concert

Slordig Blur laat Ziggo Dome niettemin gloeien

Wie had dat gedacht in 1993, toen Suede de grote britpopgolf op gang bracht. Dat de kanonnen vrijwel allemaal nog actief zouden zijn en langs de grotere zalen en festivalweides trekken. Suede was afgelopen weekend in Antwerpen, Pulp maakt zich op voor een tournee door het VK en Noel Gallagher trekt door Amerika. En dan is er nog Blur. Eén reünieshow in Wembley was het plan, maar nadat alle 90.000 kaarten in twee minuten (!) uitverkochten, werd er nog een flinke rits shows aan toegevoegd. In Ziggo Dome speelde de band een van de laatste generales voor de zomer.

Fotografie Dimitri Hakke

Blur en Nederland, dat is nooit een héél innige band geweest. Zo populair als Oasis was het viertal uit Colchester hier sowieso nooit en bovendien: ze deden ook niet bepaald hun best om hier voet aan grond te krijgen. Het optreden van vanavond is het eerste in twintig jaar, dat zegt genoeg. Waarom dan in die grote Ziggo gaan staan, denk je, als je de zaal inloopt en de met doeken afgeplakte tweede ring ziet. Maar hey, het mag dan halfvol zitten, Blur staat met oog op de komende mega-concerten in Londen ongetwijfeld op scherp. Alleen nog even wat puntjes op de i zetten en als het even kan een foutloze voorstelling afleveren in Amsterdam, zou je zeggen.

Maar Blur is Blur. Een van de avontuurlijkste bands van zijn generatie, maar tegelijk ook een nogal wispelturig en grillig gezelschap. Niet voor niets wordt er afgetrapt met St. Charles Square van het nog niet verschenen nieuwe album The Ballad Of Darren. Een karakteristiek stuiterend Blur-liedje vol accenten en fabuleus gitaarspel van Graham Coxon die z’n Gibson laat janken alsof hij bij wijlen David Bowie speelt. Een goed nummer om te beginnen, ware het niet dat de meeste aanwezigen het niet (her)kennen.

Toch is het onthaal groots. Damon Albarn hoort het met een brede glimlach aan. Hij gooit z’n armen omhoog, knikt triomfantelijk met z’n hoofd op en neer en leunt cocky achterover. ‘You’re taking the fun out of everything’, bijt hij de zaal in het volgende liedje toe. Het baggy Madchester-ritme van de oudste Blur-hit There’s No Other Way brengt de Ziggo in beweging en ontlokt de eerste massale samenzang van de avond. Een degelijke uitvoering waarop bassist Alex James z’n karakteristieke heupwiegende danspasjes kan showen en de tijd even nadrukkelijk terug wordt gezet.

Dat gebeurt ook bij het daaropvolgende, bijna even oude Popscene. Een gejaagd punky britpopliedje waarop het heerlijk ruisende orgeltje van de voor deze toer ingehuurde toetsenist Mike Smith prachtig samensmelt met de oorverdovende noise van Coxon. ‘Bounce, bounce’, schreeuwt Albarn met glazige ogen naar de Ziggo. Ja, hij is stoned, zegt de zanger als hij na drie minuten geluidsgeweld even op adem staat te komen. ‘Net als jullie. Maar dat is juist goed, daardoor kunnen we samen boven ons zelf uitstijgen.’

Het loopt iets anders. Ja, het oeuvre-overzicht dat we voorgeschoteld krijgen is meer dan imposant. Het ene na het andere prachtmelodietje tuimelt over ons heen. Het Beatlesque Beetlebum ontroert en wordt in het outro even opgetild door dat hemelse gitaarlijntje dat weemoedig door je onderbuik danst. Het tussen akoestische coupletten en imposante noise-muren laverende Trimm Trabb is minstens net zo’n hoogtepunt dat je naar adem doet happen. En Tracy Jacks en Chemical World blijven natuurlijk onverwoestbare ‘evergreens’ uit de Cool Brittania-catalogus.

Maar dit is geen vlekkeloze show. Verre van. Ritmisch zwabbert het net iets teveel op en neer vanavond, de over het algemeen goed zingende Albarn moet het af en toe uit z’n tenen trekken en Coxon is soms wel heel enthousiast op z’n distortion-pedalen aan het trappen. Op het eindstuk van Advert laat hij z’n gitaar zo hard feedbacken dat je even vreest voor een blijvende piep in de oren. Dat Coxon hard in de mix staat, is met al die geweldige gitaarlijntjes overigens geen straf, maar je moet het ook niet overdrijven.

Dat geldt ook voor de losse rock & roll-attitude die af en toe de overhand krijgt. Albarn die James even in de ballen knijpt en een beker water over drummer Dave Rowntree gooit, het tekent hoezeer het oude vriendenclubje het weer naar de zin heeft samen. Ook Coxon, degene die doorgaans het moeilijkst doet over een Blur-reünie, geniet zichtbaar. De gitarist springt op en neer alsof ie weer twintig is en laat zich regelmatig op de grond vallen om kronkelend op de vloer een solootje af te ronden. Maar de discipline bewaken is ook een kunst. Twee keer moet een liedje opnieuw worden begonnen, tot zichtbare irritatie van Albarn die tijdens de eerste misstap – het lang niet gespeelde All Your Life – even van het podium lijkt te willen stappen. ‘Dit is toch niet wat we willen’, schampert Albarn naar de band. En tegen het publiek: ‘Dit willen jullie toch niet zien, ik ook niet.’

Datzelfde publiek neemt de schoonheidsfoutjes op de koop toe en gaat compleet uit de plaat als de grootste krakers worden ingezet. Op Parklife gaan de vuisten tot achter in de zaal de lucht in, het explosieve Song 2 blaast het dak van de Ziggo en als Albarn in de toegift terugkomt in Fila-trainingsjackie en de begintonen van Girls & Boys weerklinken, stuiteren we allemaal op en neer alsof we weer terug in 1994 zijn. Er volgt nog een fraai staaltje community singing tijdens de gospelfolk van Tender, een nieuw liedje (The Narcissist) dat aantoont dat het niet makkelijk is om te wedijveren met het oude materiaal en die fenomenale uitsmijter genaamd The Universal. ‘Every paper that you read, says tomorrow is your lucky day, well, here’s your lucky day’, galmt een gloeiende Ziggo. Foutjes, rommelig, slordig? Who cares als er zojuist zo’n verzameling liedjes over je heen is gestort.

Gezien: 27 juni 2023 in Ziggo Dome, Amsterdam

De nieuwe OOR!

In een exclusief interview vertelt Damon Albarn ons alles de terugkeer van Blur en het nieuwe album The Ballad Of Darren. Bestel OOR‘s speciale zomereditie hier.

 

Deel dit artikel

Meest gelezen artikelen

De 11 beste albums van het moment (en de komende weken)
Elftal

De 11 beste albums van het moment (en de komende weken)

Elke maand selecteren we de beste albums van het moment. Een elftal niet te missen platen volgens de redactie. Dit is ...
Songs Of A Lost World
album
The Cure

Songs Of A Lost World

Mogelijk heeft Robert Smith ooit een pact met de duivel gesmeed: ‘Ik onderwerp me lijdzaam aan fysiek verval zolang mijn ...
Deep Purple balanceert in Ziggo Dome tussen acceptabel en aandoenlijk
concert
deep purple

Deep Purple balanceert in Ziggo Dome tussen acceptabel en aandoenlijk

Voor de derde tour op rij staan de heren van Deep Purple in Ziggo Dome. Ditmaal met =1 als nieuwste ...

Slordig Blur laat Ziggo Dome niettemin gloeien