concert

Bruce Dickinson is als rockvocalist nog altijd ongeëvenaard

Het verhaal dat Bruce Dickinson op zijn recente soloalbum The Mandrake Project vertelt is een mooie metafoor voor zijn iconische status als zanger van die ene band. De strijd om artistieke identiteit, los van, maar toch verweven met de machtige nalatenschap van Iron Maiden is vergelijkbaar met die van zijn protagonist, die vakkundig balanceert op de verhaallijn van het hierboven genoemde wapenfeit. En dat blijkt lang niet het enige verhaal te zijn dat de Britse alleskunner ons te vertellen heeft. Tilburg was dinsdagavond getuige van een greep uit een muzikale catalogus die zijn oorsprong al vond in de jaren negentig.

Fotografie Hub Dautzenberg

Want het was 1993 toen Dickinson met veel lef en tot ontsteltenis van veel trouwe fans besloot om uit de immense schaduw van zijn legendarische band te stappen, zogezegd om meer aandacht te geven aan het solorepertoire dat hij vanavond presenteert.  Zijn vocale opvolger Blaze Bayley kwakkelde vervolgens zo’n vijf jaar voorwaarts als frontman van Maiden, maar deed dat met wisselend succes: de schoenen van Dickinson bleken een fikse maat te groot om waardig te vullen.

Zelfs de beste intenties konden de matige zangcapaciteiten en de uitstraling van een zak hooi – lees Bayley – niet redden. Eenieder die de staat van dienst van hem vergelijkt met die van Dickinson, kan alleen maar tot de pijnlijke conclusie komen dat ze hem nooit hadden moeten vragen.

En hoewel driekwart van de zaal vanavond gehuld is in een groezig Maiden-shirt, wordt er op geen moment iets uit die muzikale index gespeeld. Een klassieker (en nummer 1-hit) als Bring Your Daughter To The Slaughter – die Dickinson ooit schreef voor zijn eerste soloalbum, maar verkocht aan de band omdat het niet bij zijn eigen repertoire paste – was ongetwijfeld een traktatie geweest, maar blijft vanavond uit.

Vooruit. Héél even dan. ‘Scream for me Tilburg!’ Met zijn grote gebaren en constante interactie met het publiek is het onmogelijk om níet de link te leggen met de band waar Bruce al decennia mee op tour gaat. Natuurlijk, hij heeft hier een andere set muzikanten bij zich. Maar ook die bewijzen al na twee nummers overeind te blijven naast de grootmeester zelf, aangevuld met onder meer toetsenist Mistheria én bassiste Tanya O’Callaghan (Whitesnake, Dee Snider) is dat niet verwonderlijk.

Toch is het vooral het vocale vermogen van de inmiddels 65-jarige Dickinson dat centraal staat. Met een bereik dat nog immer niet geëvenaard is door welke vakbroeder dan ook, kan de zanger rekenen op veel bewondering. In combinatie met zijn enthousiasme, onuitputtelijke conditie én het constante grollen met het publiek is het gissen naar het wondermiddel.

Want het krachtige en veelzijdige stemgeluid dat hier tentoongesteld wordt, is opmerkelijk om verschillende technische en expressieve redenen. Cruciaal in arena’s en het heavy genre. Power, resonantie en de ongekende vaardigheid om zowel diepe als zeer hoge noten moeiteloos te bereiken kronen de zestiger tot de koning van de rockvocalisten.

Een koning die zichzelf tegen het einde van de set overigens verontschuldigd voor de effecten van een virale infectie in zijn keel. Wat het publiek betreft totaal niet noemenswaardig; niemand heeft daar immers iets van gemerkt. Alleen de doorgewinterde fan zal opvallen dat Book Of Thel vanwege die reden is geschrapt uit de toegift. Geen nood; met Jerusalem ontbreekt er geen gebruikelijke ode aan de Engelse dichter William Blake uit de achttiende eeuw.

Ook niet noemenswaardig: de momenten waarop de zanger uitwijkt naar de set bongo’s die naast het drumstel van Dave Moreno opgesteld staat. Het levert een ongemakkelijke instrumentale bijdrage van Dickinson op, die hier en daar zelfs stiekem een beetje afbreuk doet aan de show van vanavond. Wat kan de man toch goed zingen hè? Zijn clowneske confrontatie met de theremin is dan wel weer de moeite waard en doopt hem om tot een muzikale alchemist.

Hoogtepunten van de set zijn de uitgebreide versie van Tears Of The Dragon (inclusief akoestisch 12-snarig gitaarintro), The Tower, Laughing In The Hiding Bush en Chemical Wedding, dat elke luisteraar met het typerende grunge-intro inclusief Soundgarden-achtige gitaargeluid terug sleurt naar de jaren negentig. Met Resurrection Men wordt daar vervolgens nog het beste nummer van de nieuwe plaat aan toegevoegd en is de cirkel rond.

Met een tournee die vernoemd is naar The Mandrake Project is het verrassend dat het gezelschap slechts vier nummers van die nieuwe plaat ten gehore brengt. De setlist telt zelfs evenveel tracks van het geprezen The Chemical Wedding uit 1998. Ook Accident Of Birth (1997), Balls To Picasso (1994) en Tyranny of Souls (2005) worden meer dan eens aangetikt en dat levert zichtbaar spelplezier op bij de leadzanger en zijn gevolg. Als je je bedenkt dat Dickinson al meer dan twintig jaar niet meer met een échte tour op de bühne stond om zijn eigen songmateriaal te presenteren, dan begrijp je waar dat vandaan komt.

Gezien: dinsdag 28 mei in 013, Tilburg

deel dit artikel

Meer:

iron maiden
concert

Bruce Dickinson is als rockvocalist nog altijd ongeëvenaard

Het verhaal dat Bruce Dickinson op zijn recente...
concert

Bruce Dickinson is als rockvocalist nog altijd ongeëvenaard

Het verhaal dat Bruce Dickinson op zijn recente...
album
Iron Maiden

Senjutsu

Dat Iron Maiden in de nadagen van hun...
album
Iron Maiden

Senjutsu

Dat Iron Maiden in de nadagen van hun...
concert

Iron Maiden is prachtig voorspelbaar

concert

Iron Maiden is prachtig voorspelbaar

album
IRON MAIDEN

The Book Of Souls

album
IRON MAIDEN

The Book Of Souls

concert

Fortarock: Iron Maiden, Slayer, Alter Bridge e.a.

concert

Fortarock: Iron Maiden, Slayer, Alter Bridge e.a.

concert

Virtuoos vuurwerk van Iron Maiden

concert

Virtuoos vuurwerk van Iron Maiden

Meest gelezen

MEEST RECENT

INLOGGEN