Ik denk dat er weinig mensen zijn die bij het horen van psychedelische funk, met invloeden van Thaise en Japanse disco, zullen denken: deze muziek komt vast uit Limburg! Maar toch is Yin Yin met precies zulke muziek de laatste jaren uitgegroeid tot de trots van Maastricht. En dat is leuk, want het is voor mijn gevoel heel lang geleden dat er noemenswaardige kwaliteitspop uit die mooie stad te horen was.
Gek toch, hoe de ene plek veel meer een bandjescultuur kan hebben dan de ander. Zeg je Nijmegen, dan zeg je De Staat, Hoorn bracht S10 en Tim Knol voort, bij Bettie Serveert denk je aan Arnhem en Hallo Venray komt natuurlijk, hoe kan het ook anders, uit Den Haag. Maar het muzikale gezicht van Maastricht werd de laatste decennia toch vooral bepaald door een gecoiffeerde meneer met een viool.
In 2018 begon het er heel even op te lijken, er gonsden veelbelovende namen vanuit het zuidelijkste puntje van ons land. ‘Hou Maastricht in de gaten!’ kopte De Volkskrant ineens, met daaronder warempel een rijtje bands die de stad leken te gaan voorzien van een ‘lekker eigenwijze indiescene’. Maar van de acts die zeven jaar geleden in dat artikel genoemd werden, is Yin Yin de enige die ons nu nog iets zegt.
En natuurlijk, dat is meteen ook niet de minste naam, met hen heeft Maastricht een van de belangrijkste muzikale exportproducten van ons land te pakken. Zo’n band die vaker in het buitenland optreedt dan in eigen land, wereldwijd spelen ze op elk denkbaar festival, en dat is meer dan terecht. Niets lekkerder dan je, op een brakke festivalmiddag in de zon met een biertje, laven aan hun heerlijk chille psychfunk. En tegelijk lieten ze vorige zomer zien dat ze ook op een plek als North Sea Jazz uitstekend tot hun recht komen.
Maar in dat Volkskrant-artikel ging het ook nog over een ander bandje, een groepje Sjengen dat zich bij het verschijnen van hun eerste en, naar zou blijken, enige album meteen in mijn hart nestelde. Bawrence Of Aralia heten ze, maar laat je niet misleiden door de melige bandnaam. Waar je Yin Yin grofweg zou kunnen labelen als de Nederlandse Khruangbin, laten deze jongens zich niet makkelijk vangen in referenties. In wat er over ze geschreven werd, ging het alle kanten op: van The Cure naar Real Estate en van Modest Mouse naar Bon Iver. Als de duidingen zo ver uit elkaar lopen, weet je dat je te maken hebt met jongens met een eigen sound. Elk nummer op hun plaat Bawredom is raak, ingenieus maar toegankelijk, complex maar warmbloedig. OOR sprak destijds van een prachtig debuut dat een groot publiek verdient. Maar het liep anders.
Waarom het bij die ene plaat uit 2018 gebleven is, weet ik niet. Een officiële verklaring ontbreekt en op hun social media is het al 298 weken stil. Maar ik ga aan ze denken als ik volgende maand op Best Kept Secret met de zon in m’n gezicht sta te genieten van Yin Yin, die andere helden uit Limburg. En verder blijf ik rustig wachten tot de dag dat Bawrence Of Aralia weer een teken van leven geeft. Hopelijk is het een kwestie van geduld.
