Na drie jaar wachten maakt de Melkweg donderdagavond alsnog mee hoe The Jesus And Mary Chain het album Darklands (1987) integraal speelt. Maar zo vlekkeloos als de show in het Antwerpse Trix de avond ervoor verliep, zo krakkemikkig is de eerste set in Amsterdam. Aan de band ligt het niet, maar de apparatuur werkt tegen. Technici hollen aanhoudend over het podium om brandjes te blussen. Vreemd, want de soundcheck eerder die dag ging prima en wist zelfs aan de doorgaans stoïcijnse zanger Jim Reid een glimlachje te ontlokken.
Fotografie Jos van den Broek
‘Are we going to have any more technical fuck-ups?’ Gefrustreerd kijkt Reid om na een zoveelste ingreep aan het drumstel van Justin Welch. De show is al even aan de gang en steeds opnieuw wordt er aan de instrumenten gesleuteld. Het wat oudere publiek in de Melkweg lijkt het weinig te doen. De tijd van knokpartijen is voorbij, de Reids broers zijn tegenwoordig een stuk zachtaardiger en er wordt vooral genoten van muziek die velen terugbrengt naar hun tienerjaren. In tegenstelling tot de voelbare spanning op het podium hangt er een mellow sfeertje in de matig gevulde grote zaal.
Darklands verscheen 35 jaar geleden en was de opvolger van het destijds mondiaal bejubelde Psychocandy (1985), het debuut dat sterke melodieën vrijwel geheel overstemde met gierende feedback. Met hun tweede album wilden de Schotse broers een andere weg inslaan door ditmaal de ruis weg te laten en de melodieën bloot te leggen. Ze slaagden daar wonderwel in en ook dit album doorstond glansrijk de tijd.
De huidige Darklands-tournee kreeg, naast corona, recent een klap te verwerken door het abrupte vertrek van drummer Brian Young. Extra ingewikkeld omdat het een uiterst bekwaam drummer behoeft Darklands tot een goed einde te brengen: het album is namelijk opgenomen met een drummachine en wel zodanig dat het menselijkerwijs vrijwel ondoenlijk is na te bootsen. De Reids moeten heel blij zijn geweest dat Justin Welch (Elastica, Lush, Piroshka) tijd had en zich de complexe nummers in razend tempo eigen wist te maken.
Na de moeizame Darklands-set schiet de prop met ellende eruit en kan de zaal zonder verder gedoe genieten van een perfect tweede deel, waarin nummers langskomen van alle overige albums. Verrassend is dat er maar liefs vier nummers worden gespeeld van Munki (1998), een in mijn optiek zwaar onderschat werk. Traditiegetrouw moest er ook ditmaal op de valreep een zangeres worden opgetrommeld om Jim te assisteren bij Just Like Honey. Ditmaal is het de Amsterdamse Dorien die met flair de honneurs waarneemt en een goedkeurend knikje krijgt van beide broers. Door naar Glastonbury!
Gezien: 23 juni 2022 in Melkweg, Amsterdam.
