‘Goedemiddag Pukkelpop!’ Zo verwelkomt presentator Luc Janssen opzettelijk de vroege oudere jongeren in de tent genaamd YEAH YEAH, een van de drie podia tijdens de eerste editie van HEAR HEAR! op het festivalterrein in Kiewit, bij Hasselt in België. Zijn verspreking verklaart hij met ‘macht der gewoonte’. Hij bevindt zich inderdaad op het terrein van Pukkelpop, maar dan een weekje eerder. Maar ook zonder dance, hiphop en met slechts een paar jongere bezoekers. HEAR HEAR! is een ‘ouderwets’ festival dat zich ‘slechts’ één dag richt op (indie)rockmuziek. Geschatte gemiddelde leeftijd? Minstens 35+.
Fotografie Marke Tenster
Rockmuziek met gitaren, bas en drums. Gemaakt door witte mannen en een paar vrouwen. Natuurlijk is het is flauw om te zeggen dat de aanwezigheid van organisator Chokri Mahassine het percentage bezoekers met een niet-westerse achtergrond hoogstpersoonlijk behoorlijk omhoog stuwt. HEAR HEAR! is een (indie)rockfestival dat in het gat duikt waar veel wat oudere, witte rockliefhebbers invielen nadat ook Pukkelpop zijn toekomst veilig stelde met het programmeren van artiesten als Oscar & The Wolf, Joost en Goldband op de mainstage, zoals die daar volgend weekend ook daadwerkelijk staan. Wie de jeugd heeft, heeft de toekomst. Maar waarom die oude hap vergeten, als je dat terrein daar toch hebt liggen en drie festivaltenten plus de nodige voorzieningen ietsje eerder kunt laten verrijzen? En ja, indierock trekt over het algemeen een gemiddeld wat witter publiek dan Reggae Geel en WOO HAH! in Hilvarenbeek, dat gaan we Chokri hier echt niet verwijten.
Met de programmering van HEAR HEAR! is niets mis. De organisatie heeft ongetwijfeld op wat meer dan de 15.000 aanwezige bezoekers gerekend, maar vast ook op minder asociale temperaturen. Het hitteplan wordt in werking gesteld. Er zijn verkoelingspunten, bij een bestelling van water krijg je twee flesjes voor de (anders te hoge) prijs van één, en ook zijn er gratis tappunten. Het is dus zweten en bijtanken, maar toch ook al heel vroeg heftig bewegen tijdens de zich niets van de hitte aantrekkende, beste, strakste en meest groovy Vlaamse rockband van deze eeuw: SONS. Met werkelijk een wagonlading culthits: Family Dinner, Nothing, I Need A Gun, Succeed, Ricochet. Het publiek zingt, springt en klapt mee alsof half één ’s middags een normaal tijdstip is voor een rockconcert in een tent waar de temperatuur hoog oploopt.
Ook de ‘slechts’ twee andere Belgische groepen bewijzen hun terechte uitverkiezing: Whispering Sons, Limburgse postpunkers die bijna een thuiswedstrijd spelen, onder passende helse omstandigheden, in de grootste tent genaamd WAH WAH, en Balthazar die vlak voor de algehele afsluiter de tent GIMME GIMME mag afsluiten. Ondanks de koortsachtig oplopende lichaamstemperatuur geniet iedereen binnen die tent van het lang uitgesponnen (dans)nummer Fever, of anders toch wel die vele bezoekers buiten die kokende tent. Het slotakkoord is voor Losers? Balthazar losers? Het tegenovergestelde.
Rockend dames zijn er ook. Twee vallen er wat tegen. Ellie Rowsell van Wolf Alice zingt weliswaar fraai hoog, maar haar set zakt te vroeg en te lang in. Soms klinkt ze razend knap, heel intens en bijzonder opwindend, dan weer haalt ze alle vaart uit het optreden en loopt de helft van de zaal gapend naar buiten. De meningen zijn ook sterk verdeeld bij Billy Nomates. Deze jonge brutale Britse uit Bristol, ook bekend van haar duet met de postpunkers Sleaford Mods, klinkt bij vlagen ook daadwerkelijk als een vrouwelijke soloversie van de moderne punkband met drumcomputer uit Nottingham. Van een begeleidingsband op het podium is ook hier geen sprake. Alle muziek (strak en met helse gitaren soms) komt vanuit haar laptop, zelf springt ze in haar sport-bh (het is er weer voor) wild dansend en zingend over het podium. Het zou fijn zijn als ze er volgend jaar weer is, met een echt bandje.
De derde dame aan het front speelt en zingt de hierboven genoemde twee vrouwen met speels gemak richting de achterhoede. Anna Calvi, bekend ook uit de soundtrack van Peaky Blinders, speelt werkelijk geweldig (slide)gitaar. Bovendien bevat het werk van haar laatste album Hunter, uit 2018 alweer, een aantal krachtige tracks met splijtende solo’s en krachtige vocale uithalen. Deze Britse, met ook Italiaans bloed, geeft in haar hagelwitte blouse een gitzwarte set. Chagrijnig kijken hoort daar uiteraard bij. Topdame.
De afdeling rauwe gitaren met stiekem erg sterke liedjes wordt vertegenwoordigd door drie Amerikaanse acts. De eerste: Parquet Courts uit New York. Per album worden ze beter. Deze set in Kiewit heeft ook een aanloopje nodig. Het rammelt soms behoorlijk, maar dat wordt moeiteloos gecompenseerd door de inzet, passie en onweerstaanbare grooves waarin heel veel genres te ontwaren zijn en een fusie proberen aan te gaan met deze rockende gitaarbeesten.
Ook het Amerikaanse Strand of Oaks begint stevig, al zijn de mooiste tracks de iets rustigere en gevoeligere songs. Amerikaans? Ja, want zanger, songschrijver en knuffelbeer Timothy Showalter woont namelijk nog altijd in Austin. De rest van zijn vaste Europese band komt overigens uit… Overijssel en luistert zonder Showalter naar de naam Jimmy Diamond. Ze zijn samen inmiddels heel hecht, geweldig op elkaar ingespeeld en het meest populair in… België. Showalter verklaart zelfs oprecht aangedaan dat het land zijn leven positief veranderde. Hij schreef Galacticana, van zijn laatste album In Heaven, met de liefde van zijn Belgische publiek in gedachte. Het publiek op HEAR HEAR! bewijst opnieuw dat de liefde tussen hem en België terecht geheel wederzijds is.
Van de derde Amerikaanse band kunnen we zeggen dat het heerlijk is dat ze terug zijn: Girls Against Boys. In 1998 stonden deze heren uit New York voor het laatst in Hasselt, ze kijken er naar eigen zeggen met heel veel genoegen op terug. Belangrijker, muzikaal staat hun post-hardcore, met veel baswerk, krachtige drums en vettige gitaren nog altijd als een huis. Prima ouderwetse sound die niets aan power en zeggingskracht heeft ingeboet.
Nog meer oudjes uit New York en terug van iets minder lang weggeweest: Battles. Ooit een trio, opgericht door Ian Williams (gitaren, keys, samples), nu een duo met drumbeest John Stanier (met ervaring in Helmet en Tomahawk). Origineel, zeker niet alleen op sentiment leunend, en bij vlagen ook gewoon bijzonder virtuoos. Je mag het mathrock noemen, maar ook gewoon lekker. Bovendien weet Williams heel goed dat de Belgen het weergaloos swingende Atlas (afkomstig van het album Mirrored uit 2007) tijdens vorige edities van Pukkelpop in Hasselt steeds een tent in voor vuur en vlam zette. Perfect slotakkoord derhalve!
Zijn er nog meer oude bekenden? Jazeker. Thurston Moore, deed het bij Sonic Youth, nu doet hij het in een band die zijn eigen naam draagt: heel lange uitwassen vol feedback brengen. Jankende gitaren. Noisy intro’s die overlopen in noisy tussenstukken en een noisy slot. Oké, soms komt er zelfs ook een geweldig liedje voorbij, maar die hebben een aantal foeterende niet-fans niet meer gehoord omdat ze met de handen tegen hun oren de tent verlieten.
Over geweldige liedjes gesproken. Dat waren er een pak meer bij die andere oudgedienden: Pixies. Het begin van de set, met weliswaar de eerste twee in een lange rij hits, klonk nog wat aarzelend. Na een korte reeks verplicht te ondergaan nieuwe songs wordt de lont pas echt aangestoken met een ronduit sensationeel felle versie van het Spaanstalige Vamos, afkomstig van het album Surfer Rosa uit 1988. De band opereert sindsdien scherp en, naast die reeks klassiekers, is vooral het sterke, bij vlagen gierende gitaarspel van Joey Santiago een verademing. De precies nul woorden met zijn publiek wisselende, flink afgevallen Frank Black (of was het nu Black Francis?) geniet overigens ook met volle teugen. De zanger met het uiterlijk van een boekhouder in ruste, raakt zowaar zelfs ontroerd van het minuten lang aanhoudende ovationele applaus dat hem na klapstuk Where Is My Mind? ten deel valt.
Britpopfans komen voor twee headliners. Toch moet het aantal T-shirts van fans van festivalafsluiter Editors het afleggen tegen die met de naam Oasis op hun borst. Dat was ooit de band van dat oude Britse popicoon: Liam Gallagher. Alleen al zijn opkomst in Kiewit is legendarisch: keihard horen we het clublied van voetbalclub Manchester City en zien we op de schermen een film/docu over de zanger zelf als rock & roll-ster. Dat moet nog een heel werk geweest zijn om zijn broer, die hij overigens wel iedere keer mag betalen als hij weer een oude Oasis-hit zingt, overal uit die beelden te knippen.
Je zou uit zijn verdiensten toch wel mogen kunnen concluderen dat Liam inmiddels een smartphone zou moeten kunnen betalen. Toch heeft hij, gelet op zijn warme regenjas met capuchon en dat hoedje, niet nog even buienradar gecheckt. Hij houdt die jas wel consequent aan, terwijl de mussen nog altijd dood van het dak vallen. Enfin, tonight is hij de rock & roll star, draagt hij tot genoegen van veel Belgen aan het slot van zijn optreden Wonderwall op aan voetballer Kevin de Bruyne, en zingt werkelijk de hele tent euforisch Champagne Supernova mee. Liam komt, ziet en overwint. Ik hoop voor hem dat ze in Kiewit goede douches hebben.
Conclusie? HEAR HEAR! beleeft in 2022 een prima eerste editie. Het was weliswaar HOT HOT, maar koken zou het ook gedaan hebben bij de optredens van Gallagher, Pixies, Sons en misschien wel de grootste verrassing van de dag: Squid. Machtige ritmes, in een mix van postpunk, mathrock en rave. Met in de hoofdrol de drummer en de zanger, vooral omdat het een en dezelfde persoon betreft die de twee moeilijk te combineren functies moeiteloos combineert: Ollie Judge. Nog een verrassing: er is wel degelijk ook nog wat dance te horen op dit nieuwe rockfestival. Het podium YEAH YEAH wordt afgesloten met een DJ-set van de Australische band The Avalanches. Het swingt. Toch nog even dansen op een set die uit eerbetoon afgesloten wordt met Xanadu, de hit uit 1980 van de door ELO begeleidde, onlangs overleden Olivia Newton John. Volgend jaar komt er ongetwijfeld meer HEAR HEAR!
Gezien: 14 augustus op het festivalterrein in Kiewit (Hasselt, België)
De nieuwe OOR is uit!
Bestel ‘m hier.
