Norman Fucking Rockwell! van Lana Del Rey is door de verzamelde Nederlandse muziekcritici uitgeroepen tot het beste album van het jaar. In OOR’s Eindlijst vergaarde ze bijna tweemaal zoveel stemmen als haar achtervolgers Nick Cave & The Bad Seeds en Billie Eilish.
Wederom een vrouw dus, voor de derde maal dit decennium; eerder gold PJ Harvey’s Let England Shake in 2011 als beste, vorig jaar voerde Janelle Monáe de lijst aan. De hele top 20 van OOR’s Eindlijst over 2019 is keurig in balans: precies de helft is vrouw óf betreft een groep met een vrouw aan het roer. Voorzichtige conclusie: de feminisering van de popcultuur is voltooid.
OOR’s Eindlijst is samengesteld door 60 journalisten, dj’s en andere prominenten, die allen hun top 10 van beste albums van het jaar hebben aangeleverd.
1. Lana Del Rey – Norman Fucking Rockwell!
‘Goddamn man-child, you fucked me so good that I almost said I love you.’ Wie anders dan Lana Del Rey komt weg met zo’n openingszin? Vulgaire romantiek, ongezonde liefdesrelaties en depressieve neigingen blijken een onuitputtelijke bron van inspiratie op Norman Fucking Rockwell!, waarop de piano veelvuldig van stal komt om de met popreferenties overladen mijmeringen van elegante zwijmelmelodieën te voorzien. Lana pakt je in waar je bij staat.
2. Nick Cave & The Bad Seeds – Ghosteen
Net als – deels – op Skeleton Tree (2016) reflecteert Nick Cave hier op imposante en emotionele wijze op het verlies van zijn in 2015 omgekomen zoon Arthur. Alleen dan nog minimalistischer: geen drums of gitaren, wel piano, mannenkoren en, met dank aan sidekick Warren Ellis, nadrukkelijke new age- en ambientsferen. Maar het werkt. Een confronterende, ontroerende en troostende tour de force.
3. Billie Eilish – When We All Fall Asleep, Where Do We Go?
Billie Eilish is nog altijd pas 17 jaar, maar haar sterrenstatus ging dit jaar sky high. En dat terwijl de Amerikaanse toch geen makkelijk weg te kauwen bubblegumpop maakt. Wel markante liedjes, met toegankelijke lange melodielijnen, fantasievolle arrangementen en weirde soundscapes. Haar debuutalbum staat er vol mee, overtuigt aan alle kanten en is zo’n plaat die je makkelijk de hele dag op laat staan.
4. Fontaines D.C. – Dogrel
Na Shame en Idles het derde clubje jonge honden dat de onvrede op de Britse eilanden van een muzikale stem voorziet. De oude zielen van het Ierse Fontaines D.C. doen dat echter poëtisch en vervuld van nostalgie (van James Joyce tot The Pogues), al brandt het postpunkvuurtje fel en is de geldingsdrang groot.
5. Michael Kiwanuka – Kiwanuka
Na het groots opgezette Love & Hate (2016) staan op Kiwanuka ‘gewoon weer’ dertien nieuwe songs binnen de vervreemdende geluidswereld die de Britse soulzanger voor zichzelf creëert. Gevarieerde en grillige songs, dat wel, maar tot een fragmentarisch album leidt het niet. Eén lange, betoverende trip.
6. Big Thief – U.F.O.F.
Alle leden van het Amerikaanse Big Thief hebben solocarrières (die van zangeres Adrianne Lenker is de meest prominente), maar áls ze dan weer eens bij elkaar komen om muziek te maken, gebeuren er wonderlijke dingen. Het resultaat: geconcentreerde, folky geluidsmagie op het snijvlak van traditie en experiment.
7. Vampire Weekend – Father Of The Bride
Zes jaar zat er tussen hun vorige album en deze nieuwe dubbelaar (!), maar veel maakt dat niet uit: nog altijd wekt de indiepop van de New Yorkers een onbezorgd soort levenslust op. Toch mogen we Father Of The Bride zien als een volstrekt organische stap naar een gerijpt en meer popgeoriënteerd geluid.
8. James Blake – Assume Form
Op dit post-depressie-album trekt geluidskunstenaar en liedjessmid James Blake de hoge kwaliteitslijn van zijn vorige werk moeiteloos door, weliswaar met hulp van wat gasten (o.a. Moses Sumney en Rosalía). Zijn mix van subtiele elektronica, piano en breekbare zang doet de rest. Een fascinerende triomftocht.
9. Angel Olsen – All Mirrors
Op eerdere platen sprong Angel Olsen al soepel van glam naar pop en van folk naar rock, nu ontpopt ze zich als statige vocaliste die de tijd neemt om écht te zingen – gevoelig en bloedmooi – tegen een achtergrond van grootse maar nooit te zware arrangementen. De pakkendste songs die Olsen ooit opnam.
10. Lizzo – Cuz I Love You
Die ándere Amerikaanse – naast Billie Eilish – die dit jaar uitgroeide tot Fenomeen. Big girl Lizzo viert het vrouw-zijn en predikt liefde en seks, zonder daarbij een blad voor de mond te nemen. En dat alles op een bonte mix van hiphop, soul, pop, trap en funk, met bangers als Juice en Tempo in de frontlinie.
11. Tool – Fear Inoculum, 12. Big Thief – Two Hands, 13. De Staat – Bubble Gum, 14. Little Simz – Grey Area, 15. Kim Gordon – No Home Record, 16. Julia Jacklin – Crushing, 17. DIIV – Deceiver, 18. Barker – Utility, 19. Aldous Harding – Designer, 20. Beck – Hyperspace
Bestel ‘m nu: OOR’s extra dikke eindejaarseditie!
Wie niet genoeg van lijstjes kan krijgen zit goed bij OOR: naast de eindlijst en bijbehorende beschouwing hebben we ook de veertig beste platen van de jaren ’10 op een rij gezet, voorzien van persoonlijke duiding door onze topschrijvers. Ook in dit nummer: interviews met Kensington, Editors, Fontaines D.C., Zwangere Guy, Bill Callahan en comedian Bill Bailey. Krezip neemt OOR’s Eindlijst door en The Later Years van Pink Floyd worden in de juiste context geplaatst. Bestel ‘m hier.
Beluister OOR’s Eindlijst op Spotify
