De OOR-lezer kent U2 inmiddels en heeft misschien een van hun recente concerten in ons land gezien. Zo niet, dan vormt Boy een uitstekende introductie. Zanger Bono, gitarist The Edge, bassist Adam Clayton en drummer Larry Mullen, allen afkomstig uit Ierland, hebben een debuut-lp gemaakt die er zijn mag; een plaat die je maar één keer kunt maken. Want Boy gaat – in al z’n essentie – over onschuld, over eerlijk, puur en oprecht, en wie leent zich beter voor deze eigenschappen dan een kind?
Op de hoes een jongetje, verpersoonlijking van jeugd en onschuld en de dramatiek die ligt in het ouder worden. Bono zingt over het kind, over emotionele onzekerheid, dus over zichzelf – ‘Boy meets man in the shadow’ – en doet dat zonder schaamte, vol overtuiging, enthousiasme en warmte. Achter zijn spontaniteit staat verzorgde poprock, waarin op diepe bas en drums The Edge inventief gitaarwerk aflevert, vol aanval, vertedering en dramatiek.
Gevieren ontstaat aldus een nogal uniek samenspel tussen agressie en onschuld, melancholie en kracht, naïviteit en zelfvertrouwen. Ambities dus, gretige ambities, die tijdens een concert nog al eens over de kop slaan, maar op Boy goed in evenwicht worden gehouden door de productie van Steve Lillywhite. Zo worden rustpunten niet kunstmatig per nummer ingebracht, maar op de muziek zelf teruggevoerd, van het kinderpianootje in het geweld van I Will Follow tot het breekbare portretje The Ocean.
Naast oudere singles als Out Of Control (de allereerste) en A Day Without Me – en ook zonder 11 O’Clock Tick Tock – over het algemeen een sterke lp, krachtig in zijn ontroering. Of U2 in staat is om ooit nog zo’n plaat vol natuurlijk vertrouwen te maken, valt nog te bezien. Dit is een even sterke als knellende stemverklaring, maar onschuld duurt niet eeuwig, zeker nu niet.
Lees ook
OOR volgde de ontwikkelingen rond U2 op de voet, ook toen de Ierse Titaantjes rond het verschijnen van Boy in Nederland waren. Lees hier de reconstructie op OOR.nl of koop de nieuwe OOR.
