Nog geen tijd gehad om alle nieuwe releases door te spitten? Geen zorgen. We hebben zeven nieuwe tracks verzameld die je toch écht even moet checken.

Arcade Fire
Year Of The Snake

De in huwelijk geknoopte zielen Win Butler en Reginé Chassagne openen hun aankomende plaat Pink Elephant (9 mei) met een knal. Year Of The Snake komt rustig op stoom, maar als de trein eenmaal rijdt is ‘ie niet meer te stoppen. ‘It’s the season of change.’ De pulserende parade van de drumpartij wordt ondersteund door prachtig hypnotiserend synthwerk. Arcade Fire laat ons in een strijdbare stemming achter, maar we moeten helaas nog een paar weekjes wachten voor we headfirst het geweld in mogen duiken. (SH)

Counting Crows
Under The Aurora

Under The Aurora is een van de vijf nieuwe tracks van Butter Miracle, The Complete Sweets!, waarmee Counting Crows hun EP Butter Miracle Suite One uit 2021 alsnog oprekt tot albumformaat. ‘Here we go again’, aldus de uiterst rake aanhef van de song, want de veteranen uit Californië blijven opnieuw binnen de hun vertrouwde kaders van alternatieve rock met folkaccenten en melancholieke flair. Adam Duritz zingt slepend, parlando en op het randje van helderheid en wanhoop. Geen revolutie dus, maar een gedegen track die precies doet wat je hoopt als je ooit iets voelde bij August And Everything After. (HA)

Lana Del Rey
Henry, come on

Henry, come on is vocaal as Lana as it gets, productioneel wat minder bombastisch dan we haar eerder wel eens hoorden. We zullen niet zo ver gaan om het een countrynummer te noemen, dat is het niet, maar hier en daar zijn wel wat yeehaw-invloeden te herkennen. ‘Last call, hey y’all. Hang his hat up on the wall, tell him that his cowgirl is gone. Go on and giddy up.’ Een paar dagen geleden stond de release van het overkoepelende album The Right Person Will Stay nog gepland op 21 mei, maar inmiddels heeft Lana die datum al van tafel geveegd. Ook de titel staat wéér op losse schroeven, we hadden niet anders verwacht. Lana, come on. (SH)

Pulp
Spike Island

Na 24 jaar verzilvert Pulp zijn comeback met een nieuw studioalbum, More. We zouden allerlei ingewikkelde muzikale duiding kunnen loslaten op Spike Island, de eerste single van de plaat, maar ‘leuk’ lijkt vooralsnog het meest treffend. Een laagje van Pulps intrinsieke ongemakkelijkheid zit er na meer dan twee decennia nog altijd in, wat ironisch genoeg ook het meest prangende onderwerp blijkt dat Jarvis Cocker te bespreken heeft. ‘I was born to perform, it’s a calling. I еxist to do this, shouting and pointing.’ Pulp klinkt nog altijd Pulp – en dat kan ons enkel bekoren – maar gaat op 6 juni vast met urgenter vuurwerk komen. Een leuk waarschuwingsschot. (SH)

New Candys
Night Surfer

Op Night Surfer perst het uit Italië afkomstige New Candys zijn shoegazende postpunk in een broeierige vier minuten. De tweede single van het album The Uncanny Extravaganza dat 30 mei uitkomt, verzuipt bijkans in reverb en distortion en klemt zich als een koalabeer vast aan de brommende grondtoon. Vocalen verder weg dan ooit, als een echo in een kamer vol rook en roest. De structuur is simpel, bijna rudimentair, maar de productie laat geen leegte onbenut. New Candys, in geest verwant aan bands als The Black Angels en The Dandy Warhols, is op zaterdag 10 mei te zien op het Fuzz Club Festival in Eindhoven. (HA)

Loyle Carner
All I Need

Het was even schrikken, maar het blijkt dat Carners Hugo al drie jaar oud is. Een prima plaat, maar het miste de magische storytelling van Yesterday’s Gone (2017) en Not Waving But Drowning (2019). Met de dubbele release van nieuwe singles All I Need en In My Mind neemt Carner wat gas terug en lijkt hij meer dan ooit in zichzelf te keren. All I Need is de zoektocht naar een eigen plek om even simpelweg te kunnen ‘zijn’. ‘My eyes towards the stars, alone at last. Twee nieuwe singles in combinatie met zijn headlinerschap op de Other Stage tijdens Glastonbury doet denken dat er meer Loyle-cadeautjes aankomen. (SH)

Farah
Anhedonia

De track Anhedonia is het spierinkje om je binnen te hengelen bij Farah haar zojuist verschenen EP The Silent Song. Anhedonia is het onvermogen om plezier of vreugde te ervaren, een niet benijdenswaardige staat van zijn die de Texaanse razendknap heeft ingekapseld. Zoals de tracklist al doet vermoeden (You Make Me Wanne Die, The Living Dead) bevat ook de rest van de EP geen dampende meezingers. Farah werkt opnieuw met minimale middelen: een paar lagen elektronica en praatzang waarvan de kinderlijkheid in schril contrast staat met de ontgoocheling ervan. De kracht zit ook nu weer in de herhaling en de leegte. Zet aan en laat binnen. (HA)

Openingsfoto Daniël de Borger