Een itempje in Top 2000 a gogo volstaat wel voor A-ha, zou je zeggen. Meer dan die ene monsterhit – Take On Me – kunnen de meeste mensen niet meer noemen. De makers van een nieuwe muziekdocu zagen er echter genoeg materiaal in voor een heuse A-ha: The Movie, vanaf deze week te zien in de Nederlandse bioscopen. De heren worden individueel geïnterviewd, waarvan één in het Engels en andere twee in het Noors.
We beginnen nog net niet bij geboorte van Pål, Magne en Morten. Wel krijgen we veel te horen over hun jeugd en hoe Magne en Pål op de middelbare school al meiden in katzwijm brachten met hun bandje. Hoe ze aan Morten, de zanger, kwamen is eigenlijk niet helemaal duidelijk. Ze zochten een zanger, gingen naar een optreden van Morten en zo kwam hij bij de band. De ene keer krijg je een stortvloed aan overbodige informatie, en de andere keer is het maar een vaag verhaal.
We krijgen te horen over de pauperdagen van de band; hoe ze naar Engeland vertrokken en overal werden afgewezen. Tussendoor krijgen we flash-forwards te zien van het heden. Hoe de band op tournee is en fans ontmoet. Die vreemd geplaatste vooruitblikken zitten door de hele documentaire, dus je moet wel alert blijven, want voordat je het doorhebt zit je weer op een andere tijdlijn. Aan de band’s eerste twee albums Hunting High And Low en Scoundrel Days wordt ongeveer een uur besteed, de rest van de albums racen we doorheen in een krappe veertig minuten.
In de individuele interviews is de wrijving, die door de jaren heen steeds heftiger is geworden, voelbaar. Pål benoemt zichzelf tot bandleider, Magne zegt dat er geen bandleider is en Morten vertelt dat Pål nogal vaak zijn zin doordrijft. Allemaal worden ze in een aparte auto naar concertzalen en hotels gebracht, een hechte vriendenclub is het zeker niet. ‘Als we niet allemaal zo gepassioneerd waren over muziek, had A-ha al lang niet meer bestaan’, verkondigt Morten. Wanneer de mannen een paar fans ontmoeten en een vrouw ze allemaal een cadeautje geeft, krijgt Morten het zwaarste pakje in handen gedrukt. ‘Story of our life, hij krijgt ook altijd de grootste hotelkamer’, mopperen de andere twee.
Het bijzondere aan deze documentaire is dat er eigenlijk weinig bijzonders aan is. Natuurlijk is het leuk, muzikaal doorbreken en verhalen van de band, maar de hele road to fame van A-ha is precies volgens de boekjes. Ze beginnen onderaan, hebben een megahit, maken een paar albums, gaan uit elkaar, alle leden doen soloprojecten, komen weer bij elkaar, gaan weer uit elkaar, komen daarna weer bij elkaar… Zelfs de samenstelling van de band is te makkelijk: een arrogante zanger, een verbitterde toetsenist en een gitarist die helemaal niet van alle aandacht houdt.
Later wordt er nog even heel casual ingegooid dat Magne, de toetsenist, een hartritmestoornis heeft waar hij gedurende zijn carrière last van heeft gehad. Een best serieus punt, dat aan het eind heel terloops wordt genoemd en waar verder geen aandacht aan wordt besteed. Hoewel dat nonchalante wel past bij de rest van de documentaire: er worden zo veel belangrijke punten niet genoemd. Waarom ging de band uit elkaar? En waarom kwamen de leden uiteindelijk weer samen?
We eindigen met een soort nostalgische, akoestische versie van Take On Me. Een hele documentaire besteedt aan een band waar de meeste mensen tegenwoordig nog maar één liedje van kunnen opnoemen. Die ene hit is iconisch, maar deze film voelt meer als het opdreunen van een Wikipediapagina dan een echte eye-opener die je nieuwe inzichten geeft over de band. De heren krijgen alle drie dezelfde vraag gesteld: willen jullie nog een nieuw A-ha-album maken? De antwoorden daarop lopen enorm uiteen. Als kijker denk je: het is mooi geweest zo.
A-HA THE MOVIE draait vanaf donderdag 28 april in de Nederlandse bioscopen.
