Arlo Parks heeft zichzelf de afgelopen jaren genesteld in de harten van de muzikale fijnproevers. Met haar debuut Collapsed In Sunbeams sleepte ze niet alleen een Brit Award binnen, maar ook de prestigieuze Mercury Prize. En met een drukke festivalzomer (ze stond ook op Best Kept Secret) en heel wat lovende kritieken voor haar tweede plaat My Soft Machine achter de rug, trekt ze nu door Europa met onder andere twee shows in Paradiso – allebei uitverkocht. En dat voor iemand die zelden haar stem verheft. 

Fotografie Arend Jan Hermsen

Zodra de band het podium betreedt gaat er een grote projector aan. De visuals op het witte doek achter de band zorgen er meteen voor dat de monden een beetje open gaan staan in Paradiso. Met de esthetiek is in elk geval niks mis. Wanneer Parks zelf op het podium verschijnt en aftrapt met haar fragiele slam-poetry achtige nummer Bruiseless, gaan de hoofden op en neer. Daar houdt het ook wel op wat betreft dansmoves in de zaal, want deze setlist is niet bepaald dansbaar.

Toch staat Parks zelf geen seconde stil, ze wandelt continu van de ene naar de andere kant van het podium op een Billie Eilish-achtige manier, als een echte hypeman, maar dan in slow motion. Het lijkt alsof ze bijna de hele tachtig minuten van de show voorovergebogen staat, zodat ze haar poëtische teksten zo de zaal in kan gieten. De connectie met haar publiek stopt hier niet: tijdens Caroline wandelt ze rustig het podium af. Niks stagediven, gewoon het trappetje af. Mensen maken ruimte zodat ze er tussendoor kan. Niemand trekt aan haar wijde kleren, probeert opdringerig een selfie te maken of valt flauw. Er is wederzijds respect tussen fans en artiest.

Het heeft bijna iets ironisch. ‘Het kan zijn dat ik heel excited word en rondjes ga rennen’, jubelt de zangeres, om vervolgens een giga mellow liedje in te zetten. Ze liegt echter niet, ze wordt oprecht enthousiast en huppelt over het kleine podium van Paradiso. Parks laat echter ook haar meer kwetsbare kant zien. Voordat ze Black Dog inzet, vertelt ze hoeveel het nummer voor haar betekent, en hoe mooi ze het vindt dat mensen de emoties die zij voelt ook voelen. ‘Ik weet nog hoe we dit nummer opnamen in de woonkamer van mijn manager, ik had niet gedacht dat zo veel mensen zich erin konden vinden. Ik voel me er minder eenzaam door.’ 

Hoewel Parks’ nieuwe album op de plaat soms nogal herhaaldelijk klinkt, is dat hier niet storend. Ze brengt het publiek in een soort trance met haar fluisterstem, je gaat vanzelf vanuit je onderbuik ademen. De titel Soft Machine valt tijdens de show dan ook op zijn plek. Arlo Parks heeft haar plekje verdiend in de muziekindustrie, aka de machine, maar blijft toch een zachte houding hebben. Haar energie voelt als een fluwelen pak, dat precies goed zit. Klasse, maatwerk en toch comfort. 

Het hoogtepunt van de avond is het afsluitende nummer Softly, waarvan zowel de zaal als Parks zelf even helemaal opbeurt. Er wordt toch nog een klein beetje gedanst en de glimlach die de Londense zangeres aan ons laat zien, verhoogt ze temperatuur in de zaal. Op het podium staat niet alleen een getalenteerde muzikant, maar ook een zachte, warme en dankbare vrouw die, als ze zo doorgaat, nog een prachtige carrière voor zich heeft. 

Gezien: 14 september 2023 in Paradiso, Amsterdam.