Zouden de leden van Glass Animals zelf nog weten dat ze op ZABA (2014) behoorlijk spannende muziek maakten? Twee albums later, Dreamland (2020), nam de band uit Oxford een mainstream pop-afslag die geen windeieren legde, want met Heat Waves scoorde het viertal een gigantische hit. Inmiddels heeft de band rond Dave Bayley zijn status als gelikte act voor grote zalen omarmd, zo blijkt in een uitverkochte AFAS Live. Een show met genoeg hoogtepunten, maar die nooit echt memorabel wil worden.

Zoiets zou je ook kunnen zeggen over I Love You So F***ing Much, het meest recente album van de band. Hoewel Bayley’s teksten hier dikwijls iets duisterder zijn dan voorheen, laat de zelfopgelegde censuur in de albumtitel al zien dat het allemaal niet zo gewaagd wat ze doen. In feite is dit net zo’n gelikte popplaat als de voorganger, met een paar aardige nummers maar vooral veel middenmoters.

Voor de spanningsboog van het concert helpt het niet dat één van die aardige nummers, Wonderful Nothing, al erg vroeg voorbijkomt. Met de duistere synthesizer die na een kleine minuut opdoemt, brengt het nummer nog het meest de eigenzinnige indiepop en elektronica van het debuutalbum in herinnering. Meteen daarna horen we Space Ghost Coast To Coast, op zijn beurt een van de betere nummers van Dreamland. Dan hebben we dus twee van de beste nummers uit de tweede helft van de carrière van de band gehad en moeten we nog een ruim uur.

Bayley is een uiterst energieke en charismatische frontman, dus het is vooral aan hem te danken dat het concert nooit écht inkakt. Terwijl dat gevaar in het middenstuk toch op de loer ligt met de focus op de bombastische popnummers van Creatures In Heaven en A Tear In Space (Airlock). Bayley stuitert over het podium als een Duracell-konijn en staat dikwijls net zo hyperactief met zijn benen te wiegen als David Byrne in de hoogtijdagen van Talking Heads. Nu had die het voordeel dat de band om hem heen vrijwel altijd geweldige muziek stond te maken, maar je kan niet alles hebben.

Sowieso is deze beefcake met kettingen en stoer hemd een heel andere frontman dan de gezellige nerd die we jaren geleden in TivoliVredenburg zagen. Bayley heeft zijn positie als bijna tieneridool in ieder geval volledig omarmd, wat niet voor de rest van de nogal statische band geldt. Maar goed, als de frontman tijdens het fijne oudje Gooey het publiek in duikt, is de euforie in de zaal te voelen, dus effectief is het in ieder geval.

Nu we het toch over euforie hebben, eigenlijk is de respons die het viertal krijgt behoorlijk lauw. Tuurlijk, het begin van elke hit wordt met groot gejuich onthaald, maar heel fanatiek gedanst of meegezongen wordt er niet. Het songmateriaal dat voorbijkomt is over de grote linie niet sterk genoeg om echt een klik met het publiek te maken. Vrijwel alle hoogtepunten komen van How To Be A Human Being (2016), de andere goede plaat die de band heeft gemaakt, maar die zijn te spaarzaam over de setlist verspreid om het niveau echt op te krikken.

Aan alles is te merken dat Glass Animals graag een soort cultband wil zijn. Er zijn ludieke tussenfilmpjes met bikkelende sterrenstelsels, er staat het hele optreden lang een ananas op het podium die tijdens Pork Soda het publiek in wordt gesmeten, sommige fans nemen opblaasbare aliens mee die op selecte momenten in de lucht gegooid worden. Maar de meeste cultbands hebben naast hun in-jokes ook echt een persoonlijkheid die een eigen stempel op de muziek drukt. Daar ontbreekt het bij Glass Animals de laatste twee albums aan, en het is op dit punt maar de vraag of dat nog terugkomt.

Gezien: 26 oktober 2024 in AFAS Live, Amsterdam
Fotografie: Lisa Hussaarts