Ze was eigenlijk meer gecharmeerd van z’n gitarist, maar toch waren David Bowie en zijn assistente/styliste Suzi Ronson in de Ziggy Stardust-tijd onafscheidelijk. De jonge Britse kapster belandde bij toeval in Bowie’s entourage, voorzag Ziggy van z’n knalrode screwed down hairdo, verzorgde hem voor, tijdens en na de concerten en als bij toverslag werd het circus ineens weer opgedoekt. Suzi hield er, in de persoon van Mick Ronson (1946-1993), wel de liefde van haar leven aan over. En in haar boek Bowie En Ik vertelt ze het hele avontuur letterlijk vanuit de coulissen. Waar een ongebruikt flesje Schwarzkopf Red Hot Red al niet goed voor is…

Fotografie Masayoshi Sukita/The David Bowie Archive

‘Mijn ouders zaten liefst thuis voor de tv. Beiden hadden de oorlog meegemaakt, overleefd zelfs, want mijn vader had op D-Day op de stranden voor de rest van z’n leven genoeg ellende gezien. Ma reed ondertussen doodsbange RAF-piloten naar hun Spitfires, vaak kwamen die niet terug. Hoe minder avontuur, hoe beter, moeten m’n ouders na de oorlog gedacht hebben. En zo groeide ik op tussen de huismussen in Bromley, een arbeiderswijk in het zuiden van Londen, waaraan ik wilde ontsnappen, no matter where.’

‘Twee buurtjes verder lag Beckenham, een stukje groener, met net even wat grotere huizen. De High Street had mooiere winkels dan Bromley en een keurige kapsalon, waar ik als begintwintiger de kneepjes van het vak leerde. Op straat flaneerde soms een stel; de man was flinterdun, droeg lange haren en liep in vrouwelijke kleding. Iedereen kende hem. David Bowie had een jaar eerder een hitje gehad met Space Oddity en woonde in een oud landhuis even verderop. Een van mijn vaste klanten kende deze David maar al te goed. Mevrouw Jones was zijn moeder.’

‘MEVROUW JONES kwam op een dag binnen met Angie Bowie, die een nieuwe look zocht. Niet alleen voor zichzelf, zo bleek, maar ook voor haar man. Ik kwam in Haddon Hall terecht, dat meer op een commune leek, en knipte de lange manen van David Bowie voor het eerst kort. Een zachtaardige jongen, die bedachtzaam vertelde over z’n nieuwe creatie, een soort superster uit de ruimte. Of ik daar, als jonge haarstylist, misschien een idee voor had?’

‘Zelf gaf hij een paar voorbeelden uit wat modebladen en een Japans model en terug in de salon zag ik een flesje knalrode Schwarzkopf kleurspoeling staan. De keurige dames van Beckenham hoefden geen Red Hot Red in hun permanentje, dus ik drukte het achterover en ging terug naar Haddon Hall. Voor de stekeltjes gebruikte ik een anti-roosmiddel. Het ontwerp bleef overeind, Bowie was verrukt en Angie vond dat ik me bij hen moest voegen.’

‘Dat deed ik letterlijk: ik belandde zomaar bij David in bed, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Niet helemaal mijn stijl, het leek wel een soort inwijdingsritueel in de omgangsnormen van de Bowie’s. Zijn entourage liet doorschemeren dat Angie het me eerder kwalijk zou nemen als ik ’t niet gedaan zou hebben. Hoe dan ook, ik kreeg een baan en was aan boord van het ruimteschip.’

‘Ik toerde mee rond de Britse eilanden als kapster en styliste. En kleedde en knipte ook de Spiders From Mars. Ik vond Mick, de gitarist, een intrigerend figuur. Een beetje verlegen, een jongen met een klein hartje, maar stiekem wel de stille kracht achter alles waar Ziggy Stardust muzikaal voor stond. Hij bekeek het uiterlijk vertoon soms met argusogen, al besefte Mick dat hij een sleutelrol vervulde in iets bijzonders.’

‘Bowie zat ondertussen vol verrassingen: in Oxford boog hij tijdens een gitaarsolo ineens door z’n knieën en deed net alsof ie Micks gitaar aan het pijpen was. Alles voor de show, dus vooruit. En ik zag alles vanuit de coulissen, want ik stond bij iedere kledingwissel klaar om David om te toveren. Ik was zijn transformer, haha.’

‘DAVID WILDE NIET vliegen, maar Amerika riep en hij ging er met de boot naartoe. Eenmaal aan de Oostkust was de hysterie compleet: we verkochten Carnegie Hall uit en later Radio City Music Hall, speelden in steeds grotere theaters. En mijn rol was ook gegroeid. Als David in het publiek een knap meisje – of een mooie jongen – zag staan, regelde ik dat ze hem na afloop konden ontmoeten. Of, nou ja, jeweetwel.’

‘Dat was begin jaren zeventig de normaalste zaak van de wereld; de groupies vlogen de rocksterren letterlijk om de oren. Pas toen ik in een hotel een woedende moeder voor m’n neus kreeg, die haar zestienjarige dochter terugeiste, ging er een belletje rinkelen: was dit allemaal wel normaal? Het zal je dochter wezen, inderdaad. Dus heb ik dat meisje weer bij z’n kamer opgehaald en heelhuids terugbezorgd. Meisje teleurgesteld. Moeder ziedend. En ik had een les geleerd: niet álles kan omdat je David Bowie bent.’

‘Dieper in Amerika liepen we ook tegen de wat conservatiever volksaard aan, die we ook in het noorden van Engeland al hadden meegemaakt: het androgyne karakter van Ziggy, plus David die ondertussen openlijk biseksueel was, behoorden vijftig jaar geleden nog niet tot de goede zeden. De jongelui vonden het prachtig, de oudere generaties, die thuis op de bank voor de tv zaten, moesten er niets van weten.’

‘David wist wat hij losmaakte en ging er gewoon mee door. En ik bleef de pakken en sjaals en shirts maar her- en verstellen. Ik weet niet of ik David in die anderhalf jaar tijd echt heb leren kennen, maar merkte wel dat het bij hemzelf begon te knagen. David werd langzamerhand Ziggy, als een self-fulfilling prophecy. Alleen zijn knalrode kapsel bleef onverwoestbaar.’

‘EENMAAL TERUG in Engeland riep hij Mick bij zich, ik was in de kamer toen hij het vertelde: Londen wordt de laatste, ik doek Ziggy Stardust And The Spiders From Mars op. Toen hij dat ’s avonds in de Hammersmith Odeon vertelde, voor de filmcamera’s en al, wisten zelfs Trevor en Woody, de andere Spiders, nog van niets. En zo plots als het begon, anderhalf jaar eerder in Beckenham, was het allemaal voorbij.’

‘Ik heb David noch Angie daarna ooit nog eens gesproken. Mick raakte ook uit de gratie, al hebben hij en David het later nog wel bijgelegd. Toen Mick en Ian Hunter met hem meededen tijdens de Freddie Mercury Tribute in 1992, was ik al vijftien jaar getrouwd met Mick. Maar David heeft nooit meer naar me gevraagd. Hij had het kapsel letterlijk van zich afgeschud, met de kapster erbij.’

‘Toen Mick in 1993 overleed, heb ik alle muziekdingen in een kast gedaan en er niet meer naar omgekeken. Tot ik een paar jaar geleden werd gevraagd voor een panel. En toen ging de deur naar vroeger open. Ik had zelf een logboek bijgehouden in de Ziggy-tijd, ik stelde me weer open voor de muziek van toen. Hunky Dory, Aladdin Sane – ze brachten een golf aan herinneringen naar boven. Plus het besef dat onze dochter eigenlijk helemaal niks van de hele geschiedenis af wist. Ik besloot er een boek van te maken, mede als eerbetoon aan mijn lieve man Mick.’

‘En ik? Ik woon nu in New York, ik ga af en toe met tribute-acts op pad en ben sinds mijn boek uit is weer volop op avontuur. Toen ik laatst voor het eerst eens terug was in Bromley en Beckenham dacht ik nog: mijn ontsnapping aan de huismus is toch wel geslaagd. Het prachtige Haddon Hall met z’n tuinen is helaas gesloopt, maar aan de High Street vind je nog steeds die kapsalon. Keurige dames met krulspelden en jonge meiden met de blik op oneindig. Als ze toch eens wisten hoeveel een flesje Schwarzkopf Red Hot Red kan veranderen…’

BOWIE EN IK (Nederlandse vertaling) van Suzi Ronson is op 31 juli verschenen bij uitgeverij Ambo Anthos.