Ook waar popmuziek gemaakt wordt, vallen doden. Maar omdat we deze wetmatigheid niet schouderophalend naast ons neer wensen te leggen, branden we in de kersteditie van OOR en op OOR.nl een kaarsje voor de popdoden van 2024. Vandaag: John Mayall (22 juli, 90 jaar).

Foto Roy Tee

De godfather van de Britse blues – zo mogen we John Mayall gerust noemen. Al is ’t maar omdat bijna alle grote namen in het genre ooit in de eerste incarnatie van John Mayall & The Bluesbreakers (1963-1970) speelden, vóór ze solo of met eigen bands wereldberoemd werden: Eric Clapton (Cream, Blind Faith, Derek & The Dominos), Mick Taylor (The Rolling Stones), Jack Bruce (Cream), Aynsley Dunbar (Frank Zappa, Journey, Jefferson Starship), Peter Green, Mick Fleetwood en John McVie (alle drie Fleetwood Mac), om er maar een paar te noemen. En dat terwijl Mayall zelf die status naar eigen zeggen nooit bereikte. ‘Ik ben nog steeds een undergroundartiest’, zei hij in 2013.

Maar misschien was dat uiteindelijk wel de rol die hem het beste paste: als inspirator, bandleider, talentscout en natuurlijk multi-instrumentalist kon hij anderen laten shinen en zich op zijn beurt voeden met hun muzikale input. Al doende bracht hij de van oorsprong zwarte Amerikaanse blues naar een wit Europees publiek. Het debuutalbum van zijn band, Blues Breakers (ook wel Blues Breakers With Eric Clapton) uit 1966, geldt als een mijlpaal in het genre – een plaat die Mayall ook nooit meer zou overtreffen. Mayalls grootste (en eigenlijk enige echte) hit was Room To Move, afkomstig van het livealbum The Turning Point uit 1969. Uiteindelijk zou Mayall in zijn carrière bijna 38 studioalbums en bijna net zoveel liveplaten uitbrengen. Pas enkele jaren voor zijn dood stopte hij met optreden.