Zolang het tegendeel niet is bewezen, gaan we ervan uit dat Merol de term heeft gemunt: knaldrang. Vreselijk woord, maar we moeten het ermee doen. En we zijn er voorlopig nog niet vanaf. Of nou ja, van de gevolgen ervan.
Twee jaar aanzwellende knaldrang heeft tot dusver geleid tot een ongekende, massale ejaculatie. En niet zozeer bij de mensen waarvan je verwacht dat ze überhaupt nog wat te ejaculeren hébben: de jonge muzikanten, barstend van de podiumambitie, plus hun publiek. Nee, het waren weer eens de ouden van dagen die bijna spreekwoordelijk voordrongen. De boomers (de echte). Het begon zodra de pandemie z’n intrede deed: plots meldde de ene na de andere popdinosauriër zich – snel, we leven nog – om de muziekrechten van zijn of haar catalogus tegen grof geld te verpatsen aan investeerders. Dylan, Springsteen, Young, enfin, het rijtje is bekend. Het postpandemische vervolg ontvouwde zich dit jaar, vooral op de grote podia in Amsterdam-Zuidoost, in de vorm van een zelden vertoonde parade van Hoogbejaarde Helden, desnoods zittend op stoelen, het motto ‘Knallen nu het nog kan, misschien wel voor het laatst!’ stevig omklemd door hun knokige knuisten.
Goed, voor Phil Collins (71) en Rob de Nijs (79) stond vast dat het zéker voor het laatst was, maar bij Eric Clapton (77), Elton John (75), Queen (gemiddeld 73), The Rolling Stones (bijna 80) en Tom Jones (82) was dat nog maar de vraag. North Sea Jazz bood eenzelfde beeld: leuk, al die jonge jazzcats met hun frisse invalshoeken, maar het publiek kwam vooral voor Diana Ross (78), Herbie Hancock (82) en Archie Shepp (85). Ze knalden allemaal. Hoogtepunt van Glastonbury? Een knallende Paul McCartney (80). Nú al voorspeld livehoogtepunt van 2023? Drie keer The Boss (dan 73). Begrijp me niet verkeerd, ik oordeel niet. Het zijn gewoon interessante tijden. De vroegste pophelden, die van de jaren zestig, zijn nu rond de 80. En allemaal gaan ze door, de één wat eleganter en beter bij stem dan de ander. Omdat ze kunnen en omdat ze moeten. Voor het geld? Dat geloof ik niet. Liever maak ik mezelf wijs dat waarachtig kunstenaarschap geen houdbaarheidsdatum kent. Daarom: respect.
De nieuwe OOR is uit!
Bestel ‘m hier.