In de grimmige straten van Bristol, waar de echo van rebellie resoneert tegen de gebarsten muren van het systeem, marcheert al veertien jaar een gezelschap dat vol trots een tegengeluid durft te scanderen. Stel je een postpunkband voor als de volgende Guy Ritchie-film: een ensemble van rauwe, ongepolijste muzikanten met elk hun eigen duistere verhaal, onbevreesd om de middelvinger in een open wond te steken. Combineer dat met liefde, chaos en onmiskenbare Britse flair en je komt uit bij IDLES.
Fotografie Hub Dautzenberg
Want de muziek van het vijftal uit Bristol weerspiegelde de visuele stijl van landgenoot en regisseur Ritchie meer dan eens. Zeker de afgelopen jaren die voorafgingen aan hun meest recente, veelzijdige werk Tangk. IDLES klonk vooral donker, puur en levendig. Punk. Soms expliciet, maar minimaal net zo vaak liefdevol. Maar altijd punk. En net als in Snatch of Lock, Stock And Two Smoking Barrels – waarin de setting vaak een karakter an sich is – vertelde elk nummer daarmee tussen de regels door een eigen verhaal. Over ongemakkelijke thema’s binnen de monarchie, hartstocht, respect en naastenliefde. Nooit te negeren, als een fluim in je gezicht.
Dat er nogal wat veranderd is sinds het hierboven genoemde en recent verschenen album Tangk is al duidelijk bij de eerste klanken die AFAS Live vanavond vullen. Opener IDEA 01 kabbelt en druppelt bijna letterlijk, doorspekt met samples, beats en synthesizers, de gehoorgang van de zesduizend bezoekers binnen. Eenieder die het laatste wapenfeit gemist heeft en de voormalige punkshow van IDLES verwacht, zou zich misschien achter de oren hebben gekrabd; in deze zaal weet duidelijk iedereen welke richting de groep ingeslagen is. En dat zijn er dus indrukwekkend veel.
Want jazeker, zésduizend mensen weten vanavond de weg naar de Johan Cruijff Boulevard te vinden voor IDLES. Vooraf vroeg menigeen zich af of een dergelijke zaal niet een maatje te groot zou zijn voor de band die haar echo voorheen vond in kleine, groezelige punkclubs. En hoewel deze de afgelopen jaren binnen een mum van tijd werden veranderd in een kolkende snelkookpan, is het natuurlijk altijd de vraag of een act die vaardigheid kan vasthouden in een zaal van formaat. Iedereen die de mannen twee jaar geleden op Pinkpop aan het werk zag, was daar misschien al van overtuigd. Daar zijn ongetwijfeld al wat zieltjes gewonnen. En toen was Tangk nog niet eens verschenen. Up next? Ziggo?
En de release van juist dát album is een plotwending die net zo onverwacht als briljant is. In interviews steekt frontman Joe Talbot dan ook niet onder stoelen of banken dat hij nog nooit zo trots was op een plaat. En iedereen hoeft vanavond maar even in de zaal te spieken om te zien dat de man een punt heeft. Met een setlist die twee uur klokt, is de variatie tussen de rauwe songs zoals we ze al kennen van de eerdere albums Crawler (2021), Ultra Mono (2020), Joy As An Act Of Resistance (2018) en Brutalism (2017) en het recente werk van Tangk een absolute uitkomst. Niet gek dan ook dat IDLES vanavond maar liefst acht van de twaalf nieuwe nummers speelt, op een setlist van vierentwintig (!) tracks.
Songs als Beachland Ballroom, Grace, Roy of Pop Pop Pop brengen vanavond broodnodige rustpunten aan, zodat het publiek even op adem kan komen, gitarist Lee Kiernan de veters van zijn dansschoenen kan strikken en tweede snarenplukker Mark Bowen de plooien in zijn jurk weer glad kan strijken. De energie van de band blijkt onuitputtelijk en het is noemenswaardig dat dit de volle twee uur nergens inzakt als een Britse pudding.
Dan hebben we het nog niet gehad over frontman Talbot zelf, die tussen zijn typerende kniedansjes door tijdens die ‘intermezzo’s’ even het publiek kan toespreken. Dat klinkt als vanouds; de spreekbuis en kritisch tekstschrijver brengt vanwege internationale vrouwendag maar liefst twéé keer een ode aan zijn moeder tijdens Mother en The Wheel: ‘This is a celebration of the human being behind the bullshit – my mom.’ Meer dan eens pleit de man voor vrijheid in Palestina en na de derde keer durft een fan in de voorste vakken dan toch ook de zelf meegebrachte Palestijnse vlag te laten wapperen boven de kolkende moshpit.
IDLES is een viering van broederschap, politieke vrijheid, naastenliefde én postpunk. En dat is voor velen vanavond het ultieme script om voor even te ontsnappen aan de slechte film die de realiteit soms is. Love is the fing.
Gezien: 8 maart 2024 in AFAS Live, Amsterdam.
Bestel OOR!
Nu te koop in onze shop.
