Met Roadburn (voor all thing heavy) en Draaimolen (voor dwarse dance) huisvest Tilburg twee van de mooiste festivals van Nederland, maar de Brabantse indierocker moet vaak toch de trein pakken om zijn favoriete bands te kunnen zien. Gelukkig is er nu Here’s The Thing, dat afgelopen zaterdag debuteerde met een festivaldag vol garage, indie en postpunk. Genres die volgens programmeur Joël Heijda populairder zijn dan ooit, toch zeker in het livecircuit, met heel wat soortgelijke festivals op de kalender. Ook in 013 krijgen de bands alle ruimte op drie podia.
Fotografie Guus van der Aa
Het is zaterdagmiddag nog vrij rustig in de grote zaal van 013. De Haagse Wodan Boys bijten er het spits af met – naar eigen zeggen – high energy loudmouth rock music en doen dat vol zelfspot. ‘Het volgende nummer heet Bells. Da’s trouwens onze grootste hit: er hebben vier mensen naar geluisterd.’ Enthousiast slingeren ze een paar Wodan Boys-sjaaltjes de zaal in: ‘Zo kopen we ons publiek om.’
Dat publiek valt onder te brengen in enerzijds vijftigplussers (de meerderheid) met T-shirts van jonge, hippe bands als Tramhaus, Hang Youth, Dry Cleaning, The Haunted Youth en Black Midi en anderzijds twintigers in shirts van oudgedienden als Joy Division (zes keer gespot), Depeche Mode, Nick Cave, Pixies en zelfs Swervedriver. Vrijwel niemand die wij spreken komt van verder dan twintig kilometer vanaf Tilburg.
Elke act duurt afgepast drie kwartier. Na een optreden in de grote zaal verdeelt het publiek zich steeds tussen twee tegelijkertijd spelende bandjes, waarvan de ene in de kleine zaal en de andere in de kelder.
Indierockband Mood Bored speelt een thuiswedstrijd en dat is merkbaar. We zagen ze laatst als voorprogramma in Paradiso, maar hier staat een veel zelfverzekerder band. Frontvrouw Myrte Driesenaar: ‘Het volgende liedje gaat over vervelende mannen.’ Wegwezen dan maar! Wij dalen af naar Docile Bodies, ook uit Tilburg, die zwaarmoedige postpunk brengen. Ze zijn allemaal in het zwart, inclusief (gepoetste!) zwarte schoenen. Eyecatcher is de aanvankelijk schuchtere gitarist die gaandeweg volledig loskomt.
Het Britse Porridge Radio is inmiddels een gevestigde naam in indieland en staat aldus in de grote zaal. Eerder legde promotor Heijda in een interview met KINK uit dat ze dergelijke namen aan zich konden binden omdat veel bands Here’s The Thing combineren met andere optredens in ons land. Zangeres Dana Margolin, met nog altijd dezelfde afgeragde rode gitaar vol ducttape, komt wat uitgeblust over. Zelfs toetseniste Georgie Stott, normaal goed voor onbevangen contactmomentjes met het publiek, zwijgt. Dat neemt niet weg dat Tilburg getrakteerd wordt op een primeur: A Hole In The Ground. En verderop komt, met God Of Everything Else, nog een gloednieuw nummer langs. De set eindigt met bekender werk als 7 Seconds, The Rip en Back To The Radio.
Als Here’s The Thing een vervolg krijgt en opnieuw Marathon boekt, zullen de Amsterdammers waarschijnlijk in de grote zaal staan. Want wat een hoeveelheid explosieve energie krijgt het publiek over zich uitgestort. In zanger Kay Koopmans, die armwiekend over het podium stuitert, zien we bij vlagen zowel Grian Chatten als Ian Curtis terug. Ook de overige bandleden gaan los en dat alles mist zijn uitwerking niet.
Met moeite rukken we ons los om het staartje van SØWT mee te pakken. Gelukkig maar, want terugkijkend op het festival is dit een waar hoogtepunt. En dat zit ‘m in de drummer. De band is sowieso leuk en verrassend, maar Martijn Claessens is werkelijk adembenemend goed. De wijze waarop hij de laatste twee nummers verpletterend tot een einde drumt, is niet minder dan jawdropping.
Rampspoed. Het is half negen en we hebben inmiddels vlekken voor ons ogen van de honger: in 013 is helemaal niets te eten. En dat terwijl The Murder Capital zo start. We spoeden ons naar Broodje Tilburger – verderop in het centrum – voor een patatje oorlog dat we snel naar achter proppen. Onder de mayonaise-, pinda- en currysaus spoeden we ons terug. De zaal is inmiddels zichtbaar onder de indruk van het door ons gemiste optreden. We pakken gelukkig de laatste nummers Feeling Fades en Don’t Cling To Life nog mee, maar zien op de setlist dat we het prachtige Ethel hebben gemist. Damn!
Het optreden van het Londense The Big Moon is intiem en soms zelfs verstild. Hoogtepunten zijn Ladye Bay en 2 Lines. Die laatste titel slaat op de zwangerschapstest die frontvrouw het Juliette Jackson vorig jaar deed. Inmiddels is zij moeder. In de kelder lonkt ondertussen het Noord-Hollandse Dorpsstraat 3. De band bestaat uit twee synths, een gitarist en een bassist. Uit de Nederlandstalige zang begrijpen we dat het einde der tijden nabij is. De gehele foyer zingt mee als daarna de cover Dracula van ZZ & De Maskers wordt ingezet.
YĪN YĪN komt als geroepen. We zijn moe en het optreden van het Maastrichtse viertal voelt als een weldadige massage die we, liggend achter in de grote zaal, half slapend ondergaan. YĪN YĪN beschrijft zijn muziek als psychedelisch met een vleugje disco, funk en elektronica. Deze relaxende drie kwartier kan ons niet lang genoeg duren. Ter info: hun derde album zit eraan te komen.
Apotheose van de avond – hulde voor de programmeurs – is zonder enige twijfel Deadletter. Iedereen is meteen weer helemaal wakker. We zagen volksmenner Zac Lawrence afgelopen februari al moeiteloos het Grauzone-publiek aan zich onderwerpen. Inmiddels heeft hij dit talent tot in de finesses uitgewerkt. Het is fascinerend te zien hoe hij volledig één wordt met de zaal. Meermaals spring hij van het podium tussen de toeschouwers. De zaal vreet het, wij incluis. Het nummer Fit For Work wordt maximaal uitgenut en de kleine zaal wordt de te kleine zaal.
Geen idee of Joël Heijda er zelf ook was (hij werkt inmiddels voor MOJO) maar hij kan tevreden zijn. Volgend jaar gewoon weer een editie Here’s The Thing, wat ons betreft. En dan met wat foodtrucks voor de deur graag.
Gezien: 14 oktober 2023 in 013, Tilburg
