Een moment zoals wel vaker. Ik flipper door de bakken van de platenzaak om de hoek, merk dat ik de muziek die daar op staat wel lekker vind en informeer bij Esther, de baas van de platenzaak om de hoek, wat het is. En meestal krijg ik dan een korte verhandeling over een aanstormend bandje, of soms een pesterig ‘Ken je dit niet? Je werkt toch voor OOR?!’
Maar deze keer kijkt ze haast geschrokken op van achter haar toonbank. ‘Ja, zie je wel, ik vind dit dus ook goed! Je raadt nooit wie dit is!’ Mijn antwoord wacht ze niet af, voor ik het doorheb sta ik met een cd in mijn handen. Een markante jonge vrouw vol tattoos lacht me met een mond vol gouden tanden toe vanaf de hoes. Esther ziet aan me dat er nog geen kwartje valt en zegt met een verbijsterd gezicht: ‘Willow!’ En als ik het dan nog niet snap: ‘Willow Smith, de dochter van Will!’
Thuisgekomen leg ik de vers aangeschafte nepo-pop in mijn cd-speler. En terwijl het jazzy pulserende Home aangenaam mijn kamer in vloeit, bestudeer ik vol argwaan het artwork. Poedelnaakt zit ze daar op de achterkant, deze dochter van die Chris Rock-meppende miljardair. Haar been zogenaamd achteloos opgetrokken voor haar lijf, zodat het nog nét een foto is voor alle leeftijden. Ongeïnteresseerd de andere kant opkijkend, alsof ze het ons toe wil schreeuwen: ‘Ik ben echt geen kindje met een door papa gekochte carrière, ik ben een eigenzinnige, sterke vrouw!’
Die foto irriteert me, temeer omdat ie ontzettend afleidt van de informatie die er in kleine lettertjes boven staat, bijvoorbeeld dat Willow op deze plaat wordt bijgestaan door helden als Jon Batiste en St. Vincent. En de titel van de plaat vind ik ook al zo vervelend, Empathogen klinkt eerder potsierlijk dan volwassen.
Maar dan die muziek. Spannend, rauw, funky, soulvol, artistiek… Esperanza Spalding, maar dan toegankelijker. De plaat waarvan je hoopte dat Solange ‘m zou maken. Ik mag dan inderdaad wel bij OOR werken, maar we moeten daar met z’n allen toegeven dat we niet op hebben zitten letten.
Een kort rondje googlen leert dat Willow met haar 23 jaar toch al lang geen beginneling meer is: dit blijkt al haar zesde plaat, haar eerste hit scoorde ze op haar negende, haar debuut kwam uit op het label van niemand minder dan Jay-Z. Met een andere achternaam had Willow het nooit zo snel geschopt tot waar ze nu is, misschien was ze er zelfs nooit gekomen.
Maar geef haar eens ongelijk: als je de kans krijgt, waarom ‘m dan niet benutten. Dat zal straks ook weer gelden voor háár dochter, Willowow. En ja, ze zit nu al weken vastgeplakt in mijn speler, dus ik denk er maar niet meer over na. De wereld is oneerlijk, maar mooie muziek blijft mooie muziek.
Een paar dagen later zit er een vriend bij me op de bank als het geweldige Symptom Of Life voorbijkomt in mijn afspeellijst. Hij veert op en vraagt naar wie we nu luisteren. ‘Ja, zie je wel!’ roep ik, ‘ik vind dit dus ook goed! Je raadt nooit wie dit is!’ Ik trek alvast een verbijsterd gezicht.