In OORnotOOR belichten we elke maand een artiest, een genre, een muzikale uithoek of een veelbelovend opbloeiende scene die je normaliter misschien niet zo snel in OOR zou verwachten – of hoogstens in de krochten van onze recensierubriek. Omdat ze ‘officieus’ buiten onze scope vallen. Deze maand: The Body, makers van ongenadig beukende sludge, noise en doom, al dan niet elektronisch bewerkt. Als je snel bent, kun je ze nog – samen met Dis Fig – zien op Le Guess Who? in Utrecht.

DOOR JACOB HAAGSMA

Wie? The Body. Uiterst luidruchtig duo uit Arkansas. Speelt al een kwart eeuw oorsplijtende sludge, doom en zulk soort stijlen, vaak door een sterk vervormd, elektronisch filter. Is dol op samenwerkingen: platen en optredens samen met bands als Uniform, Thou en Full Of Hell. Vaak geestverwanten uit de ‘heavy’ scene, maar dan wel dito breed georiënteerd. Leaving None But Small Birds, met BIG|BRAVE, was zowaar een folkplaat. Een duistere folkplaat weliswaar, maar toch.

Waarom nu? Omdat er een nieuw album aankomt, The Crying Out Of Things: een ongenadig beukende, onverwacht veelzijdige plaat. En omdat ze langskomen, met vermoedelijk net niet dat repertoire. The Body stond al een keer of wat op het Roadburn-festival in Tilburg, al of niet samen met Thou of Full Of Hell. Maar ze spelen ook op de komende editie van Le Guess Who? in Utrecht, een welkome heavy injectie op dit heerlijk avontuurlijke festival. Daar staan ze er niet alleen voor, zelfs niet met zijn tweeën. Ze spelen daar samen met Dis Fig oftewel Felicia Chen, dj en producer te Berlijn. Deze combi bracht eerder dit jaar het sterke, zuigende album Orchards Of A Futile Heaven uit.

Een dj, da’s niet direct heavy, toch? Toch wel. Haar debuutalbum Purge uit 2019 heet niet voor niets zo. Het laat horen dat er ook onder indringend toegepaste beats en elektronica een heavy inslag schuil kan gaan. Dat bleek trouwens ook al op In Blue, het album dat ze in 2020 maakte met The Bug, oftewel vaste Le Guess Who?-gast Kevin Martin – ook al iemand die met soortgelijke uitgangspunten uiterst hard en indringend te keer kan gaan.

Wat jij, Body-drummer Lee Buford? ‘We zouden nog een keer een plaat met hem moeten maken, hopelijk komt het er nog eens van. Maar ja, Dis Fig is heavy op haar eigen manier. Dat zit hem heus niet alleen in scheurgitaren. Heavy gaat wat mij betreft om emoties, de intensiteit daarvan. Dat hoeven niet alleen donkere emoties te zijn, als is het wel zo dat we daar vaak over zingen. Het gaat meer om een soort catharsis en de troostende, opbeurende werking daarvan. Daar gaat het bij Felicia ook over, vooral als ze haar stem inzet.’

Hoe kennen ze elkaar eigenlijk, The Body en Dis Fig? Via internet, zo gaat dat in deze tijd. Op die manier werd die plaat ook in elkaar gezet. Buford (zoomend vanuit een busje tussen Los Angeles en San Francisco, op tournee met ‘een andere band’, Body-collega Chip King zit ergens in Europa): ‘We stuurden elkaar bestanden toe en bouwden zo de boel op, laag voor laag. We waren al vrienden toen we elkaar voor ‘t eerst in levenden lijve troffen.’ Daar bleek die vriendschap wel tegen bestand: deze combi heeft er al een uitgebreide Amerikaanse tournee op zitten. ‘We werken met voorbespeelde partijen. Maar ook dan blijft er nog genoeg speelruimte over. Als je meedrumt met een clicktrack, zoals ik, kun je evengoed doen wat je wil, zolang de beat maar doorgaat. En Felicia is ook heel vrij in haar zang. Ze is echt een bijzondere front person.’

Dat belooft dus wat. Hoe is het eigenlijk zo ver gekomen met The Body? Buford en King komen oorspronkelijk uit Little Rock, Arkansas – je kent het omdat Bill Clinton ervandaan komt. Ze vormden de band lang na hun vertrek uit die stad (Buford schijnt in de tussentijd nog gespeeld te hebben met nota bene de Blue Man Group), maar hun wortels liggen wel degelijk in de lokale punkscene.

Buford: ‘We zijn al wat ouder, we groeiden op met de punk van voor Green Day, van voor het mainstream werd. Voor ons ging punk vooral om doen wat je wil, op de manier die je wil. En dat dat gewoon kan. Een belangrijke les. De mensen uit die punkscene van toen, daar zijn we nog steeds bevriend mee. Dat is het mooie van zo’n relatief kleine gemeenschap, dat is echt anders dan in een grote stad als New York of Los Angeles. Je blijft trouw, aan elkaar en aan je uitgangspunten.’

Little Rock ligt in het zuiden van de VS toch? Is dat verder nog te merken? Nou, hun riffs nemen niet de vorm aan van southern rock, als je dat soms dacht. Maar het zit ‘m wel in de religieuze beelden, die nogal eens opduiken in teksten en titels. Zonder dat The Body daarmee een religieuze bands is, dat nou ook weer niet. Buford: ‘Religie is nu eenmaal alomtegenwoordig in die streek en dat vormt je nu eenmaal. Dat kan heel krachtige symboliek opleveren, heel intense beelden. Voor ons was dat ook een soort tegenwicht voor het satanisme, die donkere symbolen die je vaak in de metal tegenkomt. Hoewel die Bijbelse beeldtaal ook heel heftig en duister kan zijn. Daar maken we graag gebruik van, dat past mooi bij onze muziek.’

Nog even over die samenwerkingen. Waarom eigenlijk? Omdat het kan, is het kortste antwoord. Buford: ‘Als duo zijn we gemakkelijk in te passen. Dat is anders dan wanneer je twee volledige bands op het podium kwijt moet. We doen het graag, samenwerken met mensen die we mogen, die deel uitmaken van dezelfde community. Ook al maken ze vaak toch weer heel andere muziek. Op onze eigen platen hebben we er meestal ook gastmuzikanten bij. Niet omdat we eigenlijk een hele band willen zijn. Juist die wendbaarheid die we met zijn tweeën hebben is ons heel wat waard.’

Hoor je die wendbaarheid eigenlijk ook terug in de muziek? Die muziek is altijd heavy in de zin van intens en rauw, vaak elektronisch vervormd, maar verder zijn ze beslist niet eenkennig. Hun werk kan heel verschillende vormen aannemen. Soms gaat het richting pop of zelfs dancehall. Of, zoals Buford het zegt: ‘Reggae en dub zijn heel belangrijke invloeden voor ons. Om het ritme, om de mogelijkheden van de studio. En omdat het in die muziek vaak om andere, meer spirituele zaken gaat dan om beroemd worden en geld verdienen. Zo is het bij ons ook.

En pop, ja pop, we groeiden op in de jaren tachtig. INXS, The Cure, Depeche Mode – zulke dingen hebben bij ons ook diepe sporen getrokken en dat blijf je terughoren. Tot nu toe gingen onze platen nu eens de ene kant op, dan weer de andere kant. Maar op The Crying Out Of Things wilden we al die verschillende benaderingen eens combineren. Ik ben benieuwd hoe dat valt bij de liefhebbers.’

THE CRYING OUT OF THINGS verschijnt op 8 november.

THE BODY & DIS FIG: 7 nov Le Guess Who?, Utrecht