Koen Poolman, beheerder van OOR’s Spotify-playlist en wat al niet meer, bundelt de belangrijkste tracks van deze week en bespreekt ze. Ben je weer helemaal bij. Kijk hier voor onze recensies van de nieuwste albums.
Everything Everything
In Birdsong
Everything Everything is nooit je doorsnee popband geweest. Ook nu niet. In In Birdsong probeert zanger Jonathan Higgs zich voor te stellen hoe het moet zijn geweest om de eerste zelfbewuste mens op aarde te zijn. De eerste mens met een geweten. De begeleiding is stemmig en dramatisch, in de goede zin des woords, zoals hoort bij zo’n ambitieus songconcept.
James Blake
You’re Too Precious
Mijn probleem met James Blake? De balans wil de laatste tijd nogal eens doorslaan naar de vocale kant, waar hij zich aanvankelijk juist ritmisch deed gelden. Op You’re Too Precious is alles weer in evenwicht en stuitert er op de achtergrond heel subtiel een experimentele beat onder de pianoakkoorden. Knap liedje, waarop meer dan alleen mooi gezongen wordt.
The 1975
If You’re Too Shy (Let Me Know)
Wie de eighties bewust heeft meegemaakt kan alleen maar met walging kennisnemen van de nieuwe single van The 1975. Het slechtste van het slechtste uit de jaren tachtig, lager dan China Crisis, lager dan Rick Springfield, een dun doordrukje van de afschuwelijke Stock Aitken & Waterman-hitformule, met een schaamteloos gepikte gitaarlick van Tears For Fears, zo ver zakt The 1979 door de ondergrens. ‘An absolute bop’ en ‘Britain’s best band’, aldus de NME, als bewijs dat de wereld echt gek geworden is.
The Killers
Fire In Bone
Nieuwe single van het uitgestelde album, dat ‘enige vertraging met het afmaken heeft opgelopen’ en dus niet eind mei zal verschijnen zoals eerder aangekondigd. Zo kun je het ook noemen natuurlijk.
The Rolling Stones
Living In A Ghost Town
De demo lag al een jaar op de plank, maar Mick en Keith hadden ineens wat tijd over en besloten het samen geschreven liedje – vanuit isolatie – af te maken. En dat is gelukt. Toepasselijke titel erop geplakt en gaan… Zie Mick rennen door zijn huiskamer, springen vanaf de salontafel, een koprol over de bank.
END
Cover Nut
Wie alle ellende eens goed van zich af wil schreeuwen, of gewoon na The 1975, Killers en Stones zijn oren wil spoelen, blaast alles van zich af met END, het hobbyproject van Counterparts-zanger Brendan Murphy. Zijn eigen screamoband is al niet bepaald zachtzinnig, maar dit gezelschap met leden van o.a. The Dillinger Escape Plan en de mij onbekende grootheden Fit For An Autopsy, Shai Hulud, Blacklisted en Misery Signalo is ronduit bruut. Versterker op 10, Cover Not en Pariah over je Spotify, en die gemiste Groezrock en Roadburn zijn in één klap ingehaald.
TT
Way Back
Deze erachteraan en het verdriet om Woo-Hah! is ook voor even vergeten. Jonge Britse grime-mc, verder nog weinig van bekend. Er luisterden deze maand al 57 mensen naar zijn debuutsingle. Op Spotify, welteverstaan. Op naar de honderd.
Jónsi
Exhale
Tien jaar na Go lijkt er weer nieuw solowerk van Sigur Rós-zanger Jónsi aan te komen. Hij teasde op de socials al wat nieuwe liedjes, Exhale is de eerste die we mogen streamen. Geproduceerd door A.G. Cook, die zijn gebruikelijke PC Music-gekte nu eens achterwege laat en Jónsi het verstilde en uiteindelijk toch ook grootse toneel geeft dat zijn stem verdient.
Opera Alaska
Fall
Ze kennen elkaar van een toevallige ontmoeting in de plaatselijke IKEA, Marien Dorleijn, bandleider van Moss, en Marzio Scholten, gitarist/bandleider in de vaderlandse jazzscene, en besloten eens samen te gaan klussen. Fall is na Stream het tweede liedje van die spontane collab, onmiddelllijk herkenbaar aan de stem van Dorleijn en de dromerige, licht melancholische ondertoon die ook zijn Moss-werk kenmerkt. Een album ligt in het verschiet. Ga er maar vanuit dat ie staat als een huis. Hij gaat Billy heten. Of Ivar, daar zijn ze nog niet over uit.
Yard Act
The Trapper’s Pelts
‘What a day to be alive. The state of everything…’ Stel je voor dat Mark E. Smith de woorden uitspuugt, en je bent al halfweg. Het is de debuutsingle van Yard Act, een ‘minimalist rock group’ uit Leeds, geproduceerd door Bill Ryder-Jones. Vier jongens met een gezonde hang naar decibellen en zelfdestructie. Dat is toch die Britse popcultuur: steeds weer staan er nieuwe bands op die het wiel opnieuw uitvinden, ook al doen ze niks nieuws. Maar wow, wat een hit is dit! ‘I saw the trapper disappear from my rear view mirror / With no pelts to call his own / Shivering, naked and all alone… In the snow.’ Prachtige slotwoorden bij een knallende entree. Meer in de sector ‘schots en scheef’ en ‘cooler than thou’: Roxy Girls (Dirtier), Legss (Writhing Comedy), Ganser (Lucky), The Cool Greenhouse (Life Advice) en de Barstool Preaching EP van Hotel Lux. Check it out!
