Op 10 mei 1994, nu dertig jaar geleden, debuteerde Weezer met het titelloze album dat tegenwoordig wordt aangeduid alsĀ The Blue Album. Dit is de originele recensie door Oene Kummer (1994 OOR 12).
Weezer heeft het nerd zijn tot kunst verheven. Zie bijvoorbeeld de superlullige hoesfoto waarop het viertal staat afgebeeld als een stelletje slome duikelaars die nodig het leger in moeten om echte mannen te worden.
Gelukkig heeft de groep uit CalifornĆÆe meer verstand van het maken van spitsvondige gitaarpop, met goed in het gehoor liggende melodieĆ«n, pittige gitaarexercities, meezingbare refreintjes en mooie harmonievocalen.
Vooral de eerste helft van dit door voormalig Cars-zanger Ric Ocasek geproduceerde debuutalbum bevat het soort powerpop waar je ogenblikkelijk een goed humeur van krijgt. Een beetje als The Posies, maar dan niet beĆÆnvloed door Big Star, maar gewoon door The Beatles.
In het tweede deel wisselt men vaker af tussen hard en zacht (wie zei daar ‘Nirvana’?) met even wisselende resultaten. Maar het blijft het mooi om Rivers Cuomo (zang/gitaar), Brian Bell (gitaar/zang). Matt Sharp (bas/zang) en Patrick Wilson (drums) hun liefde te horen belijden voor zulke uiteenlopende grootheden als Kiss (In The Garage) en Buddy Holly (de ideale single Buddy Holly).
Nerds zijn het, die Weezers, maar wel leuke nerds.
Meer klassiekers?
In deĀ OORĀ Recensiebijbel verzamelen we het beste, scherpste, mooiste en meest lezenswaardige uit inmiddels 53 jaar popkritiek inĀ OOR, gedestilleerd uit vele tienduizenden albumrecensies. Bestel āmĀ hier.