In Wembley Stadium in Londen vond zaterdag het eerste van twee Taylor Hawkins Tribute-concerten plaats. De shows vormen een muzikaal eerbetoon aan de dit voorjaar overleden Foo Fighters-drummer. Een keur aan rocksterren werd ingevlogen om in een zes uur durend event de muziek te spelen die de hij lief had. OOR was getuige van een Muzikale Gebeurtenis, met een magisch randje.
Openingsfoto Sean Cox
Een blik op de poster van het tributeconcert laat iedere muziekliefhebber likkeÂbaarden. Ga maar na: Brian May, Roger Taylor (Queen), Brian Johnson (AC/DC), Josh Homme (Queens Of The Stone Age), Lars Ulrich (Metallica), John Paul Jones (Led Zeppelin), Justin Hawkins (The Darkness), Chrissie Hynde (The Pretenders), Stewart Copeland (The Police), Nile Rodgers (Chic), om maar eens wat namen te noemen. Ze zijn er allemaal. Prachtig, dat respect dat Hawkins blijkbaar genoot onder zijn vakgenoten. Maar ergens ook opmerkelijk dat een muzikant, wiens naam de man of vrouw op straat weinig tot niets zal zeggen, zo’n eerbetoon ten beurt valt. Het spreekt boekdelen over de impact die Hawkins heeft gehad op zijn omgeving en over zijn betekenis als schijnbaar verbindende factor tussen vele verschillende artiesten.
Die artiesten komen zaterdag dan ook samen alsof Hawkins hen gisteren gebeld heeft voor een jamsessie. Nile Rodgers doet David Bowie met Josh Homme. Wolfgang Van Halen (ja, de zoon van) speelt Hot For Teacher met Justin Hawkins. We zijn getuigen van de reünie van supergroep Them Crooked Vultures (Grohl, Jones en Homme, voor het eerst sinds 2009 weer samen), die met een kraaiende Homme voorop Goodbye Yellow Brick Road coveren. Brian Johnson zet samen met Lars Ulrich, en met hulp van de Foo’s zelf, Wembley op zijn kop met Back In Black van AC/DC. En Brian May en Roger Taylor laten zelfs de Britse Eurovisie-inzending Sam Ryder opdraven voor de onvermijdelijke Queen-klassieker Somebody To Love.
Marts Augusts
Zoveel rock & roll-royalty op één dag op één podium; dat roept herinneringen op aan Live Aid of, nog toepasselijker, het Freddie Mercury Tribute Concert in 1992. Beide overigens in dit zelfde stadion, hoewel toen nog in de uitvoering met de historische witte torens. Pas écht koninklijk wordt het echter als niemand minder dan Sir Paul McCartney ten tonele verschijnt. Samen met de Foo Fighters speelt hij onder andere Helter Skelter; het stevigste nummer dat The Beatles ooit op plaat zetten. De aanwezigheid van The Macca geeft het herdenkingsconcert een extra lading. Alsof het Vaticaan in naam van de Goddelijke Macht iemand heeft afgevaardigd om Hawkins zalig te verklaren.
Of we het nu een eerbetoon of muzikale zaligverklaring noemen; voor de Foo Fighters zelf is deze dag een vorm van openbare rouwverwerking. Samen met de fans, samen met collega-artiesten, met vrienden en familie. Ja, het is inderdaad een viering van het leven en van de muziek van Taylor Hawkins, zoals Grohl tijdens de opening van het concert zegt, maar het is ook een tortuur. Zeker als de band, nadat alle sterren voorbij zijn getrokken, ter afsluiting zélf een uitgebreide set speelt. Ga er maar aan staan: bij ieder nummer kijk je achter je om te zien dat hij niet op die drumkruk zit. Maar steeds iemand anders, zoals Travis Barker, of YouTube-sensatie Nandi Bushell, Hawkins’ petekind Rufus Tiger Taylor of, hartverscheurend, Taylors bloedeigen zoon Shane.
‘Aaaaarrrggh!’ De overbekende schreeuw van Dave Grohl in The Pretender bulderde nog nooit zo luid als op deze avond in Wembley. Zo woest zagen we de Foo Fighters de laatste jaren nog maar zelden. Alsof alle emoties van de voorbije dagen plus die van vandaag, na een urenlang marathonconcert met de crème de la crème van de rockwereld, in één keer allemaal tegelijk naar buiten komen. Nu, hier op het heilige gras van Wembley, is rock & roll, in ieder geval voor Dave Grohl en de zijnen, een kwestie van leven en dood.
Hoe kan het ook anders, als je iemand herdenkt die Leven uitstraalde op het podium. Wiens charismatische uitstraling duizenden mensen in vervoering bracht en wiens energie achter de drumkit miljoenen jongetjes en meisjes inspireerde om óók te gaan drummen. Als Grohl het gezicht is van de Foo Fighters, dan was Taylor Hawkins het hart van de band. ‘One of these days your heart will stop and play it’s final beat‘, zong Grohl ooit. Wanneer die woorden door Wembley galmen, is dat een wrange echo van de werkelijkheid.
Het is dat stekende gemis van Hawkins, die de Foo Fighters naar grote hoogte lijkt te stuwen. Want de laatste twee uur van deze tribute, wanneer de Foo’s spelen, wordt memorabel magisch. De tranen bij Times Like These, het vuur van All My Life, de diepere laag van One Of These Days, iedere stokslag van die kleine Shane tijdens My Hero. Grohl spuwt de songteksten verbeten de microfoon in, zijn haren dansen woest op en neer en de aderen in zijn nek pompen als cilinders in een Ford Mustang. De Foo Fighters doen aan duiveluitdrijving in Wembley. Alleen verlossen ze zichzelf niet van het kwaad, maar zuiveren ze lichaam en geest van al hun pijn en verdriet. Dit is catharsis en dát maakt deze happening in Wembley tot een haast spirituele ervaring. Onvergetelijk.
Gezien: 3 september 2022 in Wembley Stadium, Londen.
