ESNS geldt nog steeds als een belangrijk showcasefestival voor opkomend Europees talent, waar artiesten als Dua Lipa, Shame en meer inmiddels grote artiesten hun opwachting maakten aan het begin van hun carrière. Door de coronamaatregelen moest het festival noodgedwongen voor de tweede keer op rij online plaatsvinden, schakelend tussen drie kanalen, waarop podium werd geboden aan artiesten die zich in een klein kwartiertje in zoveel mogelijk Spotify-playlists probeerden te spelen.

Tekst: Bas Disco | Foto S10: Ben Houdijk

Tja, met gestrekte benen op de bank en het volume op een bescheiden niveau kun je moeilijk omschrijven als sfeer proeven. Bovendien zonden sommige acts clipjes in die al maanden op YouTube stonden. Echter zijn er ook voordelen: je verkleumt niet van de kou omdat je per se je toffe zomerjasje wilde aandoen en onderschatte hoe lang je telkens buiten op je vrienden moest wachten, en mist geen shows omdat je er geen rekening mee hield dat jouw favoriete artiest ineens iedereens favoriete artiest is. Bovendien speelden sommige acts wél gewoon live. Wat heerlijk om af en toe een valse noot te horen. We zetten onze hoogtepunten op een rij.

Yard Act (GB)

Black Country, New Road liet al zien dat spoken word nog steeds prima kan met rock & roll, al is ‘prima’ misschien een understatement. Waar deze band twee jaar geleden razend populair was tijdens het bezoekje aan het Hoge Noorden, kan Yard Act dit jaar rekenen op evenveel anticipatie. De arrangementen zijn spaarzaam en geven ruimte aan de doeltreffende, satirische humor van de frontman James Smith. Geen gelikte synthesizers of een gitarist met een verzameldrift voor pedaaltjes, maar gewoon lekkere riffs en scherpzinnig commentaar op het leven van alledag. En nee, dit is niet alleen weggelegd voor de verfijnde luisteraar, want de beste mannen zijn zelfs te horen in de nieuwste editie van FIFA.

Anna B Savage (GB)

Wie het afgelopen jaar de Apple TV+-documentaire over The Velvet Underground heeft gezien, zal dezelfde experimentele, huiveringwekkende stijl herkennen in het optreden van de Londense Anna B Savage. Met een zwarte spijkerbroek, een zwarte coltrui en gitaar staat ze naast een reel-to-reel taperecorder. Tussen haar en de recorder in wordt op de muur een loop geprojecteerd van een geblinddoekte man die abrupte en geschrokken bewegingen maakt, alsof hij iets probeert te ontwijken. Bij het volgende nummer zit ze in een lotushouding voor de camera, terwijl haar schaduw groots boven haar uit torent. Met een prachtig, lage stem zingt ze over een kaal arrangement met persoonlijke teksten over angsten, vrouwelijkheid en hobbels op de weg naar geluk.

The Vices (NL)

Een luisteraar die niet bekend is met The Vices zal wellicht denken dat ze uit Engeland komen, met hun typische britpopgeluid, want niet alleen de zanger zijn potkapseltje, ook het gebruik van zijn stem heeft veel weg van een jonge Alex Turner. Maar nee, The Vices spelen een thuiswedstrijd in Groningen. Van alle britpop die we deze week hebben gehoord, spannen The Vices de kroon betreft kwaliteit, want ze raken een perfecte balans tussen energie, goed geschreven liedjes en strak productiewerk. De band kon door de pandemie niet optimaal profiteren van een geslaagd debuutalbum, maar heeft zich op ESNS nog eens volledig in de kijker gespeeld.

Chibi Ichigo (BE)

Een Belgische Russin met een Japanse stagename. Een eclectische dame, zo blijkt ook uit haar muziek, waarin ze EDM feilloos combineert met een punkrockmentaliteit, waarmee je vanzelf uitkomt bij een Prodigy-achtig stijltje. Op het puntje van podium zingt, rapt, schreeuwt ze Nederlandse en Russische teksten, die soms verstaanbaar zijn, soms niet, maar altijd geloofwaardig, en met gillende synthesizers achter haar bouwt ze een opzwepend feestje, alsof je de Sex Pistols ziet op een Berlijnse raveparty.

Sylvie Kreusch (BE)

Om het te redden in de popmuziek is meer nodig dan alleen goede muziek, en met een flinke dosis stage presence weet de Belgische Sylvie Kreusch te overtuigen dat ze thuishoort op het podium. In een zilveren glitterpak danst, vliegt en dartelt ze door een wit decor, met gezichtsuitdrukkingen die even sprekend zijn als de woorden die ze zingt. Het eerste nummer, Haunting Melody, is tropische, duistere artpop die net gelikt genoeg is om de gemiddelde muziekfan te kunnen aanspreken. Het tweede nummer, Let It All Burn, is meer recht-toe-recht-aan rock & roll, met een heerlijke energie en een pakkend refreintje dat je doet verlangen naar meer. Kreusch combineert sterke liedjes met experimentele composities en weet met een krachtige liveact zichzelf in de spotlight te zetten.

Sofie (ZW)

Sommige artiesten geloven heilig in de kracht van een creatieve artiestenname, anderen nemen genoegen met hun voornaam. Zo mogen Adele, Beyoncé en Björk plaatsmaken voor de Zwitserse Sofie, die met een geschminkte clownsband tragische bubblegum pop opvoert. Het decor lijkt op dat van een open mic avond in een bruine kroeg die langzaam leegloopt en waar het bier smaakt naar slootwater. Het sfeertje is tastbaar en in combinatie met de clownsgezichten draagt het bij aan de droefgeestige uitvoering van de in essentie vrolijke liedjes, in een strak vintagejasje dat doet denken aan Foxygen.

Pothamus (BE)

Ook Pothamus komt uit ons buurland, maar zal binnen muziekland niet op een steenworp afstand wonen van Sylvie Kreusch. De tribale postrock van de band is zwaar op de best mogelijke manier. Een stevige bas is de grond onder een huis dat is ingericht met enorme bakken galm, oversturende gitaren en langzame dronegeluiden. De zanger schreeuwt, maar er is nauwelijks volume als zijn stem verdwaalt in ellenlange echo’s, evenals de gitaren en synthesizers, waardoor steenharde rock verandert in een soundscape die je langzaamaan in trance brengt.

Bruno Pernadas (PT)

Nee, die sympathieke zangeres heet geen Bruno – dat is de ingetogen gitarist die meer met z’n instrument bezig is dan met de camera. Als je de muziek eenmaal hoort, snap je wel waarom, want de muzikale reisjes die de band maakt vereisen een klaarwakkere chauffeur. De Portugese componist en zijn band komen enorm sterk voor de dag met opzwepende jazz, ook al doen we ze daarmee misschien wel te kort, want ze springen van bossa nova naar folk, en waar de gitaren soms klinken als eigentijds indiepop, horen we ook zwoele Rhodes-achtige piano’s en etherische blaasinstrumenten.

MEMES (GB)

We mochten dit jaar weer genieten van een gezonde dosis britpop. Soms heb je dat nodig: die rommelige drums, hyperactieve gitaren, en een frontman die zingt alsof hij al z’n teksten heeft geschreven op de achterkant van een bierviltje, rond vier uur ’s nachts. MEMES voldoet volledig aan de criteria en het Schotse duo zingt dan ook, geheel stijlvast, over uitjes in de kroeg en de taferelen die daarbij komen kijken. Het staccato gitaarspel en het vrije gebruik van dissonanten maken het ook lekker punk. ‘I left my tongue on an ashtray / but I’m alright!’

Wet Leg (GB)

Het verhaal gaat dat Rhian Teasdale en Hester Chambers tijdens een ritje in een reuzenrat op het idee kwamen om een band te starten. Je weet wel hoe dat gaat. Het resultaat is dan ook een muzikaal pretpark van pakkende rockriffs en karikaturale zang over de strubbelingen van een millennial, verpakt in dansbare discobeats. De twee dames van Wetleg, de grootste Britse hypeband van het moment, laten een ijzersterke indruk achter en profileren zich als volwassen act met een eigenzinnige uitstraling, doeltreffende nummers en een veelbelovende toekomst.

Zouj (DE)

Zo springen we vanuit het minimalisme van Yard Act in een tornado van excessen. Zouj is het muzikale project van Abdelkader Lenox uit Duitsland, dat geen geluid uit de speakers laat komen zonder het eerst in een bad van effecten te leggen. De uitkomst is futuristische funkpop met ADHD. De invloeden van jazz en r&b zijn duidelijk hoorbaar, evenals een recenter genre als hyperpop, dat door artiesten als Charli XCX aan populariteit wint. Dit is een van acts waarvan je zeker weet dat een online stream de uitvoering te kort doet, al is het leuk om te zien hoe de band uit z’n dak gaat in een verlaten supermarkt met lichtgevende frisdranken.

S10 (NL)

Waar ze twee jaar geleden nog op een bescheiden podiumpje stond tijdens Noorderslag, mag S10 straks Nederland vertegenwoordigen op het Eurovisie Songfestival in Turijn. Ze is inmiddels een van de meest besproken talenten in de Nederlandse pop, geheel terecht, want de nog maar 21-jarige zangeres annex rapper is een boegbeeld voor veel jongeren door thema’s aan te kaarten die voorheen onder het tapijt werden geschoven, zoals mentale gezondheid en haar ervaringen in een psychiatrische instelling. In vergelijking met twee jaar geleden is het meer zang dan rap, en ondanks dat ze niet een enorm bereik tentoonstelt, zingt ze voortreffelijk en toonvast. De liedjes klinken volwassener in zowel productie als uitvoering en dat is terug te zien in het zelfvertrouwen waarmee S10 op het podium staat.

POM (NL)

POM maakt muziek waarbij je zin krijgt om glimlachend iets helemaal kapot te trappen – en dat is iets goeds. De baldadige fuzzpop is luid zonder overweldigend te zijn, en met een flinke dosis humor doet de band denken aan The Dandy Warhols. De zangeres oogt als de girl next door maar zingt alsof ze je een trap in je kruis geeft als je te dichtbij komt, en de drummer zingt de tekst vrolijk mee, niet in de microfoon hoor, gewoon omdat hij daar zin in heeft en omdat het verdomd pakkende songs zijn.

Priya Ragu (ZW)

De Zwitserse Priya Ragu wordt ondersteund door een gemêleerd gezelschap, waardoor haar vooruitstrevende r&b wordt gewikkeld in een werelds jasje met pakkende, stijlvolle producties van het kaliber Ronnie Flex. Waar men normaliter de dansvloer opzoekt, zullen we ons nu moeten beperken tot ritmisch meetikken op de vloer van onze woonkamer, maar dat maakt de muziek van Priya Ragu niet minder smaakvol, en tegelijkertijd catchy genoeg om haar die enkele valse noten te vergeven.

Goldband (NL)

Goldband maakt soort muziek dat alleen goed is als het écht goed is. Dat klinkt misschien wat vaag, maar songs die zó retro zijn, zó karikaturaal en zó kitsch kunnen gauw flauw worden, wat Goldband dus weet te voorkomen met retestrakke producties en hilarische satire. Bovendien kunnen die gasten ook nog best aardig zingen. Door Goldband wil je springen in een flitsende sportauto in een Hawaii-shirt, peuk hangend op je onderlip, en het recept voor een wilde nacht in je dashboard. En nee, dan niet langs Miami Beach rijden, maar gewoon langs de Haagse kust.

Gezien: ESNS.nl, van 19 t/m 22 2022.