Het is Super-Sonic Jazz na DOMi & JD Beck weer gelukt een grote naam naar Amsterdam te halen. Het podium van Paradiso biedt maandagavond decor aan niemand minder dan bassist MonoNeon. Hij was al meerdere malen in ons land te bewonderen, als onderdeel van Snarky Puppy-spin-off Ghost-Note en met zijn eigen band. En hoewel zijn excentrieke voorkomen (geweven masker bekleed met knuffeltjes, zonnebril, fluorescerend vest, sneakers met zijn artiestennaam erop en haast lichtgevende Signature Jazz Bass V in de hand) de aandacht opeist, wordt hij bijgestaan door een viertal supermuzikanten. Een kleine twee uur tapt het kwintet uit de rijke discografie van MonoNeon, om het publiek mee op reis te nemen naar een wereld waar jazz en funk hand in hand samenleven.
Fotografie Daniël de Borger
Met een oeuvre dat bestaat uit talloze albums, EP’s en veel losse filmpjes op zijn YouTube-kanaal is het de vraag wat MonoNeon het publiek gaat voorschotelen. Het antwoord is met opener Hot Cheetos vrij duidelijk. Zijn grootste hits worden aangevuld en uitgerekt met jamsessies, zonder aan kwaliteit in te boeten of te vervelen. Integendeel. Wie achterin de zaal staat, ziet de hele show traag deinende hoofden als een groot silhouet, afgetekend tegen de muzikale en visuele kleurexplosies die de zaal in geprojecteerd worden. Klein smetje: het geluid staat zo afgemixt dat de iconische basgeluiden achterin langzaam tot een brei vervormen. Gelukkig is er ruimte zat om een goed plekje vooraan te bemachtigen.
Alles wat de frontman doet ademt pure funk. Dat was ook Prince niet ontgaan in wat de laatste fase van zijn leven zou blijken. Hij werkte voor zijn overlijden aan een nieuw project met MonoNeon, waarvan we helaas nooit het uitgewerkte eindresultaat hebben kunnen zien. Maar gelukkig geldt dat wel voor het materiaal dat de linkshandige bassist er vanavond uitperst. Met zijn aparte, haast hypnotiserende stemgeluid ontpopt hij zich daarnaast tot een begenadigd zanger. De vocalen vormen een mooie samenhang met de instrumentale stukken. Zo erg dat we nauwelijks doorhebben dat de tijd snel vooruit kruipt.
De uitgesponnen versies van nummers als Basquiat & Skittles, Invisible en Supermane bieden genoeg ruimte voor solo’s. Die van gitarist Xavier Lynn beklijven goed, al is het zijn collega Peter Knudsen (die we ook graag op trompet aan het werk hadden gehoord) die de handjes op elkaar krijgt. MonoNeon schuift op die momenten ongemerkt naar de achtergrond, alsof hij tegen ons zegt: ‘Zij zijn er ook, kijk en luister.’ Toch is hijzelf de absolute ster van de avond. Het ogenschijnlijke gemak waarmee hij zijn instrument slapt en pluckt is bijzonder, zeker als je je bedenkt dat zijn snaren in omgekeerde volgorde gespannen staan.
Afgezien van een clownesk bedankje af en toe wordt de interactie met het publiek verder beperkt. En gezien dat betekent dat we in ruil daarvoor meer muziek krijgen, laten we dat voor wat het is. De toegift is intens en vol instrumentatie, alsof de afgelopen twee uur in tien minuten worden samengevat. In de zaal blijft de lucht van vers zweet en schraal bier achter. Een beter symbool voor succes kun je als artiest niet krijgen. Daags voor het optreden in onze hoofdstad dropte MonoNeon nog een kort nieuw nummer dat hij samen met George Clinton opnam. Alsof de meester van de P-funk het stokje officieel heeft overgedragen aan zijn opvolger. Om op gelijke hoogte te komen moet het hoofdprogramma van vanavond nog een paar decennia meedraaien, maar voorlopig is hij goed op weg. Wij gaan alvast op zoek naar een herhaalrecept.
Gezien: 30 januari 2023 in Paradiso, Amsterdam.
