The Cure klinkt al bijna een halve eeuw als The Cure. Van modegrillen heeft de groep zich nooit iets aangetrokken. Of toch wel?

The Cure heet een doemband te zijn. Maar ze maakten ook een lange, lange reeks geweldige singles. Popliedjes die een goed humeur aanblazen. Deunen om de kamer door te dansen. Nummers voor de playlist van je leven.

The Cure is een eeneiige tweeling: doemband en popband ineen. De een somber, de ander speels. En speels is The Cure zeker. Of ze het er om doen, weet ik niet – ik heb het Robert Smith nooit gevraagd – maar de groep kan als een kameleon het geluid van collega’s imiteren, persifleren, parodiëren.

De correcte term is pastiche, het integreren van elementen uit het werk van anderen. Het neigt naar parodie, maar is geen karikatuur. Voorbeeld: doowop is een favoriet genre van Frank Zappa, de doowop van Mothers of Invention is een pastiche. Ander voorbeeld: 10CC’s Dreadlock Holiday en reggae.

Als The Cure niet bewust een reeks pastiches heeft afgeleverd, dan reageren ze haarscherp het geluid van wat op dat moment populair en hip is. The Cure als perfecte popband, een shapeshifter, een inktvis die schutkleurt naar zijn omgeving. Zo overleef je.

Maar ik vermoed opzet. Heet een vroege Cure single – de vierde, los van album verschenen – niet Jumping On Someone Else’s Train?

The Cure – Jumping On Someone Else’s Train (1979)

In 1979 en opnieuw in 1982 was Robert Smith naast voorman van The Cure tevens gitarist van Siouxsie & The Banshees. Dat had uiteraard consequenties voor het geluid van zijn groep. The Cure kleurde chiaroscuro, clair-obscur.

The Cure doet Siouxsie & The Banshees: The Hanging Garden (1982)

In The Cure schuilen twee zielen, somberman en levensgenieter. Dat heeft de groep gemeen met hun collega’s uit Manchester, New Order, het kwartet dat na de doem van Joy Division de dansvloer opzocht. En verdomd, ze klinken hetzelfde.

The Cure doet New Order: Just Like Heaven (1987)

The Cure als new wave dance band? Als blanke, goed gekapte, strak in het pak gegoten funkateers? Duran Duran is er groot mee geworden en in Amerika zelfs uitgegroeid tot het boegbeeld van ‘the second British invasion’. Aan de vooravond van hun Amerikaanse doorbraak speelt The Cure het spelletje mee, inclusief zonnebril. Aan het slot van de clip van Hot Hot Hot!!! (van Tim Pope, die bijna alle clips van The Cure regisseerde) zit een visuele grap die herhaalt wordt in Snow White And The Huntsman, een film uit 2011.

The Cure doet Duran Duran: Hot Hot Hot!!! (1988)

Simple Minds is de eerste Britse new wave/postpunk band (en daarmee bedoelen we iets anders dan de New Romantics van Duran Duran en Culture Club) die doorbreekt in de Verenigde Staten. Don’t You (Forget About Me) voert in 1985 de Amerikaanse hitlijsten aan. Het Amerikaanse succes van generatiegenoten Depeche Mode, U2 en The Cure zou enkele jaren later volgen. Het achtste Cure-album Disintegration markeert hun definitieve doorbraak in Amerika. Daarop staat de Simple Minds-pastiche Fascination Street. Het opent met het thema van de Engelse tv-serie Doctor Who.

The Cure doet Simple Minds: Fascination Street (1989)

Terwijl het Amerikaanse publiek het Britse wave-geluid ontdekt, is er in Engeland een nieuwe muzikale revolutie gaande. House en techno floreren in de clubs en rockgroepen uit Manchester mengen dansbeats door hun muziek. Remixes horen bij het nieuwe vocabulaire en The Cure reageert met het album Mixed Up, dansmixen van eerder verschenen singles. Daarop staat één nieuw nummer, ook uitgebracht als single.

The Cure doet Happy Mondays: Never Enough (1990)

De Britpop van Suede, Oasis, Pulp en Blur maakt van The Cure op slag een gedateerde wave-band. Kort daarvoor, in 1992, verscheen het album Wish, hun commerciële piek, met drie hits, waarvan twee de top van de Amerikaanse Modern Rock-lijst haalden. Wild Mood van vier jaar later werd aanzienlijk killer ontvangen, al werd de tweede single Mint Car een bescheiden hit.

The Cure doet The Smiths: Mint Car (1996)

Op 9 januari 1997 viert David Bowie zijn vijftigste verjaardag met een special concert in de Madison Square Garden in New York. Voor zijn feestje nodigt hij enkele persoonlijke favorieten uit als gast, waaronder Robert Smith. Die duetteert met Bowie op The Last Thing You Should Do en Quicksand. Later dat jaar verschijnt Galore, het album dat The Cure-singles uit de periode 1987-1997 verzamelt. Daarop één nieuw nummer, Wrong Number, met Bowie-gitarist Reeves Gabrels als gastmuzikant. Gabrels is tegenwoordig sologitarist van The Cure, hij debuteerde tijdens Pinkpop 2012.

The Cure doet David Bowie: Wrong Number (1997)

Met hun elfde album Bloodflowers heeft The Cure in 2000 zijn platencontract vervuld. Robert Smith laat weten dat Bloodflowers het slotstuk is van een trilogie (met Pornography uit 1982 en Disintegration uit 1989) en hij de groep wil ontbinden. Als afscheid verschijnt de single Cut Here, een anagram van de groepsnaam.

The Cure doet The Cure: Cut Here (2001)

Het loopt echter anders. De groep krijgt van een groot Amerikaans label, Geffen (het label dat Nirvana had opgepikt), een platencontract aangeboden bij en vier jaar later ligt er een nieuw, titelloos Cure-album in de winkel. In de tussentijd is er in Amerika een nieuwe generatie alternatieve rockbands opgekomen die The Cure als belangrijke inspiratiebron noemen, zoals Interpol en The Strokes. De groep kaatst het compliment terug met een pastiche van de belangrijkste alternatieve rockband uit Amerika, The Pixies.

The Cure doet The Pixies: The End of the World (2004)

4:13 Dream uit 2008 wordt matig ontvangen – behalve in Spanje waar het vier nummer 1-hits oplevert – maar is een van de betere Cure-platen. Doem (de majestueuze opener Underneath The Stars) en pop (de singles The Only One, Freakshow, Sleep When I’m Dead en The Perfect Boy) zijn fraai in balans.

Het is een album zonder toetsen. Het is alles gitaar en nog eens gitaar, It’s Over een muur van gitaren. Garagerock met een zweem van psychedelica. Doet The Cure The 13th Floor Elevators?

The Cure – It’s Over (2008)

It’s Over is het slotnummer van 4:13 Dream. Daarop zingt de man die op de twaalf platen daarvoor al talloze malen over afscheid had gezongen, als laatste zin: No, I can’t do this anymore. En vervolgens werd het zestien jaar stil.

Fotografie: Wim van de Hulst

De nieuwe OOR!

Bestel ‘m hier.