De tijd dendert onverbiddelijk door. ’s Ochtends op de perrons staan de meeste gezichten op standje grammoedig, maar we geloven er heilig in dat die gezichtjes om te draaien zijn met enkel en alleen steengoede nieuwe muziek. Vrijdag is er weer een flinke bak met nieuwe nummers uitgekomen, waarin ergens die remedie tegen sippe koppies verstopt zit. Laten we maar eens proberen die legpuzzel in elkaar te schuiven.

Foto Anne-Marie van Rijn

Bon Iver
Everything Is Peaceful Love

Als we het over treurnis als sneeuw voor de zon laten verdwijnen hebben, is de nieuwe single van Bon Iver een schot in de roos. Normaal gesproken associëren we het Bon Iver-geluid eerder met weemoed, maar in onze aankondiging van zijn nieuwe album Sable, Fable werd al duidelijk dat hij ons een verliefd en hoopvol gevoel ging voorschotelen. De eerste positief geladen single van het album (11 april uit) maakt die belofte direct waar, voor zijn vreugdes-debuut is hij met vlag en wimpel geslaagd.

Mark Pritchard & Thom Yorke
Back In The Game

Als buitenaards leven een volkslied zocht, zouden ze Mark Pritchard vragen om het in elkaar te zetten. Met een grote galmende bak aan atmosferische geluiden stuurt hij zijn luisteraars maar al te graag de ruimte in. Thom Yorke weet je anderzijds weer een beetje met beide benen op de grond te krijgen. Met de nadruk op ‘een beetje’, want ook Yorke is niet vies van tripmuziek (dat kan natuurlijk ook niet  anders als frontman van Radiohead en The Smile). In deze trip-baby komt het samenspel van de twee duidelijk naar voren, eigenlijk komen we precies in het midden uit van hun twee stijlen. Het resultaat is op een positieve manier een beetje ongemakkelijk, alsof je achterna gezeten wordt door een kwaad circus, een soort freakshow. Aansluitend bevestigt ook de albumhoes dit gevoel.

Cloakroom
Story Of The Egg

Het mooie van deze rubriek is onder andere dat je een voorsprong kunt nemen op een aanstormend album. Alvast even het zoeklicht richten op een parel die anders mogelijk verzuipt in onze tsunami van maandelijkse albumrecensies. En dan is de naam van de Amerikaanse band uit Northwest Indiana, Cloakroom, er ook nog eens eentje waar je niet onmiddellijk aan blijft haken. Eerder typeerden we hun muziek als ‘dikke Amerikaanse soep gekookt van shoegaze, sludge, postgrunge en spacerock’. De track Story Of The Egg lengt de soep weliswaar iets aan, maar duwt de vocalen er als vanouds diep in onder. Niks geen hoofdrol dus voor de zang. Die plek is gereserveerd voor meerdere droneachtige gitaarlagen, opgezweept door venijnige uptempo drums. 28 februari komt Last Leg Of The Human Table uit.

Cleopatrick
Bad Guy

Cleopatrick is een klassieke all-American rockband met klassieke all-American muziek (ze komen uit Canada, maar dat maakt even niet uit). Het klinkt allemaal goed, maar om als een soort marketingafdeling van een platenmaatschappij te klinken: er miste een unique selling point. De eerste twee singles van hun aankomende album Fake Moon hadden al iets meer een eigen randje, maar met Bad Guy snijden Luke en Ian echt een nieuw geluid aan. Het tempo tijdens hun shows moet voor Bad Guy weliswaar enkele tientallen beats per minuut naar beneden, maar voor de perron-streamer is het genieten geblazen.

Daniel Caesar & Rex Orange County
Rearrange My World

Rearrange My World klinkt als de openingsplaat van een steengoed album, alleen bestaat het album niet. Jammer, want de combinatie van Daniel Caesar en Rex Orange County blijkt er een te zijn waarvan best een plaat gefabriceerd zou mogen worden. Rex zet de toon zoals hij dat vaker doet: zoet, maar niet flauw. Alsof hij van suiker karamel maakt, trekt Daniel Caesar dezelfde muzikale ingrediënten naadloos door tot een heerlijke r&b-track.

The 113
Too Awake

Op de streamers lijkt het alsof The 113  (spreek uit: the one-thirteen) niet zoveel uitvreet, maar schijn bedriegt. Live hebben de postpunkers uit Leeds namelijk al een avondvullende setlist. Zo is de nieuwe single Too Awake al een jaar lang vast onderdeel van hun optredens. Alles wijst erop dat het viertal nieuw werk eerst langdurig live laat gisten en dat werpt grimmige vruchten af. Ook deze track zet een cadans van gejaagde ritmes en zware gitaarpartijen om in opzwepende onheil die vervolgens ook nog eens pijnlijk lekker escaleert. In maart komt hun eerste EP uit: The Combat Regret. Zoek alvast dekking.

Toro y Moi & Kenny Beats
Daria

‘Toro’ werd al geboren met een artiestennaam, Chaz Bear, maar het mocht nóg iets vager. Chaz lijkt afgestudeerd in het vinden van de ‘sweet spot’ ergens tussen een warm zacht dekentje en een koortsdroom in, hierop is zijn nieuwste release geen uitzondering. Van het begin tot het eind voelt Daria ongrijpbaar, maar tegelijkertijd ook als thuiskomen. Kenny Beats produceerde de single, maar deze klinkt ondertussen redelijk gelijk aan de productie van veel andere nummers van Toro y Moi. Heeft Kenny zijn werk dan heel goed of juist heel slecht gedaan?