Het gemoedelijke boutiquefestival Vestrock in Hulst biedt voor elk wat wils, heeft een goede neus voor nieuw talent, voor wat zich aandient, wat zich gaat bewijzen en wat op doorbreken staat. Vestrock is ook niet wars van populisme. Frans Bauer stond hier al eens Rammsteins Du Hast te zingen. Alles kan, dat is het leuke van Vestrock. Op Vestrock bestaan tegengestelden probleemloos naast elkaar. Ze komen aan bod en kunnen zich gewaardeerd voelen. Het publiek – families, jongeren, ouderen, alternatieve muziekliefhebbers, feestbouwers – lijkt overal van te willen genieten. Het avontuur is nooit een ondergeschoven kindje, maar ook grote artiesten weten steeds vaker de weg naar Vestrock te vinden. In het verleden Limp Bizkit, White Lies en dit jaar Editors.
Foto Harrij Stekel
De eerste dag voelt alsof je in een rollercoaster langs alle kanten van de muziekcultuur scheert. Verrassend goed: Max Horák. Zal je net zien, als hij wil beginnen, glipt zijn gitaar los. Een goed begin is het halve werk, mompelt hij met zelfspot. Maar daarna loopt het optreden van hem en zijn band zeer gesmeerd. Max is Zeeuw van afkomst, hij studeert gitaar aan het conservatorium van Rotterdam. Hij weet zich omringd door zeer goede muzikanten en twee idem zangeressen voor de achtergrondkoortjes. Genre: een beetje gelikt soort funky pop (invloeden: John Mayer, Jett Rebel en Harry Styles), die je in Nederland niet vaak hoort, met een lekkere cadans en flitsend gitaarwerk.
Daarna tovert $HIRAK de Zeeuwse weide voor de main stage om tot iets zwoels, feestelijks en tropicals. Laagvliegende bassen en opzwepende ‘ordi’ beats. Julien Willemsen, ook wel de man achter de hits van Lil Kleine genoemd, staat achter de draaitafel. Verbaal zwengelt een uitstekende rapper én gangmaker het feestje goed aan. Als Je Bij Mij Blijft, Uhuh en Amsterdam. Niet je dagelijkse kost. Maar tovert wel een glimlach op je gezicht.
Groot contrast na deze vaderlandse mainstream dance party: het Britse viertal October Drift stort een bak gitaarherrie over hun toehoorders heen. Hun muziek is een duistere mix van shoegaze en grunge, met veel inzet en gitaargegier gebracht. Door de in het wit gestoken zanger/gitarist Kiran Roy met overgave en schuim om de mond gezongen.
Daarna hop ik even van JB Meijers & Band naar The Anaestatics. Voor JB, in wit pak, is dit een thuiswedstrijd, hij is in Hulst opgegroeid (‘niet geboren, wel getogen’). Hij stond hier al eens eerder met Carice van Houten. JB speelt bij De Dijk en werkte samen met Barry Hay en Ilse Delange (Common Linnets). Solo brengt hij samen met zijn uitstekende begeleidingsband melodische rock, geen uitgesproken festivalmuziek, maar van hoog niveau en zeer gedreven (af en toe dringt de gedachte aan Elvis Costello zich op). Calm After The Storm, het Eurosongfestivallied dat JB schreef voor Common Linnets, wordt gezongen met zijn dochter.
Even verderop laten The Anaestathics uit Horst aan de Maas de bas lekker diep rommelen onder strakke drums. Spannende introverte muziek. Zelf noemen ze het modern new wave, wij horen de invloed van Joy Division en (vroege) Feelies doorklinken. Later deze vooravond horen we ook de Belgische Whispering Sons succesvol op expeditie trekken in vergelijkbaar jachtterrein, met het accent meer op postpunk. Dreigende jachtige indie, korzelige muziek. Zangeres Fenne Kuppens weet steeds precies de juiste bezwerende toon en dramatische lichaamstaal te vinden, om het spannend te houden. Bijzonder optreden, bijzondere groep, bijzondere zangeres.
Heel ander is de electrofolk van Go_A uit het door oorlog geplaagde Oekraïne. De bekende geel-blauwe vlag hangt prominent op het podium en de gitarist vertoont in zijn gezicht zowaar enige gelijkenis met president Volodymyr Zelensky. De oorlog hangt begrijpelijkerwijs als een schaduw over dit hartverwarmende optreden, maar toch zit het feest er meteen in met de wervelende opener en Eurosongfestivallied Shum (2021), dat wordt meegezongen door het publiek. In hun wat bombastische Balkanwave vermengen melancholie en strijdlust zich tot een uniek mix. De grote troeven zijn de folkloristische fluitist en de stem van zangeres Katherina Pavlenko.
Daarna is het tijd voor een heus Vestrock-blokje ‘metal/ classic rock’ met The Darkness en Wolfmother op het Main Stage. Bij The Darkness is de knipoog nooit weg. De vraag of ze een parodie zijn op een seventies sleaze metalband of niet, is juist part of the charm. Met zijn uitzinnige charisma stookt frontman Justin Hawkins – goudkleurige broek, foute snor – het karikaturale tongue-in-cheek-vuurtje maar al te graag op. Op een gegeven moment is hij doodleuk in de weer met een elektrische schroevendraaier om een plank op het podium te repareren.
Bij Wolfmother ontbreekt de knipoog volledig. Het rocktrio uit Australië staat als een huis. En brengt hun Led Zeppelin-rock steengoed en doodserieus. Bij snor en krullenbos van zanger Andrew Stockdale komt geen zweem van knipoog kijken. Stockdale beheerst zijn instrument fenomenaal (beter op de gitaar soleren kan haast niet), maar opvallend is hoe gauw Wolfmother al haar troeven uitgespeeld lijkt te hebben. Die hoge snerpstem, de explosieve gitaarsolo’s, de riffs, de van-dik-hout-zaagt-men-planken-inzet. Op een geven moment ken je het kunstje wel.
Bij Goldband in de tent gaat het dak er af. Zal je ook net zien; het is er zo druk en gaat er zo uitzinnig aan toe, dat ik niet dicht bij het podium kan komen om de verrichtingen van de drie goddelijke Haagse stucadoorszonen met eigen ogen te aanschouwen. Humor, bravoure en goede stemmen, hoor ik later iemand samenvatten, echt goed, mensen werden helemaal gek. Geweldige Nederpopliedjes. ‘Lekker feessie maken’, hoor ik een van de drie Goldbanders genietend zeggen. Alles kapot! Gigantisch succes. Van buiten lijkt de Goldband-tent een stralende vliegende schotel.
Ook typisch Vestrock: dat de grote band, die is aangezocht als headliner, nu eens niet op safe speelt, maar voor avontuur gaat. Editors maakt vandaag een net iets andere indruk dan anders. Misschien heeft het te maken met de afwezigheid van gitarist en musical director Justin Lockey. Zijn vervanger Nick Willes, ‘vriend en onofficieel zevende lid’, pakt het minder robuust aan, speelt fantastisch en bescheiden; met een lichtere toets dan Lockey. Of het ermee te maken heeft of niet: Tom Smith zingt vanavond ook minder met de duistere bariton die we van hem gewend zijn.
Bij Tom staan de lockdownjaren ogenschijnlijk op het gezicht getekend. Zijn dramatische poses en arm- en handgebaren zijn er niet minder om geworden. Hij sleept je door de emotie van hun repertoire heen. Ook staat er een aantal onbekendere, nieuwe nummers op setlist. De rest, met knallers als Papillon, The Racing Rats, Bullets, Sugar, Magazine, An End Has A Start, Smokers Outside The Hospital Doors, en nieuwe single Heart Attack, waarmee de show werd geopend, biedt aanknopingspunten genoeg. De band, met bassist Russell Leetch achter de piano, stuurt Vestrock de nacht in met hun gebruikelijk uitluider No Sound But The Wind. ‘Help me carry the fire / This road won’t go on forever’, klinkt het smekend in het donker. Fantastisch einde van een festivaldag om in te lijsten.
Zaterdag
Zo’n krankzinnige achtbaan als gisteren wordt het vandaag niet met de brave schoolpleinmuziek van Snelle & De Lieve Jongens Band (foto onder) en de softrock van Gavin James en het melancholieke Starsailor op het programma, maar ook van deze drie crowdpleasers wordt door velen op de Vestrockweide zienderogen zeer genoten.
Eerst is er een niet helemaal van de grond komend optreden van Sylvie Kreusch (om 13.50). De roem is de Belgische vooruitgesneld. Er is ons iets broeierigs beloofd, maar broeierig wil het zo vroeg op de middag niet worden. Hoezeer de zangeres – hoornen bril, fifties hoofddoekje van de werkster geleend, modieus bruin hansopje – en haar band vanmiddag ook hun best doen. Zangeres en band doen alles goed. Maar hoe sterk en aanstekelijk de liedjes ook zijn (Walk Walk): het podium is te groot. Sylvie kan theatraal heen en weer trippen wat ze wil. Het publiek is te lauw; nog brak van gisteren en nog onvoldoende doordrongen van het aanstaand divaschap en de allure van de talent- en stijlvolle Sylvie. Het tijdstip veel te vroeg, het daglicht te licht en te dag. Sylvie zingt niet voor niets ‘I’m your queen of darkness’. Vestrock had haar beter in de nachtelijke uren in een intiemere setting geprogrammeerd. Tant pis! We gaan ongetwijfeld nog veel meer van haar horen.
De lauwheid van deze dag wordt later doorbroken door wat spontaan lijkt te gebeuren op het duurzame GEM-stage (selfsupporting: aangedreven door wind- en zonne-energie en waterstof. Honderd procent CO2-neutraal) midden op het festivalterrein. Onder de naam Het Gezelschap zet een divers gezelschap Rotterdamse underground(muziek)grootheden daar de boel op stelten met een soort geïmproviseerde hiphop-gospelshow. Deelnemers zijn onder andere Juno Rissema (nachtburgemeester van Dordt), Jordy Dijkshoorn van De Likt en MC Diggy Rast. Stagedivend storten ze zich vervaarlijk in een al even spontaan ontstane moshpit, het veld lijkt ten greep aan heuse opwinding.
Op het podium achter hen zien we muzikanten van zeven acts die de zelfde dag zelf hebben opgetreden onder de noemer De Nieuwe Lichting, een Rotterdams talentscoutproject. Eerder zag ik al Kuzko, een van die Nieuwe Lichting-acts, waarbij alles draait om een vermakelijk klassiek highschooljongen/meisje aantrek-afstoot spel tussen de zangeres (in wit cheerleader plooirokje) en de toetsenist (stoer baseball jack). Hun choreografie zit goed in elkaar. De muzikale koers: synthpop met eighties samples (Prince).
Andere Nieuwe lichting-acts die opvielen zijn Smudged (Rotterdamse krautrock; bandleden met groen beschilderde gezichten en blote basten in lederen tuigjes) en Sports;SportSocks (eigenwijze indie, doet aan dEUS denken). Andere revelatie van de dag: de Belgische band RHEA. Seventies gitaarrock. Opwindend. Staat als een huis. Verkocht al de Brusselse AB Box uit. Staat voor deze zomer geprogrammeerd op de mainstage van Rock Werchter. Na deze Vestrock begrijpen we waarom.
Tenslotte natuurlijk afsluiter Within Temptation. Al heb je niks met de muziek, wat een overtuigend onderhoudend spektakel (mede door de fantasy backdrop, met schedel). Je hoeft geen fan te zijn van hun muziek om in te zien hoe fantastisch ze op het podium zijn. En wat dwingt Sharon den Adel respect af als krachtige frontvrouw.
