenlijst. Enfin, u heeft een beeld van de omstandigheden. Zo relaxt als ze op hun plaat zijn, zo stug zijn ze tijdens het interview. Een half uur durende poging tot converseren met Khruangbin.

MET A LA SALA gaan jullie terug naar de basis van Khruangbin. Wat betekent dat in jullie geval?

Mark: ‘Onze vorige twee platen glansden wat mij betreft iets te veel. We hebben met veel andere muzikanten samengewerkt. Ik voelde daarna de behoefte om de regie weer in eigen handen te nemen en alleen met mijn vrienden in één ruimte te spelen, zoals we ooit begonnen zijn. Ik heb achteraf ook niet veel aan het geluid veranderd: dit is hoe het klinkt, dan klinkt het dus zo.’

Waar was het voor jullie duidelijk welke richting jullie creatief gezien uit wilden?

Mark: ‘Ik kan niet echt een moment aanwijzen. We slaan gewoon een bepaalde weg in. We werken niet één voor één onze songs af, maar zijn bezig met meerdere tegelijk. Dus die liedjes bevinden zich in verschillende fases, totdat ze klaar zijn.’

Jullie gebruiken minder teksten dan op de vorige albums. Hoe bepaal je of een nummer tekst nodig heeft of niet?

DJ: ‘We gaan uit van het principe dat een liedje ons zelf vertelt wat het nodig heeft. Muziek komt sowieso altijd op de eerste plaats. We beginnen nooit met zang, altijd met gitaar, bas en drums. Pas op het allerlaatst beslissen we of er nog iets bij moet: zang, percussie of keyboard. We proberen het steevast op deze manier te doen.’

IS JULLIE idee van wat ‘thuis’ is door de jaren heen veranderd?

DJ: ‘Voor mij persoonlijk kan thuis verschillende dingen betekenen. Als band zijn we terug naar onze thuisbasis gegaan door die samenwerkingen – die overigens best leuk waren – achter ons te laten.’

En als jullie de wereld rondreizen, hoe creëer je dan toch een soort thuisgevoel?

Mark: ‘Ik doe dat nooit. Thuis is iets anders dan op tournee zijn. Ik probeer er altijd maar het beste van te maken, want ik ben bepaald geen fan van toeren. Je bevindt je meestal niet in de meest ideale omstandigheden en je mist de mensen en de gemakken van thuis. Wat mensen niet weten, is dat elke dag anders is en dat er elke dag uitdagingen zijn waar je mee om moet zien te gaan.’

‘Thuis weet je in elk geval waar je bent als je wakker wordt. Dus nee, het is onmogelijk iets van thuis na te bootsen. Tenzij je geen vaste verblijfplaats hebt en the road je huis is, zoals dat bij mij ooit ook even het geval was. Op de plaat staan stukken muziek zonder duidelijk aanwezige beat of snelheid, ze klinken bijna als soundscapes. Die voelen voor mij als thuis.’

DE PLAAT klinkt alsof ie in een woonkamer is opgenomen.

Mark: ‘De studio van producer Steve Christensen, Terminal C, is als het ware een grote woonkamer. Het heeft wel wat weg van de plattelandsschuur waar we voorheen onze muziek opnamen. Er liggen tapijten op de vloer, er lopen katten rond en het is door het gebrek aan ramen hermetisch van de buitenwereld afgesloten.’

‘Ik zette de microfoon niet recht voor de gitaar, maar op andere plekken in de ruimte, zodat je een ander geluid krijgt. We hebben op die manier geprobeerd om ook die ruimte vast te leggen, want dat is waar we op dat moment waren.’

Nog even terug naar de samenwerkingen. In tegenstelling tot op jullie andere albums blijven die op A La Sala dus achterwege. Is dat een praktisch besluit of heeft het met creatieve vrijheid te maken?

DJ: ‘We hebben veel tijd besteed aan collabs met anderen. Als je heel erg een kant op beweegt is het een natuurlijke reactie om daarna volledig de andere kant op te gaan.’

JULLIE KOMEN alle drie oorspronkelijk uit Houston, wat is dat voor een stad?

Mark: ‘Houston is een olie-, medicijn- en energiestad. Er lopen veel advocaten rond. Toen het geld in Houston begon binnen te stromen, besloten rijke mensen musea te bouwen zodat ze kunst konden kopen. Je verwacht het niet, maar Houston heeft overal een museum voor: moderne kunst, beeldende kunst, musea voor kinderen, enzovoorts.’

‘Het is een hele artistieke stad en vergeleken met New York of Los Angeles heeft Houston een zekere traagheid over zich. In die steden sta je op en ga je meteen hard, in Houston doen we dingen op ons gemak.’

De surrealistische albumhoes is geïnspireerd op de Belgische schilder René Magritte. Het toont een raam waardoor je naar buiten kijkt. Een filosofische vraag: is het als muzikant belangijker om naar buiten of juist naar binnen te kijken?

Mark: ‘Dat hangt ervan af wat er te zien is. Ik wil niet de engerd uithangen die ergens naar binnen kijkt om te zien of mensen het naar hun zin hebben. Dus ik kies er toch voor om door een raam naar buiten te kijken.’

En om inspiratie op te doen?

Mark: ‘The end of the inner end is different from the end of the outer end, om de grote Sun Ra er even bij te halen.’

HEEFT HOUSTON al een Magritte-museum?

Mark: ‘In Houston zijn zeker werken van Magritte te zien, in verschillende musea zelfs. Voor de albumhoes wilde ik Magritte’s surrealisme terug laten komen. Als je uit dat raam kijkt, zie je dingen die je normaal niet vanuit een gewoon huis kunt zien, zoals enorm hoge bergtoppen en wolken. Maar Magritte plaatst die twee elementen zo naast elkaar dat het normaal wordt.’

‘De manier waarop hij naar de wereld kijkt, heeft ons geïnspireerd. Je hoort dat op de plaat. Er zijn misschien luisteraars die vinden dat deze plaat hetzelfde klinkt als onze andere muziek, maar er zijn wel degelijk specifieke verschillen. Nee, ik ga niet vertellen wat die verschillen zijn, dat moeten luisteraars zelf uitvinden.’

In Pon Pón telt Laura Lee in verschillende talen, nummer 14 doet ze in het Nederlands. Hebben jullie daar iets mee?

DJ: ‘Ik wilde graag een drumsolo doen en om de tel niet kwijt te raken, telde Laura Lee in eerste instantie gewoon in het Engels. Maar toen had Mark het briljante idee om in verschillende talen te tellen. Zo zouden we een inclusieve song hebben, waarin allerlei culturen en talen samenkomen.’

‘We zochten naar welke cijfers het best zouden passen en vroegen aan vrienden over de hele wereld wat de juiste uitspraak was. Sterker nog, ik geloof dat we iedereen hebben laten tellen en dat we daar toen onze keuze op gebaseerd hebben.’

Tot slot: noem eens een item in jullie woonkamer dat absoluut onmisbaar is.

Mark: ‘Een album van Pharoah Sanders, Shukuru.’

DJ: ‘Mijn koffietafel. Er staan drie keyboards op en mijn vrouw laat ze toch netjes staan. Sterker nog, ze stuurt me video’s dat ze erop speelt, dat vind ik echt te gek.’

A LA SALA is op 5 april verschenen.

KHRUANGBIN: 6 jul Rock Werchter, Werchter (B) | 7 jul Down The Rabbit Hole, Beuningen | 31 okt & 1 nov AFAS Live, Amsterdam | 2 nov Lotto Arena, Antwerpen (B)