We zijn aangekomen in Carré, de Efteling van de theaters. Vanavond blijven de cabaretiers eens weg van de bühne, Nederland mag voor de tweede keer binnen een jaar tijd Mitski verwelkomen. Na haar eerste Amerikaanse top 100-hit My Love Mine All Mine besloot Mitski dat de normale poppodia haar niet meer passen. Naar onze professionele mening (althans, de mijne) heeft ze gelijk.

Fotografie Willem Schalekamp

Een groot cilindervormig doek hangt in het midden van het podium. Je zou denken dat Mitski achter dat doek haar dramatische entree maakt, maar nee. Ze loopt ‘gewoon’ het podium op en begint aan het eerste nummer, Everything. Plots verdwijnt ze, al zingend, toch achter het doek en verschijnt haar silhouette gigantisch uitvergroot. Na even gespeeld te hebben met de schaduw valt het doek dan tóch naar beneden, de dramatische entree is slechts wat uitgesteld.

Spelen met licht blijkt een thema vanavond – en hoe. Het is, en ik strooi niet snel met dit woord, adembenemend. De perfect getimede stagelampen fungeren bijna als backupdansers, tijdens Heaven danst Mitski zelfs letterlijk met het licht alsof het een persoon is. Het heeft bijna iets kinderlijks, haar komische mimiek en uitvergrote danspasjes. Bij de instrumentale stukken van I Bet On Losing Dogs, een nummer waarin de honden vooral bedoelt zijn als metafoor, besluit Mitski op haar handen en knieën te gaan zitten en naar het publiek te hijgen als een hondje.

Het is over de top theatraal, en niet op een slechte manier. Mitski neemt ons compleet mee in de nummers, zonder dansers of filmpjes op de achtergrond. Niet vaak zie je een popartiest haar eigen nummers als een toneelstukje uitbeelden.

Het blijft niet enkel bij theater, de zangeres besluit een draai aan haar vertrouwde nummers te geven. Van haar nieuwste album The Land Is Inhospitable And So Are We (2023) blijft ze af, maar onder andere fan-favorietje Bury Me At Makeout Creek neemt ze flink onder handen. Zo wordt de zachte akoestische gitaar van Last Words Of A Shooting Star verwisseld voor een elektrische en krijgt I Don’t Smoke een complete bluegrass makeover.

De setlist is dan ook om je vingers bij af te likken, Mitski doet niet aan hitparades. Haar laatste album speelt ze bijna helemaal, alleen When Memories Snow laat ze jammer genoeg achterwege. Daarnaast kiest ze voor minder voor de hand liggende nummers van eerdere albums zoals Thursday Girl, Happy en Pink In The Night. Dit werkt twee kanten op, want aan de ene kant ontbreken Mitski-klassiekers als Francis Forever en A Burning Hill op de setlist, tegelijkertijd is het verfrissend, het houdt je op het puntje van je stoel en het is extra leuk wanneer nét dat ene obscuurdere persoonlijke favorietje langskomt.

Mitski is de hele avond een stuk relaxter dan we van haar gewend zijn. Ze maakt grapjes met haar publiek, danst uitbundiger en toch meer gecalculeerd. De mother die we zagen in Tivoli afgelopen herfst is getransformeerd in de vrolijke tante waar je stiekem tegenop kijkt. ‘Livemuziek is net als het leven, het is beide zo mooi omdat er een einde aan zit. Je hebt alleen dit moment, je kan het niet pakken, alleen beleven’, spreekt ze haar publiek toe wanneer de set zijn einde nadert. Het is jammer dat dit statement waar is, want wat zou het mooi zijn als we de avond konden uitrekken en langer konden genieten van deze zelfverzekerde creatieveling.

Mitski is een scherpschutter vanavond. Waar ze tijdens haar Laurel Hell-tour compleet in haar eigen wereld leek, staat ze ditmaal echt voor het publiek te spelen. Met een minimaal decor en maximale attitude bewijst Mitski dat ze de popzalen terecht achter zich heeft gelaten. De ademruimte van Carré doet haar zichtbaar goed. Wat mij betreft mogen de cabaretiers wel wat vaker thuisblijven als dat betekent dat artiesten als deze de ruimte krijgen om een show van dit formaat neer te zetten.

Gezien: 21 mei 2024 in Koninklijk Theater Carré, Amsterdam