Vrijwel elke muziekliefhebber weet er meteen het antwoord op: wat was het allereerste album dat je kreeg of kocht? Ook de eerste single is meestal geen probleem. Maar hoeveel mensen zullen nog weten wat de eerste EP in de verzameling was? U weet wel, de extended play, die nogal fluïde tussenvorm die soms net iets meer is dan een single, soms tegen die andere bastaard – het wat truttig klinkende ‘mini-album’ – aanschurkt en soms gewoon net zo lang duurt als een kort uitgevallen, eh, langspeelplaat.
Mijn eigen eerste EP was overigens een curieuze: Bowi van Nick Lowe uit 1977. Een EP waarvan de titel best een geslaagde grap was: kort daarvoor had David Bowie immers een plaat uitgebracht die Low heette. Lachen met EP’s, kom daar nog maar eens om. Vandaag de dag zijn EP’s bloedserieuze en carrièrebepalende aangelegenheden, de vroegere status van ‘tussendoortje’ allang ontgroeid. Sterker nog, het begint – zeker onder jonge muzikanten, ook en vooral in Nederland – bijna de nieuwe standaard te worden.
EP’s zijn booming. Handjevol tracks, kwartiertje muziek. En je breekt er probleemloos mee door. Kalmte van Meau? Zeven nummers, 21 minuten. Dun Smeren Geld Verdienen van Goldband? Nog geen twintig minuten. Licht En Donker van Froukje? Zes tracks, iets meer dan een kwartier. Opvolger Uitzinnig? Zelfde verhaal. Het startsein voor de carrière van S10? Drie EP’s. Op de dag dat ik dit schrijf, wordt de nieuwe plaat van Eefje de Visser aangekondigd: een EP.
Overigens heb ik niks tegen EP’s. Sterker nog, sommige behoren tot de soundtrack van mijn leven (ze hebben titels als Spiral Scratch, An Ideal For Living, Chronic Town, Come On Pilgrim en Glider). Maar toch. Er kleeft ook iets armoedigs aan. Iets ongeduldigs. Iets kruimelachtigs. Het teleurstellende vermoeden van een zoethoudertje. Het licht-onbevredigende van een Boekenweekessay door een Groot Literair Talent. Een tussengerechtje waar je culinair vuurwerk had gewenst. ‘Ja leuk, maar nu voor het echie.’
Maar hé, het kan nog: Meau en Froukje die eind 2022 met hun nú al legendarische debuutalbums de nationale eindlijsten domineren. Nu maar hopen dat Poetin nog even van die rode knop afblijft.
De nieuwe OOR is uit!
Bestel ‘m hier.
