Misschien moest ze er maar mee stoppen en zich op film richten. Ondanks prijzen en alom lof voor eerdere albums werd de Britse rapper, zangeres en songwriter Little Simz bevangen door twijfel en onzekerheid toen ze aan haar nieuwe album Lotus begon. Je hoeft zelfs geen amateurpsycholoog te zijn om te bedenken dat dit te maken had met het (financiële) verraad dat haar vaste producer Inflo – die van Sault – volgens haar pleegde. Desondanks werkte Little Simz zich door de ellende heen om er aan de andere kant uit te komen, trots en tevreden. ‘Het voelt alsof mensen meelezen met je dagboek.’

EEN DUIVEL in vermomming, een haai, een godcomplex, jaloers, slecht, leugenachtig, onvolwassen, geobsedeerd door geld en pronkend met geld dat hij had geleend. Hij, wiens naam niet wordt genoemd op Lotus, bleef eerder op eigen verzoek in de anonimiteit. Als mysterieuze, anonieme producer van de vele succesvolle albums van de Britse Little Simz werd Inflo al geroemd door in zijn samenwerking met de vocaliste hiphop te mengen met soul en pop, waarbij Little Simz geregeld uitstapjes maakt naar reggae, dancehall, Afrobeat en meer. Bij zijn eigen project Sault werkt die combinatie ook al zo goed, maar daar lag de aandacht meer op hem, ook al bleef hij ook daar in de luwte. Nu de rechtbankpapieren in de openbaarheid zijn gekomen is hij de man die zich niet langer lijkt te kunnen verschuilen. Zeker drie pisnijdige nummers op Lotus gaan over hem. En op die nummers komen bovenstaande aantijgingen – en nog veel meer – aan bod. Uiteraard opgenomen met een hele nieuwe producer.

OP 17 MAART jongstleden, om even in de terminologie van het AVROTROS-programma Opgelicht?! te blijven, bericht Britse krant The Guardian dat Little Simz haar voormalige producer Inflo aanklaagt voor het niet terugbetalen van een lening van 1,7 miljoen pond. Een deel daarvan bestaat uit het restant van een voorschot voor haar voorlaatste album No Thank You uit 2022. Daarna leende Little Simz een miljoen pond voor de enige liveshow die Inflo’s befaamde band Sault tot nu toe gaf in december 2023. Daarna leende ze hem nog eens 700.000 pond. Ondanks beloftes tot terugbetaling ontving ze nog geen cent. De advocaten van Inflo erkennen dat die schuld er is, maar claimen – volgens team Little Simz onterecht – dat de lening niet persoonlijk aan Inflo is verstrekt, maar aan zijn platenlabel. Dat zal dan dat label zijn waarover Little Simz op haar nieuwe album zingt dat het er slecht mee gaat en dat ze blij is dat ze er niet heeft getekend.

Maar daar gaan we het dus niet over hebben. Het doet je juridische zaak geen goed als de beklaagde in het strafbankje kan jammeren dat hij publiekelijk gelyncht is en dat er een succesvol album – want verdomd, wat levert Little Simz weer een geweldige plaat af – vol staat met nummers die je goede naam besmeuren. Want laten we wel wezen, er ligt inmiddels een gevoelige smet op de reputatie van Inflo. Hij wiens gezicht we niet kennen en wiens naam niet wordt genoemd. De heftigste nummers – Thief, Hollow en Lonely – kunnen in theorie over iedereen gaan, hoewel het lastig is om aan een ander te denken dan aan de lenende producer. Little Simz is kwaad en bedroefd op het album. Ook al zijn het maar drie van de dertien nummers, ‘psychological mental abuse will leave more than a bruise, will leave more than a scar’, rapt ze in Thief.

HET LEVERDE Little Simz een existentiële onzekerheid op. In Lonely rapt ze: ‘I was lonely making an album, attempted it four times, lost my confidence and you wouldn’t believe why, sitting in the studio with my head in my hands, thinking what am I to do with this music I can’t write.’ Als ze via Zoom verschijnt, ergens in een kantoortje half liggend op een bank, vertelt ze over die onzekerheid die haar bij het maken van Lotus lang verlamde. ‘Toen ik begon met het album, voelde ik plots die twijfel. Het was een lastige periode om overheen te komen. Maar ik kon er niet omheen, ik moest er doorheen. Het is natuurlijk normaal dat er twijfel is wanneer je ergens aan begint, in het ergste geval maak je het niet af. Dus dat moest ik wel doen. Gewoon de plaat afmaken, wat ik ook dacht, met een soort van tunnelvisie. Zodra ik de eindstreep bereikte, bleek het nog best goed te zijn. Ik ben trots dat ik heb doorgezet. Daar staat dit album voor mij voor: doorzettingsvermogen.’

Heb je met anderen over die twijfels en onzekerheid gesproken?

‘Ik ben in therapie geweest en heb er daar over gesproken. Ook met mensen die dicht bij me staan. Ik heb er veel over geschreven. Dat hielp om het niet op te kroppen. Praten over mijn gevoelens heb ik altijd lastig gevonden, daarom schrijf ik juist altijd alles op. Het was goed om mezelf wat meer open te stellen en te praten. Daardoor vertelden anderen ook over hun ervaringen en zo wissel je verhalen uit.’

Je zegt dat je door bent gegaan en op het einde bepaalde of je eerste twijfels terecht waren. Wat als je nu achteraf ontevreden was geweest?

‘Dat zullen we nooit weten, haha.’

ALS ER IEMAND is die niet onzeker hoeft te zijn, dan is het Simbiatu Ajikawo (1994). In 2019 kreeg haar album Grey Area al volop lof, maar die waardering werd twee jaar later nog vele malen groter. Sometimes I Might Be Introvert uit 2021 werd op vele plekken, onder meer in OOR en Humo, album van het jaar. Elders stond het album tussen de beste platen van het jaar en zo regende het ook nominaties voor prijzen, waarbij Little Simz de Mercury Prize van 2022 in de wacht sleepte. Als liveartiest staat ze voor volle en grote zalen, waarbij het optreden vorig jaar op het hoofdpodium van Glastonbury de perfecte score kreeg van de Guardian-recensent, die schreef dat in het optreden haar beste eigenschappen volop aan bod kwamen: ‘Strak, ijzerscherp en assertief’. In de liverecensies op de site van dit blad worden haar optredens de laatste jaren geroemd als het beste wat hiphop te bieden heeft en als shows die diep raken.

Little Simz is iemand die de grenzen van de hiphop oprekt zonder die hiphop ooit te verlaten voor de pop. En toch drijft ze nooit ver weg van die pop, zonder daarbij de gemakkelijke weg te kiezen. Door kwetsbaarheid niet uit de weg te gaan, zonder te vervallen in clichés of lelijke zinnen, bereikt ze een uniek niveau. Met een feilloze beheersing van (het brengen van) taal en een register waarin ze vele kanten op kan, is haar muziek aanstekelijk en toegankelijk. En haast onmogelijk te dupliceren. Het is zo’n fenomeen dat slechts eens in de zoveel decennia opduikt. Misschien kun je het vergelijken met de positie die Lauryn Hill had. Maar toch. Al het gedoe zorgde ervoor dat Little Simz even twijfelde of ze nog wel door moest met de muziek. Of ze niet haar ontluikende acteercarrière voorrang moest geven (in drie seizoenen van Netflix-serie Top Boy speelt ze de alleenstaande moeder Shelley). Ze stelde zelfs de release van Lotus een maandje uit voor een filmrol.

OP HET MOMENT van het interview moeten die opnames nog beginnen en mag Little Simz ook niet verklappen om welke film het gaat, zegt ze. Maar het is belangrijk genoeg om de muziek even te laten wachten. ‘Film is heel belangrijk voor mij, ik vind het mooi hoe je er verhalen mee kan vertellen. En ook van de acteurs kan ik genieten als ze helemaal in zo’n rol zijn gedoken. Het cinematografische spreekt me natuurlijk ook aan, maar in de kern gaat het voor mij om het verhaal en de acteerprestaties. In de muziek geldt hetzelfde. Je kan

natuurlijk op de productie letten en het instrumentgebruik, maar voor mij draait het om de teksten, wat er wordt verteld en hoe.’

Benader je het acteren anders dan het schrijven en maken van muziek?

‘Ik denk wel dat ik andere elementen van mijn persoon inzet. Aan de andere kant gaat het in beide gevallen om het vertellen van een verhaal. In de muziek deel ik wat ik heb meegemaakt en vertaal ik het in een verhaal. Acteren is iets minder persoonlijk, je speelt een rol in een groter verhaal met anderen.’

Op welke manieren helpt het acteerwerk de muziek?

‘Soms kan ik wat muziek maken voor films of series. En ik vind het fijn om mijn muziek filmisch te laten klinken.’

Je lijkt ook veel tijd te steken in het gebied ertussen, de visuele kunst, in videoclips en fotoshoots met je vaste partner op dat terrein Thibaut Grevet.

‘Ik ben echt dol op visuele kunst. Muziek is onzichtbaar, veel meer een gevoel, dus als je dat op een of andere manier toch in beeld kan omzetten, is dat erg fijn. Als het goed klinkt en er ook nog goed uitziet, dan is dat ideaal.’

NU JE KLAAR bent met het album: heb je een nummer dat je geregeld met plezier terugluistert?

‘Ja, het nummer Lotus. Ik vind het geweldig wat Yussef Dayes daar doet en het voelt echt als een reis. Dat goede gevoel had ik pas nadat het af was, toen ik niet langer vond dat ik nog iets moest veranderen. Wanneer je iets als een voltooid nummer kan beluisteren, in plaats van werk, dan pas kun je zelf goed beoordelen of je het een fijn nummer vindt.’

Hoe moet het er voor jou in de studio aan toegaan om optimaal te kunnen presteren?

‘Ik heb niet veel nodig. Het is leuk om met muzikanten te spelen, maar niet noodzakelijk voor mij. Het gaat erom dat het veilig voelt. Er moeten niet te veel verschillende vormen van energie om me heen hangen, ik moet mezelf kunnen afsluiten en tegelijkertijd ontspannen.’

Hoe was het om voor het eerst zo lang in de studio te zitten met producer Miles Clinton James?

‘Ik ken hem al jaren, maar zo intensief hadden we nog niet eerder samengewerkt. Hij heeft een geweldige achtergrond, hij weet alles van geluid. Hij weet precies hoe je een goede drumsound en een goed gitaargeluid moet opnemen. Het is echt een studiotovenaar.’

Dit jaar cureer je het Meltdown-festival met grote namen als The Streets, Lola Young en Badbadnotgood. Maar je kiest ook voor lokale muzikanten als MEGA en Nubya Garcia. Het deed me denken aan het refrein van het nummer Blood: ‘If you want greener grass you have to water where you are’.

‘O, daar had ik niet eens bij stilgestaan. Ja, misschien is dat wel van toepassing. Als ik de kans krijg om een programma samen te stellen, vat ik dat niet licht op. Er is zoveel talent in mijn eigen stad, dat moet soms meer aandacht krijgen. Dat bereiken ze heus ook wel zonder mij, maar het is fijn dat ik er iets aan kan bijdragen. Je moet soms je wortels water geven.’

WE ZIJN NOG niet toegekomen aan de roze olifant in de Zoom-kamer. Het grote verraad dat zo’n stempel drukt op dit album. Zonder die ‘duivel in vermomming’ bij naam te noemen, wil Little Simz wel over de nummers praten die het heeft opgeleverd. Want zijn emoties als verraad en woede wel productief als je nummers schrijft? ‘Het is geen obstakel. Het heeft me geholpen om bij een emotie te komen die ik nog niet eerder heb laten zien in de muziek. Dat was ook belangrijk voor me, dat ik de verschillende emoties die in mij leven kon laten zien. Ik ben niet eendimensionaal en het beviel me goed om die waaier van gemoedstoestanden van begin tot eind over het album te verspreiden.’

Je had die woede de overhand kunnen geven, maar dat heb je niet gedaan.

‘Ik wilde er geen boos album van maken. Hoewel ik wel boos was, heb ik het gevoel dat het album toch opgewekt is. Er staan dansnummers op, er staan nummers op waarbij je kan meezingen en die niet zwaar aanvoelen. Het was erg belangrijk dat die er ook waren.’

Hielp het je bij de verwerking van die emoties?

‘Zeker. Je moet er doorheen om het los te kunnen laten. Het is ongemakkelijk om het met de rest van de wereld te delen. Het voelt alsof mensen meelezen met je dagboek. Dat voelt erg kwetsbaar, maar uiteindelijk gaf ’t me het gevoel dat ik er sterker en wijzer uitkwam. Dat heeft dit album me gebracht.’

WAREN HET de verschillende emoties in je teksten die de muziekstijlen bepaalden of werkte dat andersom?

‘Beide. Soms kwam ik de studio in met de wens om bossa nova te maken, of punk. Soms wilde ik reggae-invloeden of een Afrikaanse basis. Op andere momenten probeerde ik tekstueel juist weer dingen uit. Ik ben blij dat ik die vrijheid had en die afwisseling. Ik ben vooral tevreden dat er toch een eenheid te vinden is en dat alle nummers binnen hetzelfde project passen.’

Toch staat die vrijheid in contrast met onzekerheid. Of vond je die vrijheid omdat je niks te verliezen had?

‘Ik weet niet precies waarom ik die vrijheid voelde. Misschien was mijn onzekerheid zo groot dat ik dacht dat het mogelijk mijn laatste album was. En als dit dan mijn laatste album is, laat ik dan maar alle registers opentrekken. Ik heb niks meer te bewijzen, ik ben tevreden met wat ik tot nu toe heb gedaan. Ik heb het werk gedaan, ik heb jarenlang albums uitgebracht, laat me dan nu maar vrij zijn, een beetje lol hebben en maken wat ik wil maken.’

LOTUS verschijnt op 6 juni.

LITTLE SIMZ: 27 jun Couleur Café, Brussel (B)