Nog geen tijd gehad om alle nieuwe releases door te spitten? Geen zorgen. We hebben zeven tracks verzameld die je toch écht even moet checken.

The Rolling Stones & Steve Riley
Zydeco Sont Pas Salés

De Stones verrassen met een frisse duik in het moerassige zuiden van Louisiana. Samen met accordeonist Steve Riley – icoon uit de zydeco-scene – eren ze Clifton Chenier, King of Zydeco. Dit traditionele Creoolse volksliedje, ooit ontstaan op de dansvloeren van Lafayette, krijgt een swingende Stones-behandeling. Jagger klinkt vitaal en Richards’ gitaar vervlecht zich organisch met de Cajun elementen. Zydeco’s opzwepende mix van blues, soul en Cajun blijkt een onverwacht natuurlijke habitat voor de Britse veteranen. In amper drie minuten vangen ze de rauwe levenslust waarmee hun carrière ooit begon. Het resultaat is onweerstaanbaar swingend, als in hun beste dagen. (HA)

Royel Otis
Car

Het zonnetje lijkt iets minder fel te gaan schijnen in het Royel Otis-universum. Hun typisch Australische indie-geluid staat nog steeds overeind, maar de eerste twee singles van het aankomende album Hickey (22 augustus) klinken meer als de soundtrack van een tienerdramaserie op Netflix. Voor wie twijfelt: dat is niet bedoeld als belediging. Alsnog speelt de denkbeeldige serie rondom het nieuwe Car zich niet af op een deprimerende Engelse kostschool, maar op een surfschool aan de Gold Coast. Komend weekend is het tweetal te zien op Down The Rabbit Hole, in augustus ook nog op Lowlands. (SH)

Nick Drake
Fruit Tree (Take 4, 12th November 1968)

Met deze onthulling uit de kluizen van Island Records krijgen we een zeldzaam en intiem inkijkje in Nick Drake’s vroegste studio-ervaringen. Fruit Tree (Take 4), opgenomen op 12 november 1968 tijdens de eerste sessies voor Five Leaves Left, vangt Drake puur: enkel zijn stem en akoestische gitaar, nog zonder de latere strijkers van Robert Kirby. Waar de albumversie beroemd werd om zijn orkestratie, benadrukt deze vroege take Drake’s fragiele voordracht en het sobere, hypnotiserende gitaarspel. De afwezigheid van overdubs laat de melancholie van zijn tekst rauwer doorklinken. Deze opname, nu voor het eerst vrijgegeven als onderdeel van de aankomende boxset The Making Of Five Leaves Left (juli 2025), voelt als een ontroerend momentopname van een zoekende jonge artiest. (HA)

Mac DeMarco
Home

Een toepasselijke titel, want hij is weer thuis, de favoriete indie-artiest van iedere Amsterdammer met een mat en een snorretje, maar ook van muzieksnobs uit de provincie. De ‘liedjes’ zijn na een 2023 vol abstracte projecten wedergekeerd, al begeleidt Mac DeMarco zichzelf ditmaal op gitaar in plaats van met mistige detuned pads. Daar heeft ‘ie een gegronde reden voor: de Canadees brengt op 22 augustus zijn nieuwe album Guitar uit. Op de eerste single Home horen we Mac – op de snaarbegeleiding na – exact zoals we hem als slacker kennen: glazig, soepel en ergens tussen lui en kunstzinnig in. (SH)

Osees
Fight Simulator

Osees heeft meer aliassen dan een doorgwinterde spion. Wat begon als Orinoka Crash Suite, evolueerde via OCS, Thee Oh Sees en Oh Sees tot het huidige Osees. ‘But for how long?’ Fight Simulator trapt de deur vol in, repetitief en gericht op overrompeling. Vier minuten lang cirkelt een riff om zichzelf heen, opgejaagd door bezeten vocalen. Tijdens hun recente optreden in een tot de nok toe opgefokt Paradiso bleek maar weer eens hoe effectief die aanpak is. Wie nuance zoekt, moet elders aanhaken. 8 augustus verschijnt hun nieuwe album Abomination Revealed At Last. (HA)

Winston Surfshirt
Jeep

Ieder album van de Australische Winston Surfshirt luistert weg als een vakantiedag zonder planning: zorgeloos en licht. Zo is ook de verwachting van het aankomende Winston (25 juli). Jeep start echter als een Timbaland-esque ervaring, maar mondt later alsnog uit in een West Coast strandfeestje. Toch horen we Winston wat minder zweven en lijkt de man met het voorkomen van John Lennon voor even zowaar een stoere kerel. Staat ‘m eigenlijk best goed! (SH)

Warfield
Get Away/Far Away (The KVB Remix)

The KVB levert een donkere remix af van Warfield’s recente nummer Get Away/Far Away. Warfield is het nieuwe soloproject van Los Angeles DJ Justin Warfield (ex-She Wants Revenge) en opereert op het snijvlak van hiphop, spoken word en donkere elektronica. The KVB, het Britse duo dat sinds 2010 shoegaze en postpunk in elkaar schuift, geeft de track een zet richting eighties coldwave. In tact gelaten zijn de bastonen aan het begin en de lage, monotone vocalen, die ook in deze versie lijken te verwijzen naar Shadowplay van Joy Division. Waar het origineel ritmischer en directer was, kiest The KVB voor een uitgeklede distantie met kille synths. Hun remix is fascineert vijf volle minuten lang. (HA)