Nog geen tijd gehad om alle nieuwe releases door te spitten? Geen zorgen. We hebben weer zeven gloednieuwe tracks verzameld die je toch écht even moet checken.

Doechii
Anxiety

Doechii beleefde in de tweede helft van 2024 haar grote doorbraak, maar was de jaren daarvoor al quasi-bekend op YouTube met allerlei creatieve spinseltjes. Vier jaar geleden plaatste ze een video waarin ze bovenop haar eenpersoonsmatrasje in een wat provisorisch gepimpte tienerkamer aan de slag gaat met Gotye’s Somebody That I Used To Know. Het blijft jaren stil, tot in 2023 haar slaapkamersessie gesampled wordt door rapper Sleepy Hallow. Het resultaat is lomp en hoekig, maar gaat viraal. Vanaf dat moment vraagt ‘het internet’ collectief om één ding: kan Doechii als-je-blieft gewoon haar versie uitbrengen? Vier jaar later, nu de joviale YouTuber is uitgegroeid tot inventieve Grammy-winnende ster, presenteert ze eindelijk haar Anxiety. Ongelofelijk catchy, maar het legt ook de angst bloot die ze als zwarte vrouw voelt voor de manier waarop Amerika met haar omgaat. Haar agressieve punch ruilt ze in voor een kalme en vrije manier om haar angsten te delen. Doechii is zóveel meer dan een rapper. (SH)

IST IST
Lost My Shadow

Light A Bigger Fire (2024), het vierde studioalbum van de Britse postpunkband IST IST, bleef bij OOR onder de radar. Door On Fire, hun aankomende livealbum dat 28 maart verschijnt, kunnen we alsnog even Lost My Shadow naar voren duwen. En dan ook nog eens de uitvoering die eind vorig jaar is vastgelegd in onze eigen popkerk Paradiso. ‘There’s a big black cloud that follows me around.’ Het zwartgallige nummer is uitermate populair tijdens de stoïcijnse en machinale optredens van de vier Mancunians. De monotone bariton van Adam Houghton, in combinatie met de prominente rol van de bas, doen af en toe denken aan Lebanon Hanover, schreven we destijds. Oordeel zelf. (HA)

Car Seat Headrest
Gethsemane

Met Gethsemane kondigt Car Seat Headrest zijn eerste album in vijf jaar aan, het vervolg op de elektronische ontmaagding Making A Door Less Open (2020). Een extreem interessant album, maar een beetje puberaal. Volgroeid hebben ze hun opgedane synth-kennis meegenomen naar de debuutsingle van de nieuwe plaat The Scholars (uit op 2 mei). Op Gethsemane horen we hun eerder opgedane elektronische knowhow wat subtieler terug in een prachtig verhaal van meer dan tien minuten. Een volledig boekwerk met kop, staart, plot-twists, overspel, Die Hard-actie en romantiek. Aankomende single Planet Desperation kruipt zelfs richting de twintig minuten. Een veelbelovend begin voor een rock-operateske plaat waarmee ze hun vijf jaar zonder nieuw materiaal prima kunnen verantwoorden. (SH)

Alissic
Concrete

Alissic (Alissa Salls) is een vreemd wezen in de popwereld: kinderlijk en sinister, bevreemdend en onweerstaanbaar. Concrete is haar nieuwste en meest toegankelijke track tot nu toe. Tenminste, als je toegankelijk definieert als een hyperpop-nocturne waarin haar slissende stem zweeft over een kille, mechanische groove. Samen met echtgenoot Oli Sykes (frontman van Bring Me The Horizon), eveneens haar creatieve partner in crime, bouwt ze aan een sonisch universum waar popstructuren instorten en weer worden opgetrokken uit scherven van elektronische beats en vervormde vocalen. Concrete speelt met de illusie van stabiliteit: materialisme, consumptie en oppervlakkigheid. Alissic zet het op muziek als een sprookje dat kantelt in een nachtmerrie. Dansbaar, maar nooit comfortabel. Charmant, maar onderhuids verontrustend. (HA)

UNIVERSITY
Massive Twenty One Pilots Tattoo

Er zijn nummers die je bij de lurven grijpen, en dan is er Massive Twenty One Pilots Tattoo van de Britse hardcorepunkband UNIVERSITY – een track als een epileptische aanval in een stroboscoopzaal. Dit is geen muziek, dit is een frontale botsing met tweehonderd kilometer per uur. Zak Bowker krijst alsof zijn ziel in brand staat, terwijl Ewan Barton als een bezetene de bas mishandelt. En dan is er drummer Joel Smith, de niet te stoppen menselijke sloopkogel die ritmes mangelt tot je niet meer weet wat boven of onder is. UNIVERSITY balanceert op het dunne koord tussen geniaal en krankzinnig, precies daar waar de magie ligt. Rustpunten? Vergeet het. Je wordt in een herriecentrifuge gegooid en mag vervolgens zelf uitzoeken hoe je eruit komt. (HA)

Franc Moody
Square Pegs In Round Holes

Square Pegs In Round Holes klinkt alsof je aan het rennen bent zonder enige haast, een beweging die ergens tegen huppelen aan hikt. Het kabbelt voort, maar is niet vermoeiend. Sterker nog, het nummer zou prima een uur lang op repeat kunnen staan voordat je doorhebt dat ‘ie waarschijnlijk al wel een paar keer voorbij is gekomen. Een heerlijke comfortabele staat van zijn, voldaan en tevreden met jezelf. Eigenlijk is dat de toon van het gehele nieuwe album van het Londense duo Franc Moody. Ned Franc en Jon Moody hebben met de release van hun nieuwe plaat Chewing The Fat soepelheid ingeruild voor gezellig-avontuurlijke speelsheid. Komende zomer gewoon in Nederland te bewonderen op Down The Rabbit Hole. (SH)

Babebee
Slowburner

Hyperpop is populairder dan ooit, misschien juist om onze steeds korter wordende aandachtspanne te blijven prikkelen. Wie een half uur lang échte hyperpop op heeft staan en ouder is dan zeventien jaar, moet daarna even een dutje doen van zintuiglijke overload. Babebee heeft met haar Slowburner nieuw land ontdekt: een ballad in hyperpop sferen. Wie deze pionier is? Dat wisten wij eerlijk gezegd ook niet (zo gaat dat als je de eerste bent, de erkenning volgt later). De Koreaans-Amerikaanse Babebee omschrijft henzelf als ‘idiosyncratische solist die alleen nu zou kunnen bestaan, in het moderne tijdperk: productief, samenwerkend, baanbrekend, eindeloos ambitieus en onmogelijk te definiëren.’ Dat betekent ook meteen dat wij dat niet hoeven te proberen, dat definiëren. Slowburner is de laatste single voor haar album All That Heaven Allows uitkomt op 4 april. (SH)