Nog geen tijd gehad om alle nieuwe releases door te spitten? Geen zorgen. We hebben weer zeven tracks verzameld die je toch écht even moet checken.
Alex G
Afterlife
Voila! Hier is de kwartiermaker van Headlights, het aankomende album van de Philly-indierocker Alex Giannascoli. Afterlife klinkt opener dan we van de Amerikaanse dertiger gewend zijn. We horen mandolines, luchtige synths en zelfs enkele bevlogen vocale strapatsen. Het blijft evenwel onmiskenbaar Alex G: suggestief, vervreemdend en zuiver in zijn vaagheid. Afterlife hangt ergens tussen licht en schaduw en zet mogelijk de toon voor de rest van het album. 18 juli weten we meer. (HA)
Bruce Springsteen
Adelita
Over minder dan een maandje gaan de sluizen open; Springsteen brengt op 27 juni Tracks II: The Lost Albums uit. Adelita is nummer 54 van de 83 unreleased tracks waarmee hij ons die dag overspoelt. Het nummer is onderdeel van het oorspronkelijke album Inyo, dat in 1990 werd opgenomen. 35 jaar later komt de plaat dan eindelijk uit. Begeleid door een mariachiband eert The Boss de ‘soldadera’, vrouwelijke Mexicaanse vrijheidsstrijders. In de periode dat hij Adelita opnam was de grens tussen de VS en Mexico dagelijks in het nieuws: de verhalen van families die de grens over probeerden te steken waren een belangrijke inspiratiebron voor zowel Inyo als The Ghost Of Tom Joad. (SH)
Hiqpy
Red Flag Magician
Al twee jaar op een rij was Hiqpy een OOR-favoriet op ESNS, nu is er met Red Flag Magician een tweede single. De live-performance van de Amsterdamse indierockband band stond al, de singles zouden later komen: een belofte die nu wordt ingewisseld. Wie ze live heeft gezien – en dat is met hun bomvolle tourschema een flinke groep – wist al wat te verwachten: geordende shoegaze waarin de vocalen niet tot in den eeuwigheid doorgalmen, maar in een moeiteloze poprocksong strak tot hun recht komen. Met catchy gitaarhooks en groeps-adblibs die de track een ongeforceerd 80’s gevoel meegeven, is Red Flag Magician een slimme cocktail van verschillende tijdgeesten met een radiovriendelijke inborst. De vierkoppige band heeft afgelopen week een eerste eigen headlineshow aangekondigd in TivoliVredenburg, inmiddels al uitverkocht (en dat met twee singles). (SH)
Dictator & The Clockworks
El Niño (The Clockworks Remix)
Het originele El Niño is een enigszins ingetogen rouwliedje van Dictator, vier Schotten die indie, funk en hiphop tot non-conformistische Haggis vermalen. The Clockworks – Alan ‘Creation’ McGee’s Ierse postpunkbelofte die na debuut Exit Strategy opvallend stilviel – wringt de track los uit zijn warme glitch-jasje en gooit ‘m in een hogere versnelling. De verhakselde stem van Michael Campbell – die met El Niño (kleine jongen) zijn overleden hond memoreert – klinkt gefragmenteerd en bijna onmenselijk. Het effect schrijnt en verwordt tot een extreem geautomatiseerde echo van gemis. (HA)
Balu Brigada
Backseat
De broertjes Henry en Pierre Beasley vernoemden hun act naar die lieve beer uit Jungle Book, Baloo, maar uit angst voor claims vanuit Disney maakten ze er Balu Brigade van. Hun geluid doet een beetje denken aan Two Door Cinema Club, maar dan gemaakt door twee Nieuw-Zeelanders. En wat denk je? Daar komen ze nog vandaan ook. Het ogenschijnlijke straightforward Backseat heeft twee levens: het eerste leven is dat van het leuke indiepop-nummer, drie-en-een-halve minuut lekker meeknikken met de uptempo gitaartjes. En dan neemt het een afslag; alsof Tame Impala is ingevlogen om er wat leuks mee te doen. Verdwaalde synths, kolkende beats, allemaal uit het niets. Backseat gaat dik over de zes minuten heen en staat halverwege de tracklist van hun aankomende debuutalbum Portal (29 augustus), dat getuigt van ballen. Wordt vervolgd. (SH)
World News
Don’t Want To Know
Na een reeks singles en een EP is er nog steeds geen album van World News. Dat weerhoudt het Londense trio – balancerend op het snijvlak van indierock, postpunk en janglepop – er niet van groots uit te pakken. Don’t Want To Know is zelfverzekerd, geslaagd theatraal en retestrak uitgevoerd. Alles klopt: de pathos, de productie, de zang en de pose. World News zet hoog in en schuift moeiteloos van jangle naar arena. Volgens een insider sluit de ambitieuze band hun tour in oktober af in Nederland. Pak ze nog even mee in een klein zaaltje, want Ziggo Dome lonkt. (HA)
Leven Kali
Sleepwalking
De funky neo-soul van Leven Kali klinkt als het geromantiseerde beeld van je stiekeme droom om naar Australië te emigreren. Ik Vertrek leert ons echter dat de realiteit wat grijzer is en een kans van zo’n vijftig procent op een echtscheiding met zich meebrengt. Enfin, de Amerikaanse Leven Kali werd in Nederland geboren toen zijn vader op tour was met funkband Mother’s Finest – nog steeds actief, in november staan ze in de Nobel. Inmiddels leeft de Californische smooth boy hét L.A.-leven en schrijft in de zon en aan het strand liedjes over het leven in de zon en aan het strand. Diepgang kent het nieuwe Sleepwalking niet, maar het tilt je luie zondag in de tuin naar een nieuw niveau. (SH)
Openingsfoto Chris Maggio