Merkwaardig, belangwekkend panel op Eurosonic/Noorderslag, enigszins ondergesneeuwd. Titel: Touring In ’24: Are There Bumps In The Road? Er lijken mij bumps te over. Oorlog en nationalisme in Europa. Macht naar politieke partijen die de ontmanteling van de EU als hun Mekka zien en bij landsgrenzen fanatieke douaneposten willen optuigen. Boerenprotesten en Extinction Rebellion leggen steeds vaker het wegverkeer rond grote steden plat. Ik verwachtte hartverscheurende verhalen over gestremde bandbusjes met gestreste muzikanten die hun gig niet haalden. Steeds meer mensen onder het bestaansminimum, dalende koopkracht/armoede.
Dit zijn echter allemaal zaken die de Britse moderator niet lijken te interesseren. Aan het eind is hij blij dat het woord Brexit slechts één keer is gevallen, na een vraag uit de zaal. Het Britse panellid Beckie Sugden (booking agent bij Creative Artists Agency) meldt dat Brexit de Europese tourmogelijkheden van beginnende Britse acts sterk bemoeilijkt. Over al deze onderwerpen gaat het niet. De panelleden zien geen vuiltje aan de lucht. Het gaat juist heel goed.
‘Tickets fly’ kirt Kim Bloem, head promotor bij Mojo Concerts, zelfs verrukt. Volgens Kim gaan tickets in Nederland als warme broodjes over de toonbank. De twee Britse boekers, Beckie Sugden en Carlos Abreu (agent namens United Talent Agency), maken een meer corporate, Trans-Atlantische indruk. Ook voor hen lopen de zaken op rolletjes.
Alleen de Duitser mort wat. Stephan Thanscheidt (FKP Scorpio) is verantwoordelijk voor de programmering van 25 Europese festivals. Na de pandemie blijven de jongeren als vanouds komen, maar is het moeilijker geworden om het oudere publiek van de bank te krijgen. Bij tours van oudere artiesten moet er harder aan worden getrokken. In het algemeen: de tourkosten lopen op, veel mensen vinden de prijzen van tickets duur, inflatie, energie kost ook steeds meer. Na de pandemie is het publiek beduidend minder alcohol gaan drinken, dus daarmee valt weinig te compenseren.
De prijzen voor kaartjes in Europa liggen veel lager dan in VS, zeggen de twee Britse agenten. Dáár hoor je nooit iemand klagen over dure tickets voor grote sterren, maar in Europa begint men al gauw te piepen, meent Beckie met wat meewarigheid in haar stem. ‘20 euro meer pikken mensen hier wel voor grote stadionconcerten’, valt Kim bij, ‘maar op clubniveau kan een paar euro meer al gauw te veel zijn’.
Kosten voor artiesten, legt Kim uit, liggen 50% hoger. Volgt een samenspraak over de vraag of lage ticketprijzen in Europa ‘cultuurbepaald’ zijn. Híérover filosoferen boekers veel en graag: hoeveel kun je de ticketprijs voor een artiest verhogen, zonder dat het publiek het laat afweten? Kim: ‘Er is ruimte om de prijzen van tickets te verhogen als we zien hoe ze nu de deur uitvliegen. Maar daar moet je flexibel naar kijken.’
Carlos Abreu heeft vele latin- en country-artiesten in zijn roster. Die kunnen in de VS veel meer verdienen met optreden, dus daarom komen ze minder naar Europa. Stephan wijst erop dat de Duitse band Die Ärzte al ‘Sozialtickets’ voor 29 euro heeft ingesteld voor mensen met een uitkering. In Brazilië en Zuid-Afrika hebben ze al zoiets voor studenten, vult Beckie aan.
Gaandeweg krijg je het idee dat dit panel Europese geesten rijp moet maken voor de ‘bump’ dat ticketprijzen moeten worden opgeschroefd naar Amerikaans niveau en dat bookingsland dat heel normaal en fijn zou vinden.