Vroeger kwam je als journalist of fotograaf van OOR nog wel eens bij de artiest thuis over de vloer, als je geluk had. Fotografe Patricia Steur had pas echt geluk: de artiesten kwamen bij háár thuis langs. En ze bleven maar terugkomen, tot het werk klaar was…

‘Ja, hi, this is Anthony.’

‘Anthony wie?’

‘Kiedis.’

‘O…’ 

Het is voorjaar 2004 als Patricia Steur in Portengense Brug de telefoon opneemt en ineens de frontman van de Red Hot Chili Peppers aan de lijn heeft. Of hij haar foto mag gebruiken in zijn boek, Scar Tissue, de autobiografie vol seks, drugs en rock & roll en dus ook het portret dat Steur ooit van hem en zijn toenmalige vriendin maakte. Het antwoord laat zich raden.

De twee gaan way back.

Steur – via een stage bij popfotograaf Claude Vanheye in het vak gerold en sinds 1980 actief voor OOR en Nieuwe Revu – volgt de Peppers vanaf het prille begin. Meermaals heeft ze hen voor de camera gehad. De eerste keer was nog best schrikken. Gingen ze ineens allemaal uit de kleren in haar studio, in de Langestraat toen nog. Oké, dacht Patricia, ik weet niet wat jullie van plan zijn, maareh…

En toen die sokken eroverheen, we kennen de beelden intussen allemaal. Maar begin ’88, toen de band voor het eerst met het explosief The Uplift Mofo Party Plan in de koffer naar Europa vloog en langs Ancienne Belgique, Effenaar, Tivoli en Paradiso stuiterde, was de act nog nieuw, de sok nog hagelwit. Drie maanden later zou de groep exploderen op Pinkpop. Fight Like A Brave was het devies, de troon van George Clinton het doel. Maar alweer een maand later sloeg het noodlot toe: gitarist Hillel Slovak overleed aan een overdosis.

Zoete inval

Het is in deze turbulente maanden dat Steur de band echt leert kennen. De Peppers zijn in ’88 kind aan huis bij Henk Schiffmacher, haar toenmalige man. En zoals dat ging in die dagen: iedereen die bij Henk zijn rock & roll stamp of approval kwam halen, ging bij Patricia langs voor het bewijs. Het was een vruchtbaar huwelijk. Wie ze niet allemaal gefotografeerd heeft… En ja, het was altijd feest bij Hanky Panky, die zijn gasten gewoon thuis ontving en tatoeëerde. 

Het was de zoete inval, zeker als de Peppers weer eens kwamen crashen. Mooie herinneringen. De jaren tachtig. Amsterdam was de rock & roll-hoofdstad van Europa en Schiffmacher haar tot ver buiten de landsgrenzen bekende stadsschilder. Zijn misschien wel bekendste werk staat op de rug van Anthony Kiedis. Een weids canvas. 

Het is een ‘Haida Thunderbird’, daar op de rug van Anthony Kiedis. Een mythische dondervogel, gebaseerd op een eeuwenoud symbool van het Haida volk, native Americans die hun oorsprong en leefgebied hebben in Alaska en de Canadese provincie en eilanden eronder. Ook het ronde Peppers-logo is gebaseerd op een symbool van de Haida: hun zon.

Kiedis voelt een sterke verbondenheid met de West-Amerikaanse indianen, zoals Schiffmacher en Steur de native cultuur van de Nieuw-Zeelandse Maori’s met hun moko’s (gezichtstatoeages) omarmen. Ze verstaan elkaar. Verspreid over ’88 ontvangt Schiffmacher Kiedis verschillende keren in Amsterdam om de Thunderbird in delen te zetten. Van schouderblad tot schouderblad, van de nek naar beneden. Als het imposante ontwerp eindelijk af is, is het Patricia’s beurt.

Liefdevol

‘Ik heb hem niet meteen gefotografeerd’, herinnert ze zich 34 jaar later, ‘de huid moet eerst nog herstellen. Ik ben enige tijd later naar LA gevlogen om ’m bij hem thuis te fotograferen. Ik weet nog dat ik eerst alleen zijn rug gefotografeerd heb, maar dat vond ik een beetje saai. Gelukkig was zijn vriendin er ook, die actrice, Ione Skye [dochter van Donovan en destijds een beginnend filmsterretje dat toen net naast River Phoenix debuteerde].

‘Ik vroeg of ze erbij wilde komen zitten, zodat Anthony zijn hoofd op haar schouder kon leggen. Ze had een wit t-shirt aan en dat wit straalde nogal fel uit, het verstoorde het beeld. Ik vroeg of ze haar mouwtje wilde oprollen zodat het niet in het frame zou vallen. Prompt trok ze haar hele shirt uit. Toen kwam de actrice in haar naar boven. Zonder haar was het niet gelukt. Als actrice weet je natuurlijk wat de camera wil, hoe je de blikken vangt. Ze kwam uit zichzelf overeind, zodat ze boven Anthony uittorende en haar lange haren over haar borsten vielen, terwijl ze Anthony met haar ene hand naar zich toetrok en haar andere hand liefdevol op zijn schouder liet rusten.

‘En dan die hand van Anthony die door haar haar woelt, het een beetje door de war doet. Dat alles gebeurde in een fractie van een paar seconden. Een bijzonder beeld, ook door de intimiteit, al is die gespeeld. Hoe ik dat voor elkaar kreeg? We kenden elkaar al jaren, dat scheelt. En ik doe altijd alsof er niks aan de hand is, de mensen moeten zich lekker voelen. Relaxed, niet gestressed. Stress vind ik ouderwets, toen al. Ik heb nóóit haast. Het was gewoon een hele leuke middag. Ik heb die dag nog veel meer foto’s gemaakt, maar dit is wel de beste.’

Wayne’s World

Het is, los van de esthetische kwaliteit, ook een beeld van de artiest op het kantelpunt van zijn carrière. De echt grote successen van de Red Hot Chili Peppers moesten nog volgen. Knock Me Down en Higher Ground plaveiden een jaar later de weg voor de millionsellers waarvan Blood Sugar Sex Magik in 1991 de eerste was. Ook de carrière van Ione Skye nam een hoge vlucht. In 1992 straalde ze in Gas Food Lodging en Wayne’s World en dertig jaar en veertig films later is ze nog steeds actief. De relatie tussen Kiedis en Skye hield geen stand. Skye zou in 1992 trouwen met Beastie Boy Adam ‘Ad-Rock’ Horovitz.

Ook die relatie hield niet lang stand. In 2008 trouwde ze voor een tweede maal, ditmaal met de Australische muzikant Ben Lee (die we als tiener nog kennen van de lo-fi rockgroep Noise Addict en het verterende liedje I Wish I Was Him van de debuut-EP uitgebracht door Grand Royal, het label van… de Beastie Boys. Maar dit terzijde).

Patricia Steur ondertussen, groeide uit tot een van de succesvollere portretfotografen van haar generatie. Ze publiceerde tien fotoboeken, waaronder twee samen met Maori moko artist Gordon Toi en één gewijd aan haar werk met Willy DeVille, de muzikant die ze van 1981 tot aan zijn dood in 2009 op de voet volgde en met wie ze een diepe vriendschap opbouwde. Maar dát is weer een heel ander verhaal. Wel een goed verhaal trouwens. Misschien volgende keer.

Meer over de foto’s, boeken, video’s (o.a. Mood Indigo van Anouk) en exposities van Patricia Steur: www.patriciasteur.com. Hier zijn ook Thin Blue Line – A Dedication To Culture en Dedicated By Blood – Renaissance Of Ta Moko, de boeken samen met de door Schiffmacher hier geïntroduceerde moko artist Gordon Toi, nog te bestellen.