That’s it, Best Kept Secret 2025 zit erop. Het was de editie van Eefje de Vissers eerste headlineshow, de verfrissende duik van Mike Skinner en – met dank aan Kneecap – de grootste moshpit die het festival ooit zag. En natuurlijk van al het andere dat zich afspeelde rondom (en in) het Victoriameer. Het kwik steeg richting de 35 graden, maar het motto leek: zweten zullen we toch, dus we kunnen net zo goed gewoon de pit in. Dit waren onze favoriete shows.

Barry Can’t Swim

Two, vr 21.15 uur | Het publiek op Best Kept Secret smelt vanaf het eerste moment voor Barry Can’t Swim. De Schotse producer brengt een liveset mét band, waarbij elektronische drums plaatsmaken voor een echt drumstel. Gevangen tussen drie synthesizers zorgt de coole kikker voor een feelgood housegeluid met wereldse invloeden, maar weet ook met minder hap-slik-weg muziek van zijn aankomende album Loner een nieuwe laag toe te voegen. Binnen een kwartier is bij het smoorverliefde publiek een staat van overgave bereikt. Lees hier de recensie. (SH)

Eefje de Visser

One, vr 22.30 uur | Eefje de Visser had er lang naar toegeleefd, uitgekeken en gewérkt, haar debuut als afsluiter op het hoofdpodium van een groot festival – een unicum voor een Nederlandse artiest op een serieus popfestival. En ze vat haar taak ook niet lichtzinnig op. Elk onderdeel van de headlineshow op Best Kept Secret ademt elegantie en perfectie. Een complete headlineshow, waarin schijnbaar moeiteloos hoogtepunt aan hoogtepunt wordt geregen. Lees hier de recensie. (JS)

Jacob Alon

The Secret, za 12.15 uur | Met complimenten voor de early risers trakeert Jacob Alon het geïnteresseerde publiek zaterdagochtend op gevoelige folkpopliedjes waarin duidelijk de pijn doorklinkt uit zijn leven als queer. Het zijn moeilijke tijden voor de gemeenschap en tussen de nummers neemt hij uitgebreid de tijd om zijn werk te voorzien van tekst en uitleg, inclusief anekdotes van daten op Grindr – een ‘self harming practice, but also good fun’. Deze duiding is fijn, maar de kunstwerkjes (die stém) spreken eigenlijk wel voor zich. Leuke bijkomstigheid om de ingetogen singer-songwriter later die dag aan te treffen in de moshpit bij Kneecap. (JS)

The Pill

The Secret, za 15.00 uur | In tegenstelling tot de eilandgenoten van Wet Leg, speelt The Pill als vrouwelijke band van Isle of Wight wel echte punk, of jank punk zoals ze het zelf noemen. Ze komen weliswaar uit de middenklasse, maar vinden in het genre een fijne uitlaatklep voor de dagelijkse besognes over irritante mullets en vrouwen in het verkeer. Met hun outfits netjes op elkaar afgestemd zijn ze bovendien niet te beroerd voor wat schattige choreografietjes met (bas)gitaar in de hand of boven het hoofd. Een vrolijke uitbarsting van female energy die laat uitkijken naar een debuutplaat. (JS)

Kae Tempest

Two, za 15.30 uur | De kennismaking met de nieuwe Kae Tempest, die recentelijk zijn transitie tot man volbracht, is een fijne. Er klinkt rust en blijdschap in de woordenstromen van de zelfverzekerde en masculiene Kae, de getormenteerde stem vervangen door een die een toontje lager klinkt. Voor de duidelijkheid heeft hij direct zijn baard laten staan en ook de jongensachtige grijns lijkt op Best Kept Secret niet weg te poetsen van zijn gezicht. Lees hier de recensie. (JS)

Ugly

The Secret, za 16.30 uur | Een bonte verzameling weird kids. Wie Ugly niet kent, wordt door het jeugdige en bij elkaar geraapte voorkomen compleet verrast door de volwassen composities bestaande uit akoestische gitaarpop, a capella gezongen harmonieën en donkere artrock. In de zeskoppige band zonder ego’s worden de vocalen om beurten uitgevoerd, waarbij de diepe bariton van gitarist Samuel Goater zich het meest onderscheidt. De vergelijking met Black Country, New Road is snel gemaakt en een terechte aanbeveling om de band in de gaten te houden. (JS)

The Streets

One, za 18.30 uur | The Streets schudt het publiek op Best Kept Secret wakker met luchtalarmen en toeters, gevolgd door een duik in het publiek: ‘It’s nice to meet you sir, my name is Mike Skinner.’ Zelfs zijn lullepot valt goed op de maat, waardoor het soms lastig te onderscheiden wanneer hij nou muzikant is en wanneer komediant. Het levert onvergetelijke taferelen op. De Engelsman eindigt crowdsurfend richting het Victoriameer, waar ook hij een nat pak haalt. Ohja, er is ook flink gesprongen op Fit But You Know It en luidkeels gezongen op Dry Your Eyes. Lees hier de recensie. (SH)

Kneecap

One, za 20.30 uur | De controverse rond het pro-Palestijnse Kneecap maakte de komst naar Best Kept Secret aanvankelijk onzeker, maar bezorgt de Noord-Ieren uiteindelijk een plek op het hoofdpodium – hun eerste in Europa. Echt beladen voelt het optreden nooit bij gebrek aan politieke tegenstanders op dit festival; het drietal bouwde vooral een goed feestje op kale beats en scherp gebrachte bars, in de klare taal van hun activistische Instagramposts. Lees hier de recensie. (JS)

Elephant

Two, zo 12.30 uur | Een vaste waarde in het festivalprogramma is de Rotterdamse band Elephant. En niet zonder reden: steevast vroeg op de dag verwelkomen ze de eerste zomerse zonnestralen met al even zonnige gitaarliedjes. Vergis je echter niet, zonnig wil hier niet zeggen ongevaarlijk. De liedjes sprankelden altijd al dankzij de prikkelende gitaarsolo’s, sinds laatste worp III is het kleurenpalet uitgebreid met synthesizers, vocoders en ook vrouwelijke vocalen die extra dynamiek aan de sterke basis toevoegen. Een knappe reeks van een band die zich blijft ontwikkelen. (JS)

Waxahatchee

Two, zo 15.00 uur | De Americana van Waxahatchee speelt in op de gelukshormonen. In een hemdje, met een vlug zonnebrilletje en armen vol patchwork-tattoos is ze het levende equivalent van de zorgeloze, zonovergoten festivalzondag, waarop je op ieders gezicht de puzzelstukjes live op zijn plaats ziet vallen. MJ Lenderman heeft een eigen goedgevulde agenda, maar Right Back To It klinkt er met een zingende pedalsteel geen cent minder om. De gitarist steekt halverwege nog even een sigaretje op, die hij handsfree oprookt. De sfeer is zó ontspannen dat het als een logisch onderdeel van het decor voelt. (SH)

The Backseat Lovers

One, zo 16.00 uur | Weinigen hadden de weg naar de mainstage gevonden, maar als het strandje een uur later dan volstaat is dat een compliment. Waar Kneecap het strand ‘Maggie’s in a box’ liet zingen, doelend op Margaret Thatcher, fluistert The Backseat Lovers-frontman Joshua Harmon in de microfoon: ‘So…uhm…there’s a lot going on in the world right now.’ De vrienden uit Provo, Utah zijn aandoenlijk en laten hun optreden aanvoelen als een kampvuurconcert. Anderzijds lijken ze ’s werelds meest zelfverzekerde rocksterren wanneer ze uithalen in hun hit Kilby Girl. Het is onmogelijk geen zwak voor deze jongens te hebben. (SH)

Wine Lips

The Secret, zo 18.30 uur | Afgaande op de surfer uitstraling zou je de Wine Lips inschatten als vertegenwoordigers van een iets zuidelijker gelegen stukje van de commonwealth, maar kuststad Ontario rekenen we ook goed. De Canadezen kunnen rocken en hebben binnen een kwartiertje The Secret grondig losgewoeld. De naar voren gesnelde punkers moeten echter snel schakelen naar standje loom headbangen als halverwege de set de psychedelische rock het overneemt. Even lijkt hier een band met twee gezichten te staan tot in het laatste deel de synthese plaatsvindt en het nieuwe genre psychpunk wordt geboren. Leuke band! (JS)

King Hannah

The Secret, zo 19.30 uur | Hannah Merrick heeft wel iets weg van een geestes­verschijning. Onbeweeglijk in haar roze Spaanse jurk, vel over been met spierwitte armen over haar gitaar. De zwevende vocalen stellen allerminst gerust, gelukkig wordt ze bijgestaan door vriendelijke houthakker Craig Whittle, in wiens bijzijn we ons graag aan de band overgeven. Die speelt sfeervolle folkrock, lang uitgesponnen prog en soms opeens postpunk met puntige spraakzang in de stijl van Dry Cleaning. Een duidelijke weg zijn ze nog niet ingeslagen, maar voor nu is het spannend genoeg bij deze kruising in het donkere bos. (JS)

Deftones

One, zo 19.45 uur | De Deftones doen niet (te) moeilijk in festivalmodus: ze trappen af met Be Quiet And Drive (Far Away) en My Own Summer (Shove It) van hun klassieker Around The Fur uit 1997. Briljante binnenkomers, maar dan moet de show eigenlijk nog beginnen. Wat volgt is een uitgekiende set vol publieksfavorieten van de Californiërs die begrijpelijk leunt op ouder werk. De bekende mix van (nu) metal, emorock en Tool-wiskunde wordt even beheerst als doeltreffend over het veld uitgestort – al komt het geheel wat afstandelijk over. Deze band werkt allicht ook beter in een donkere tent dan aan het strand met de zon in je gezicht. (JD)

Michael Kiwanuka

One, zo 22.15 uur | Iedereen voelde het: wat zondagavond op de One werd opgevoerd, was van een andere orde dan al het voorgaande dit weekend. Een orde van haast spirituele proporties, zo voelde het althans bij vlagen. Het muzikale vakmanschap kreeg ruim baan en het was een verademing om voor de verandering eens een subtiel krakende gitaarsnaar of plomp basloopje terug te horen in de geluidsmix. Overal waar je keek werden natte wangen droog geveegd tijdens deze headlineshow van Michael Kiwanuka, die Best Kept Secret 2025 met zachte hand afsloot. Lees hier de recensie. (JS)

Door Joost Scheffers, Siem Henskens en John Denekamp

Fotografie Anne-Marie van Rijn