De Melkweg is woensdagavond een soort safe space voor mensen die het WK vermijden. Op een tweetal schermpjes na is er vanaf het balkon geen roodgroen of bleu zichtbaar in de Max-zaal. Misschien komt dat niet door een afkeer van voetbal, maar door het feit dat die telefoons ergens anders voor worden gebruikt: het constant vastleggen van Steve Lacy. R&B-wunderkind, Garage Band-tovenaar, Grammy-nominee en sinds dit jaar ook de soundtrack van tientallen miljoenen TikTok-video’s. Een popidool, zou je al voorzichtig kunnen stellen.
Fotografie Julia Huikeshoven | @jamanbroershots
Bijna 7000 mensen zochten een kaartje op Ticketswap voor Steve Lacy in de Melkweg. Dat is meer dan vijfmaal de capaciteit van de tot de nok uitpuilende zaal waar de songsmid annex The Internet-gitarist zijn opwachting maakt. Steve is zich maar wat bewust van zijn populariteit sinds de release van zijn tweede album Gemini Rights: ‘I saw the resell prices on this one, you must be rich.’ Maar hoe hoog de wil om een fikse prijs voor een tweedehands ticket te betalen ook is, hoe hi-tech de telefoons die haast constant in de lucht worden gestoken ook zijn, of hoe casual chique de drip in de Melkweg vanavond ook mag wezen: we worden niet emotioneel verrijkt vanavond. Het maakt de aanwezigen niet zo veel uit: Steve Lacy levert een prima show af die soms wat stroef in elkaar steekt, maar wel gewoon doet wat ‘ie moet doen. Maar wat maakt er nog écht uit bij een show waarin niet echt connectie wordt gelegd, en waarin de main focus van het publiek ligt bij lekker TikToks schieten van de live-beleving?
Steve lijkt de avond stoïcijns, haast onverschillig te ondergaan. Z’n praatje na een prima een-tweetje van Buttons en Mercury is gortdroog, ongezouten en daardoor juist wel ergens charmant. Net zoals hij sensuele momenten maximaal cringe kan maken en andersom, in lyrics als ‘sniffin’ that K / did you feel the hole?’ en ‘I could use your deep throat’. Daarover gesproken: naar eigen zeggen heeft Steve een zere keel en is hij vanavond extra dramatisch, een diva zelfs. Maar als hij vervolgens met lange ongemakkelijke stiltes het publiek inkijkt, werkelijk geen woord uitbrengt en dan vlot zijn band maant om door te gaan, merk je daar niks van. Zeker niet als hij ook nog eens vlekkeloos vocaal uithaalt in de hoge regionen – een van Steves grote troefkaarten. Knap dat hij het überhaupt nog presteert op een avond waarop zijn keel hem in de steek laat. Expressiever dan zijn falsetto wordt hij echter niet; de hele show blijft Steve Lacy gehuld in mysterieuze nevelen, futuristische zonnebrillen en stilte.
Ondertussen zijn wel alle ogen op hem gericht: werkelijk elk nummer, elke lyric en elk gesproken woord tussendoor wordt onthaald met luid gegil. ‘Hij is zo vaag, hij is zo grappig’, is het meerzijdige verdict van twee luid meezingende en tegelijk FaceTimende meisjes op het linkerbalkon. Is Steve Lacy een jong doorgebroken popidool tegen wil en dank geworden die het cynisme niet meer kan bevechten? We hebben inmiddels gezien wat het TikTok-succes met Mitski en haar relatie met haar publiek deed. Maar misschien is dat nog niet eens iets wat Steve Lacy echt uit lijkt te maken. Hier immers geen publiek dat de tweede coupletten niet kent of fotocamera’s naar Steves hoofd gooit: Amsterdam heeft z’n huiswerk gedaan en laat niets te wensen over aan ontvangst.
Maar het publiek heeft net zo goed twee kanten als de artiest op het podium: zo hard als er wordt meegeblèrd, lult iedereen ook gewoon door alle instrumentale momenten, solo’s en praatjes heen als de video’s zijn geschoten. Is dat de reden dat Steve soms superlang stilvalt tussen nummers? Dat hij zijn liefde voor het publiek en het optreden wel uitspreekt, maar niet voelbaar maakt? Waarom dit optreden maar niet écht speciaal wil worden? Het antwoord blijkt; liefde moet, zoals meerdere dingen vanavond, tweezijdig zijn.
Steve Lacy is namelijk zelf nou ook niet echt een uitblinkende performer. In de Give You The World Tour zit al flink wat muzikale verbetering en een tikkie meer moeite ten opzichte van zijn vorige bezoek aan Nederland in 2019 in Paradiso: toen was er een dj die de instrumentals aanzette, nu is er een driekoppige band die de nummers tot in de puntjes beheerst. Toen zat er geen enkele aandacht in stage presence en visuele aankleding, nu wel. Toen was er een alles vernietigende basdrum om hoofdpijn van te krijgen, en… die is er helaas nu ook. Het fijne duet Sunshine, live vertolkt met aanstormend talent en support act Foushée, valt een beetje in het water door de overmatig aanwezige lage tonen. Maar in dat nummer vinden we wel het meest oprechte moment van de avond: de aanwezigheid van de zachte kern en co-writer van Gemini Rights doet Steve wat ontdooien en liefde uitspreken. Maar meer dan dat volgt er niet qua muzikale uitblinkers of (nauwelijks) voelbare momenten.
Voordat we het goed en wel beseffen, begint de afsluitende hitmarathon: een drieklapper in de vorm van de briljante monsterhit Bad Habit, de classic C U Girl en het onvermijdelijke prijsnummer Dark Red. Alles wordt meegebruld, zowat alle camera’s vliegen weer uit de zakken: dit is het moment. Maar eenmaal buiten ben je het alweer vergeten. Dat komt niet alleen door Steves afwezige energie op het podium, maar ook door het publiek, dat net als op TikTok de muziek vanavond vooral gebruikt als achtergrond van de eigen belevingen, narratieven en content. Main character energy, zou je kunnen zeggen. Hoe tof het ook is om alles in je leven met je vrienden te delen en vast te leggen: het verhindert oprechte ervaringen en degradeert memorabele shows tot snel voorbijvliegende highs die niet meer genoemd kunnen worden dan ‘wel prima’. Daarmee verliezen we de toegevoegde waarde van live-muziek toch wel een beetje uit het oog; daar kunnen we ervaringsdeskundige en mede-popidool tegen wil en dank Mitski voorzichtig gelijk in geven. Steve vat het zelf in het startblok al goed samen: vanavond blijkt een avond van little of pleasure, little depression. Een show met een bitterzoet nasmaakje, zoals een echte gemini sun betaamt.
Gezien: 14 december 2022 in Melkweg, Amsterdam.
