‘Ik heb het hier naar m’n zin’, lacht Sting, moederziel alleen met z’n gitaar op het podium van Carré. Hij zal er nog vaker zitten, in het nieuwe jaar. Want in januari voert hij hier hoogstpersoonlijk de nieuwste versie van z’n muzikale toneelstuk The Last Ship op. Om hoeveel shows het gaat is nog niet bekend, prijzen en data evenmin. Maar het voorproefje dat Amsterdam op een regenachtige donderdagmiddag krijgt, staat als een paal boven water.

‘Sting in Carré.’ Hoe vaag en plotseling de aankondiging ook mocht zijn, het was duidelijk dat de verschijning van de voormalig Police-zanger en selfmade superster geen plotselinge ingeving was. Zelfs het feit dat hij per boot over de Amstel zou arriveren werd vooraf gecommuniceerd; zou het soms om The Last Ship gaan? Stings musical reist al ruim tien jaar, in verschillende incarnaties, de wereld over en na recente runs in Duitsland, Noorwegen en Denemarken lijkt de rekensom gauw gemaakt.

Alsof het de stoomboot van Sinterklaas betaamt, turen de honderden in allerijl opgetrommelde fans tussen zuilen van regendruppels door de Amstel af: 1 april ligt al lang achter ons: zoú het dan echt? En heeft hij inderdaad, zoals Carré al meldde, z’n gitaar bij zich? Om klokslag twee meert inderdaad een salonboot voor de deur af en hopt Sting handig van de Amstel naar de wal, middenin een plensbui – die gezien het decor van noordelijk Engeland nog toepasselijk blijkt ook. Want eenmaal in de zaal blijkt het inderdaad om een totaal vernieuwde uitvoering van The Last Ship te gaan.

Het autobiografische verhaal van de musical (in 2013 tevens z’n elfde langspeelplaat) speelt zich af rond de scheepswerven van Wallsend, regio Newcastle, waar de jonge Gordon Sumner de industrie zag verdwijnen en de kloof met zijn vader zag groeien. Eenmaal op het podium van Carré, ten overstaan van enkele honderden mazzelaars, denkt hij met een mengeling van weemoed en opluchting aan die tijd terug.

‘M’n vader was engineer, m’n moeder muzikant. Haar pad heb ik uiteindelijk gevolgd’, schetst hij z’n ontsnapping uit het tanende arbeidersmilieu rond de Tyne in de late jaren zestig. ‘M’n vader zei: hoe denk je ooit een cent te kunnen gaan verdienen in die muziek?’ Een welgemikte knik en grijns maken ’t verhaal af – en ook al mochten de aanwezigen vanmiddag gratis naar binnen, het punt is duidelijk.

Niettemin krijgen de toeschouwers waar voor hun geld: een preview van vier songs uit The Last Ship, met daartussendoor het plot in grote lijnen, plus een loepzuivere uitvoering van solohit All This Time van het album The Soul Cages uit 1991, waarmee het zaadje voor dit hele idee werd geplant. En als uitsmijter nog een gloedvolle Every Breath You Take, waarin Sting ook vocaal z’n bekende hoge regionen opzoekt en daarmee ten overvloede z’n onwaarschijnlijke talent nog even etaleert. En dat tussen twee buien door, op zomaar een middag aan de Amstel.

De toegevoegde waarde van dit bliksembezoek rolt tegen het eind van het halfuur pas van de slipway: in tegenstelling tot eerdere reeksen van The Last Ship, speelt Sting in januari zélf de hoofdrol in de (Engelstalige) voorstelling, waarmee Amsterdam in wezen een wereldpremière tegemoet kan zien. Hou de site en socials van Carré in de gaten voor verdere specs. Maar boot of geen boot, regen of geen regen, één ding staat vast: hij komt, hij komt, die lieve goede Sting.