We mochten weer op vakantie, dus we gingen. Maar in de metro naar de bus naar de boot naar Newcastle dacht ik: waarom eigenlijk? Ontsnappen aan de dagelijkse sleur was geen motief. De sleur voelde totaal niet als een sleur omdat het nogal een stijlbreuk was met de twee jaar lange sleur die eraan vooraf was gegaan.
De als pinguïns verklede vrouwen van middelbare leeftijd die in de Columbus Club op dek 8 uit hun dak gingen op de weinig charismatische coverband die liedjes van ABBA en het vroege werk van de Beatles om zeep hielp, was op een observatie-manier nog wel vermakelijk. Maar toen het havenstadje dat in de ochtendzon nog zo vriendelijk had geleken rond borreltijd werd getroffen door een sprinkhanenplaag van rancuneuze voetbalsupporters op een all-you-can-eat-spareribsdieet, besloten we dat het tijd was om te vluchten.
Op internet werd geschreven over een kroeg op een minuut of twintig stroomafwaarts van de Tyne, waar mogelijk twee bands speelden (de bronnen spraken elkaar tegen), waaronder Beige Banquet, dat net geboekt was voor Left Of The Dial. Aan het veranderende landschap wisten we dat we op de goede weg zaten. De kleurrijke plasjes kots maakten plaats voor madeliefjes. Het geblaf achter ons verstomde. Ergens floot een merel. In de verte, onder de zoveelste brug, doemde het paradijs op.
Het terras – een bijeengeraapte teringzooi van doorgebogen bankjes, stukken boom en lege bierkratjes – zat vol met het type volk dat je overal ter wereld meteen herkent als bandjesmensen. Iedereen was er: de man met de flapmuts die voortdurend heen en weer liep maar van wie op het eind van de avond nog steeds niemand wist wat precies zijn taak was; de dronken stamgast die woedend werd op de queer van de merchtafel omdat die hem verzocht zijn glas niet tussen de lp’s te zetten; de vrouw die je gezien haar kleding- en make-upkeuze eerder in het centrum zou verwachten, maar die alle teksten woord voor woord mee kon brullen; het meisje in de zilveren foodtruck dat veganistische hotdogs verkocht onder het oog van talloze aanbidders, die om het hardst logen dat ze nog nooit zo lekker hadden gegeten.
Voldaan zag ik de eerste band het podium op klimmen: het waren precies die jongens die ik als bandlid had gecategoriseerd. De taken waren eerlijk verdeeld: zij speelden zich in het zweet, ik dronk het bier op. Het enige dat een zuiver genot in de weg stond was de vraag of dit wel gezond was. Wat doet een buschauffeur op vakantie? Pakt die lijn 24 naar Wallsend om te voelen hoe de stoelen zitten, om te horen hoe de motor ronkt?
Misschien wel. Ik ken geen buschauffeurs. Ik ken de toetsenist van de instant legendarische post-allesband No Teeth, van wie ik een T-shirt kocht en wiens vader op de veerboot had gewerkt om Peter Hook te begeleiden, die daar enige tijd voor het entertainment zorgde. En alleen al het feit dat hij begreep dat hij niet uit hoefde te leggen wie Peter Hook is, gaf me een warm gevoel. Ik was thuis.
