Eigenlijk doet ze niet eens zoveel bijzonders, ze is niet de enige die indierock maakt. En toch springen de liedjes er zelfverzekerd bovenuit. Het zit ’m in de speelse melodie, de plotselinge overgang, hoe de ene gitaarlijn over de andere schuift. Neem het koortsige Like I Say: een grillig popliedje dat walst, mede door een loeistrakke en rafelige gitaarriff – die vooral klinkt als háár gitaarriff. Daarna verandert de sfeer op My Method Actor en wordt de opvolger van het ‘chaotische’ Painless kalmer, helderder, en komt Nilüfer Yanya eindelijk tot rust.