Steven Wilson is een man van tegenstellingen. Idealiter creëert Wilson een omgeving waarin hij zichzelf geen creatieve beperkingen oplegt. Als soloartiest en met de blik vooruit, welteverstaan. Maar zodra er na dertien jaar opeens weer een Porcupine Tree-album verschijnt, verdedigt hij noodgedwongen het ongrijpbare format van zijn oude band. En legt hij nogmaals uit hoe – in zijn wereld – progrock prima naast muziek van ABBA en The Carpenters kan bestaan.