Gaap, doet Adam Granduciel. Gááp! Hij moet er zelf een beetje om lachen. We zijn net onderweg in onze zoomcall tussen Holland en Los Angeles, waar het tegen achten in de ochtend loopt en een gebrek aan nachtrust z’n schaduw werpt over het gemoed van het The War On Drugs-opperhoofd. ‘M’n zoon wordt ’s ochtends om zes uur al wakker. De uren daarna benut ik maar met promo’, verzucht Granduciel (42) vanuit z’n muziekkamer, lange manen in een staartje, met posters van R.E.M, The Waterboys en Tom Petty op de achtergrond. Hij is niet alleen doodop van het vaderschap, ook het traditioneel minutieuze albumproces van schrijven, schaven en sleutelen in de studio hakte er drie jaar lang stevig in. Maar niets van deze gezapigheid op I Don’t Live Here Anymore, hun vijfde alweer.