Nog geen tijd gehad om alle nieuwe releases door te spitten? Geen zorgen. We hebben weer zeven gloednieuwe tracks verzameld die je toch écht even moet checken.

The Haunted Youth
Emo Song

Na hun machtige debuut Dawn Of The Freak uit 2022 is er eindelijk weer een nieuw album van The Haunted Youth op komst! Emo Song is de ijsbreker van Boys Cry Too, dat begin 2026 verschijnt. Zes minuten lang glijdt Joachim Liebens door een landschap van slepende gitaren, zachte synths en galmende zang. Somber, maar helder van toon, met teksten die draaien om verlies als voorwaarde voor zelfinzicht. België blijft onverminderd hofleverancier van dromerige zwaarte, maar Liebens kent het verschil tussen vaagheid en gelaagdheid. Hij schrijft geen liedjes, maar bouwt ruimtes. In deze ruimte is alles net even scherper, trefzekerder, beter afgemeten dan bij de concurrentie. (HA)

Claw Boys Claw
I’ll Be Watching You

Claw Boys Claw stopt misschien met live spelen, maar niet met muziek maken. I’ll Be Watching You is de eerste klap van hun laatste clubtour en meteen ook de ijsbreker van hun aankomende album. De song gromt, schuurt en bijt. Peter te Bos klinkt bezetener dan we hem in lange tijd hoorden en John Camerons gitaar jaagt het nummer op als een sloophamer met gevoel. Geen terugblik dus, maar na vier decennia nog altijd vooruitgang. Wellicht een onontkomelijk vaarwel aan het podium, maar allerminst een afscheid van de studio. (HA)

Royel Otis
Moody

Royel Otis, de muzikale vertaling van een open dak-enkeltje surfkamp, heeft met Moody nu ook materiaal voor die ene nét wat te bewolkte dag. De track voelt als de titelsong van een romantische film voor tieners, wat onderstreept wordt met de albumhoes en het ‘this is a song about a girl’-bijschrift. Het is nog steeds dagdromen, maar dan in sepia. De Australiërs spelen deze zomer op Lowlands én Down The Rabbit Hole, boffen wij even. (SH)

PinkPanthreress
Noises

Dertig jaar geleden was de eerste associatie bij een ‘UK-geluid’ Wonderwall. Voor de jonge generatie zijn het smerige jungle-beats. PinkPantheress plaatst zich op de hoes van haar nieuwste mixtape Fancy That in het centrum van ‘het nieuwe Engeland’, met dé kroon op haar hoofd, omringd door een rode telefooncel en kitscherige rozen. Op de nieuwe tape haalt weer geen nummer de drie minuten, Noises is na 1.44 minuten al klaar. Het is de Pantheress op haar panterigst, half rappend en half zingend glijdt ze over haar breakbeats, altijd balancerend tussen stoer en beleefd. (SH)

NewDad
Entertainer

Anderhalf jaar na hun verrukkelijke debuutalbum Madra klinkt de Ierse indierockband NewDad wat donkerder, zwaarder en zekerder. Entertainer – van de zojuist verschenen EP Safe – trekt langzaam op, met diepe bassen, korrelige gitaren en die typische stem van Julie Dawson: vlak, bijna verveeld, maar altijd spot on. Ze zingt ‘Hold your knife to me / I’m falling on it now’ zonder enige emotie en juist dat snijdt. Alsof shoegaze-met-tanden zich langzaam laat vollopen met dreampop en de boel nét niet verzuipt. De spanning zit ’m in de terughoudendheid: NewDad doet nooit te veel, maar weet precies waar het pijn moet doen. (HA)

Erika de Casier
Delusional

De Deens-Portugese Erika de Casier schreef en produceerde haar nieuwe album Lifetime helemaal zelf. Het resultaat is een liefdesbaby van nineties hiphop en 2025 hyperpop, zo horen we op Delusional het iconische gehinnik van Cypress Hills Insane In The Brain terug. Sensueel – op z’n Sade’s, zou je kunnen zeggen – fantaseert ze over een afspraakje dat nog niet eens gepland is met iemand die ze nog nooit heeft ontmoet. Misschien spreekt dat ook wel wat meer tot de verbeelding dan die collega vier bureau’s verderop. (SH)

Real Farmer
Big Stepper

Real Farmer uit Groningen maakte in 2024 indruk met hun debuutalbum Compare What’s There dat uitkwam bij Strap Originals. Ze zijn daar als een vis in het water, want het label van Pete Doherty richt zich op eigenzinnige, compromisloze acts binnen de gitaarmuziek: alles dat schuurt, kraakt en wringt. Big Stepper verscheen tegelijk met de single Mislocated en opent met een ruw gitaarrif, waarna de zang van Jeroen Klootsema zich in eerste instantie subtiel naar binnen wurmt. De groeiende spanning tussen gitaar en zang ontaardt al snel in een verstrengelde en elkaar versterkende ontlading. Big Stepper is kort en krachtig met een energie die constant tegen de grens van uitbarsten aan schuurt. (HA)