Het is een van de defining moments in de vaderlandse festivalgeschiedenis: de sprong van Eddie. Pinkpop 1992. Christel Wolters was erbij, in de fotopit, als rookie tussen de beroeps. Wat ze toen voelde, zou de rest van haar leven van invloed blijven, besefte ze pas later.

8 juni 1992. Zo’n vieze, natte, modderige Pinkpopdag. Onweer, plensbuien, hossen met Rowwen Hèze, schuilen bij Soundgarden en in de vooravond de vuurdoop van Pearl Jam. Nooit eerder hadden ze voor zo’n mensenmassa gestaan, de band kwam vers het clubcircuit uitgerold. Eddie droeg zijn Tivoli T-shirt. ‘De band was zichtbaar geroerd door de overdonderende respons’, rapporteerde Mark van Schaick in OOR, ‘en gaf die energie driedubbel terug, van de opener Even Flow tot de toegift, een sterke uitvoering van Neil Youngs Rockin’ In The Free World. Eddie Vedder was bovendien de eerste die nuttig gebruik maakte van de overdaad (tv-show of popfestival?) aan tv-camera’s. Dankzij een ervan kon hij van het podium tot boven het publiek komen, om er vervolgens zonder aarzelen in te duiken.’

Het gebeurde aan het eind van de set, tussen uitsmijter Porch en de geïmproviseerde jam (Fugazi’s Suggestion en Talking Heads’ Pulled Up) die aan de finale (Rockin’) voorafging. Christel Wolters stond er met haar neus bovenop en legde de duikvlucht vast met haar camera.

Dertig jaar later halen we het moment terug. Christel vanuit Zuid-Spanje, een half uur rijden landinwaarts van Málaga, waar ze een jaar of tien jaar geleden is neergestreken. ‘Dat concert’, beseft ze eigenlijk nu pas, ‘heeft heel veel invloed op mijn leven gehad. De energie die ervan uitging… ik was flabbergasted. Ik had echt het hele concert kippenvel, viel van de ene verbazing in de andere. Het was zó puur, echt en eerlijk. Ik heb daarna nooit meer zoiets gevoeld bij een concert. De connectie tussen de band en het publiek, hoe het bij de mensen binnenkwam, iedereen samenbracht en opliftte. De gedeelde euforie.

‘Ik heb het laatst nog eens teruggekeken op YouTube met mijn oudste zoon en toen voelde ik het wéér, zelfs op een scherm voelde ik het overkomen, die energie. We zijn vier jaar geleden ook samen naar Pearl Jam gegaan op Mad Cool, een groot festival in Madrid. Ik wilde het heel graag ook een keer met mijn zoon ervaren, kijken of hij hetzelfde zou voelen. Maar na zo’n lange tijd is het toch anders. Het was wel goed hoor, maar die jongens doen ook al een mensenleven lang hetzelfde, dat slijt natuurlijk. De energie vloeit langzaam weg. Maar ondertussen besef ik wel dat veel van wat ik als fotograaf heb gedaan en veel van wat ik nu doe, dáár vandaan komt. Onbewust ben ik altijd met die energie bezig geweest. Toen kon ik dat nog niet benoemen, nu zie ik dat wel. Het is de rode draad in mijn leven.’

Dat leven kruiste het pad van OOR tussen 1994 en 1997, totdat Christel een tijdlang voor haar doodzieke moeder ging zorgen en anderen haar plekje vooraan het podium hadden ingenomen. Weer tien jaar later was ze wel klaar met Nederland. ‘Ik woonde bij de Albert Cuyp, in Amsterdam. Hartstikke druk, altijd gedoe met parkeren, herrie van boven- en onderburen… Het werd me gewoon te veel. Ik wilde een andere leefomgeving voor mijn kinderen, ik wilde dat ze opgroeiden met de natuur, de zon, het eten…

‘We hebben de deur achter ons dichtgetrokken en zijn naar Spanje verhuisd. Ik heb hier een tijd lang huizen gefotografeerd voor makelaars, en ook wel bruiloften en gezelschappen, meestal Nederlandse families die hier vakantie vieren. Totdat die coronagekte begon. Maar ik was toch al met andere dingen bezig. Ik doe nu energetisch werk. Als online medium. Paragnost. Medium Christel, je kunt me vinden op Facebook. Al kan ik momenteel niet bij mijn account, ze hebben me afgesloten.’

‘Persoonlijke coach, astroloog en helderziende’, lees ik inderdaad op Facebook, als ik later heb opgehangen. Voor vragen en hulp op het gebied van de liefde, relaties en persoonlijke ontwikkeling. ‘Ik help jou met mijn gaven, orakel/tarotkaarten en de pendel.’

Achteraf ziet Christel wat ze toen nog niet zag: dat ze altijd bezig is geweest met het vangen van het moment, het vangen van de energie. Dat gevoel manifesteerde zich al die regenachtige junidag in Landgraaf. Terug naar De Sprong. Iedereen zag aankomen dat er iets bijzonders stond te gebeuren toen Eddie Vedder zich naast de cameraman op die kraan wurmde en in eendrachtige samenwerking met de tv-ploeg het ding richting publiek dirigeerde, totdat de afstand tussen hem en zijn fans klein genoeg was, klein genoeg voor Eddie om de sprong te wagen, groot genoeg om een doodsmak te maken.

Het werd een zachte landing in de armen van het publiek – de belichaming van de verbondenheid. Hoe vaak had Christel geklikt? Een paar keer denkelijk. Klikken, doorladen, klikken, doorladen, klikken, doorladen… en toen lag Eddie al bovenop het publiek. Pas een dag later, na het ontwikkelen van de negatieven en het afdrukken van de prints in de doka, wist ze dat ze hem had. Maar eigenlijk wist ze dat wel, haar gevoel had haar niet bedrogen. 

Hup, snel door naar de krant!

Nee, zo ging het niet. De foto’s van die dag zijn nooit gepubliceerd. Christel was student aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten; de foto’s die ze op Pinkpop maakte waren vrij werk voor haar eindopdracht. Hoe ze als beginner tussen de beroeps vooraan het podium was beland? Dat is een verhaal apart.

‘Ik studeerde dus nog, maar ik wilde echt heel graag popfotograaf worden. Je had vroeger dat radioprogramma van Jack Spijkerman, De Steen En Been Show, misschien ken je ’t nog wel, en daarin zat een vaste brievenrubriek: Heb je een wens vraag het de VARA. Dus ik had een brief naar de VARA gestuurd. Op een dag werd ik uit mijn bed gebeld. Ik was live in de uitzending met Jack Spijkerman. ‘Je klinkt nog een beetje slaperig. Heb ik je wakker gebeld?’ ‘Eh, nee hoor!’

Jan Smeets zat op de tweede lijn. Toen heeft Jack Spijkerman hem mijn wens voorgelegd en die heeft Jan Smeets in vervulling laten gaan. Ik kreeg een access all areas pas, ik mocht zelfs op het podium staan om te fotograferen. Gelukkig stond ik in de fotopit toen Eddie het op z’n heupen kreeg. Ik stond rechts vooraan… als je goed kijkt zie je dat de foto’s gespiegeld zijn, kijk maar naar de doeken. Ik vond dat ie van links naar rechts beter werkte, esthetisch gezien.’

Tweeënhalf jaar later sleepte Christel Wolters haar eerste opdracht voor OOR binnen: een portret van de Schotse zanger Edwyn Collins voor OOR 2 1995. Met de oud-Orange Juice-voorman had ze geen klik. ‘Ik was helemaal niet tevreden. Aardige jongen hoor, maar er was geen enkele dynamiek. Ik zocht toch eigenlijk altijd naar de passie en het intuïtieve in mijn fotografie. Ik was niet zozeer van het regisseren, meer van het voelen: van het aanvoelen van de situatie en het moment, voelen wat iedereen voelt en dat proberen vast te leggen. De chemie tussen mensen en ook tussen een band en publiek is iets magisch. Het plezier, de blijdschap, de euforie, de verbinding, dat wat ons samen heel krachtig maakt en ons met elkaar verbindt… en wat ons de laatste jaren is afgenomen. Het zijn in het moment, connecten. Nou ja, dat dus.’

Meer foto’s van Christel Wolters zijn te vinden op www.christelwolters.com. Wie spirituele hulp zoekt kan Christel vinden op Facebook.