Cees Paris speelde als gitarist in Canshaker Pi en Personal Trainer, maar richt zich nu vol op zijn eigen band Steve French. Daarvan verscheen in 2019 het met rafelige indierock gevulde debuutalbum Lightning Tiger Running. Opvolger Dogs is ingetogener, maar ook diverser en overtuigt met sprankelende popsongs en smaakvolle arrangementen. Anders dan zijn bandleden – die ook allemaal in Personal Trainer spelen – is Paris geen tourbeest en werkt hij het liefst thuis aan nieuwe liedjes. Het liefst zou hij net als Guided By Voices de ene na de andere plaat de wereld in slingeren en maar zien wat er blijft plakken.
Openingsfoto Tom van Huisstede
ZO STOND hij er niet altijd in, vertelt Paris. Hij heeft genoten van zijn tijd in bovengenoemde bands. ‘Op dat moment ben je alleen maar met muziek bezig en denk je niet aan een carrière of de rest van je leven. Maar die verhouding komt toch op scherp te staan als je de tweede helft van je twintiger jaren ingaat. Iedereen moet dan keuzes gaan maken. Je moet goed weten wie je bent en waar je het voor doet. En jezelf kunnen onderhouden natuurlijk.’
Cees Paris is 27 jaar en komt oorspronkelijk uit Zutphen. ‘Op mijn dertiende begon ik met gitaarspelen en toen ging ik al snel liedjes maken. Ik ben naar Amsterdam verhuisd voor de vooropleiding van het Conservatorium, als gitarist. Maar ik werd niet aangenomen. Toen ben ik filosofie gaan studeren. Tijdens die studie kwam ik Kilian Kayser tegen, die nog steeds de drummer van Steve French is. Ik begon hem mijn liedjes te sturen en die werkten we dan samen verder uit. Die dynamiek is er eigenlijk nog steeds. I Used To Wanna Ride A Horse uit 2017 is de eerste Steve French-EP. Het is altijd mijn hoofdproject geweest, al nam Canshaker Pi wel een periode de meeste tijd in beslag.’Â
IN HET NUMMER I’m Not Worried About Forever van het eerste Steve French-album heeft Paris het over ‘my big brother Christian singer’. Dat blijkt de Amerikaanse gospelzanger Steve French te zijn, oprichter van de Kingdom Heirs, die wekelijks in het Dollywood-pretpark speelden. Hij pleegde samen met zijn vriendin zelfmoord in 2016, toen de politie achter hen aan zat. Een fascinerend verhaal, maar toch niet de inspiratie voor de bandnaam, zegt Paris.
‘Oorspronkelijk heb ik ‘m uit een Amerikaanse serie. Ik heet Cees Paris en speel in Steve French, dat klonk wel logisch. Later kwam ik via Google de gospelzanger op het spoor, precies op het moment dat ze achter hem aan zaten. Ik heb dat verhaal bijna live gevolgd en dat ging dus mis. Vrij bizar, toen heb ik het een beetje verwerkt in dat liedje.’
Op Lightning Tiger Running staat ook B-Side, dat je met bijna 650.000 streams wel een indie-Spotify-viral kunt noemen. Paris heeft er geen verklaring voor. ‘Pure mazzel dat we in een populaire indieplaylist werden opgenomen en daar anderhalf jaar in bleven staan. Dat merkte je enorm, er was een constante toevoer van duizenden streams in korte tijd. Als je in zo’n lijst staat, kom je bij wijze van spreken ook in een kledingwinkel in Brazilië voorbij. Maar dat betekent niet dat mensen massaal je band gaan opzoeken. Je moet je niet blindstaren op de power van Spotify, want dan word je depressief. Maar fuck it, het is gewoon belangrijk, ook voor mij. Ik begrijp wel waarom het liedje zo geschikt is voor Spotify. Het begint gelijk met een couplet – geen intro – en het is een goed neuriedeuntje.’Â
‘STEVE FRENCH are the best band you’ve never heard of’, schreef het Britse Gigwise in 2019 over de single I Dream Of Being A Machine. Eighties-indiecharts materiaal vonden ze het. In hetzelfde stuk worden ook Pip Blom, Canshaker Pi, Lewsberg en The Homesick bewierookt: ‘The Dutch, it seems, are having a buzz moment.’
Una Jongenelis
Ook dat relativeert Paris. ‘Er zijn natuurlijk overal mensen die shit in de marge in de gaten houden en dat dan helemaal uitpluizen. Maar daarmee zitten je zalen nog lang niet vol. Als je in de UK écht wat wilt bereiken, moet je het forceren, er gewoon continu heel veel gaan spelen. Precies wat Pip Blom heeft gedaan en Personal Trainer nu doet. Er is geen vraag naar je band, die moet je zelf creëren. Dat moet je kunnen volhouden. Financieel, de mensen bij elkaar houden. Het is niet zo dat er daar op grote schaal over Amsterdamse gitaarbands wordt gekwijld.’
Dogs verschijnt bij het Excelsior-label, hiervoor zat Steve French bij Subroutine. ‘Ik ben heel blij met hoe we het eerste album bij Subroutine hebben uitgebracht’, zegt Paris. ‘Maar er was toen ook al interesse vanuit Excelsior en daar zijn we nu weer mee gaan praten. Ze waren het meest enthousiast over de plaat en het is voor ons een manier om een nieuw publiek te bereiken. We zitten bijvoorbeeld bij de maandzending van de supportersclub, dus veel mensen krijgen het album automatisch thuisgestuurd. Zo horen Spinvis-liefhebbers ons ook, dat is gewoon leuk. Ik vind het allebei supercoole labels, maar voor nu werkt dit gewoon op verschillende manieren beter.
PARIS NOEMT Dogs meer een studioproject dan voorganger Lightning Tiger Running. ‘We hebben bewust beter nagedacht over arrangementen en eerst goeie demo’s gemaakt voordat we de nummers opnamen. Ik zat veel bij Abel [Tuinstra, gitarist/toetsenist] thuis om dat allemaal uit te vogelen. Die productiekant wil ik graag verder ontwikkelen. Je hoort veel verschillende benaderingen; de ene keer was mijn demo al bijna goed genoeg, andere nummers zijn met de hele band opgenomen. De eerste plaat hebben we helemaal als gitaarband gemaakt. Die is me trouwens heel dierbaar, omdat ik de liedjes sterk vind. Ze komen uit een lange periode, het was bijna een compilatie van mijn beste werk op dat moment. Nu moest ik wat dat betreft helemaal opnieuw beginnen.’
‘I saw your eyes, the red light and the car seat headrest too’, zingt Paris in het openingsnummer Absolute Beginnings. ‘Ik bedoel het object, maar het is natuurlijk ook wel een namecheck. Ik ben zeker fan van Car Seat Headrest, er zijn wel overeenkomsten met mijn muziek. Ik zeg ook nog blur in dat liedje, en white lines had ik eigenlijk moeten veranderen in White Stripes, wat referenties betreft. Voor de meeste teksten is niet echt een directe aanleiding, ik bedenk niet van tevoren wat ik ermee wil zeggen.
‘Het liedje Dogs draait om het beeld van een hond in een auto, dat idee komt van Willem [Smit, gitarist/zanger]. We reden met de band op de snelweg en in een auto naast ons zat een hond wezenloos voor zich uit te staren. Waar denkt zo’n beest aan? Toen moest ik denken aan een kennis die bij een tankstation werkt, en dat heb ik als perspectief genomen. Mensen komen daar koffie, sigaretten of benzine halen, maar hij heeft het niet de hele dag druk. Hij slaat aan het dagdromen over wat er allemaal voorbijrijdt, zoals die hond. Een soort snelwegromantiek.
‘Ik probeer vaak verschillende ideeën in een tekst samen te brengen. Low Hanging Fruit gaat deels over mijn vriendin, maar ik vond het wat te zoetsappig geworden. Dus gaat het ook over een vriend waar ik een moeilijke relatie mee heb. Het onderwerp lijkt één persoon, maar het zijn er dus twee.’
DOGS WERD uiteindelijk de albumtitel omdat er veel referenties naar dieren in de teksten zitten, zegt Paris. ‘Maar dan dieren in een context die ze door mensen is opgedrongen. Geen hond heeft erom gevraagd om in een auto te zitten. Ik zeg niet dat ze het erg vinden, maar het is gewoon een gek beeld, zo’n dierlijke entiteit in een hoog technologisch ding. In datzelfde liedje zit een kreeft met afgewikkelde scharen, dat is eigenlijk hetzelfde. In Solid Days zit een bijenkorf met teer in plaats van honing erin. Het is niet moralistisch bedoeld, ik vind dat gewoon interessant.
‘Honden zijn natuurlijk het beste voorbeeld, want die zijn volledig gedomesticeerd. Zelfs wilde honden schijnen af te stammen van gedomesticeerde honden. Het concept hond is gewoon door de mens bedacht! Dat vind ik eigenlijk heel gaaf. In mijn teksten geef ik vooral een bepaalde kijk op dingen, ik probeer geen boodschap over te brengen. Op het eerste album gaat bijna alles over meisjes en gedoe daarmee. Dat onderwerp is nu bijna helemaal weg, gelukkig kan ik ook over andere dingen schrijven.’
Paris is niet van plan om met Steve French zoveel mogelijk live te spelen, vertelt hij. ‘Dat kan nu ook helemaal niet, want mijn bandleden doen dat al met Personal Trainer. Die zijn dus vaak weg, waardoor ik meer op mezelf ben aangewezen. Daarom wil ik me meer gaan ontwikkelen als producer, zodat ik zoveel mogelijk zelf kan doen. De creatieve ambitie is wel groot, ik wil stoïcijns doorgaan met liedjes maken en albums uitbrengen. Ik ben natuurlijk ook niet volledig ambitieloos wat succes en opinies van mensen betreft, maar gewoon heel veel muziek maken is het eerste doel.’
DOGS is op 23 september verschenen.