You know where you are? Niet in Düsseldorf in ieder geval, Axl. Over een pijnlijke binnenkomer gesproken. We staan in Weert. Niet in Landgraaf, want het orkest van de avond verkocht slechts 20.000 kaarten en daarvoor is zelfs het sfeervolle Bospop-terrein een maatje te groot, blijkt dinsdagavond bij de aanblik van het festivalveld. Zelfs als iedereen de chaotische parkeerjungle heeft doorkruist en de weg naar het podium heeft gevonden. Guns N’ Roses is dan al een dik half uur onderweg.
Fotografie via Guns N’ Roses
En eerlijk gezegd: de verwachtingen zijn sinds de veelbesproken afsluitende set op Glastonbury nou niet bepaald hooggespannen. Daar werd met name de iconische frontman Axl Rose op zijn zachtst gezegd gefileerd door de schrijvende pers, festivalbezoeker én fan. Zo werd hij al vergeleken met een kapotte grasmaaier, een ziek huisdier en een muppet met keelontsteking. En hoewel de formatie eerder probeerde de schuld in de schoenen van de dienstdoende geluidstechnici te schuiven, presteerde de zestiger op Graspop onlangs niet veel beter. Het gonst dan ook op de parkeervelden en in de rij bij de bonnenkassa: zou het vanavond meevallen?
Toegegeven, vanaf opener It’s So Easy gaat het de eerste drie nummers nog best prima. Dat wil zeggen: goed genoeg. Het wordt namelijk direct duidelijk dat Rose ook vanavond vocaal nou niet bepaald zal uitblinken. Hij lijkt vooral een vorm te hebben gevonden die op zijn minst voldoet aan de minimale eisen. Zolang hij geen uithalen forceert of die herkenbare kopstem inzet, is het optreden nog best goed verteerbaar, zoals tijdens Bad Obsession. Maar daar wringt de schoen, want het is toch echt die scheurende stem van Axl die de groep al sinds 1985 typeert.
Zo gaat de frontman tijdens de cover Slither van Velvet Revolver voor het eerst echt onderuit. Hoewel, met zowel Duff McKagan én Slash in de gelederen kun je niet echt van een cover spreken. Al is het gemis van wijlen zanger Scott Weiland des te pijnlijker wanneer Axl probeert de teksten er zo gangbaar mogelijk uit te persen. Dit is niet zo best, al kunnen we de songkeuze absoluut waarderen. Helaas blijkt deze misser al gauw een voorbode voor de vocale wanprestatie van de rest van de avond.
Het is gek: het lijkt alsof we getuige zijn van een schouwspel dat bestaat uit uitersten. Guns N’ Roses blinkt uit in nummers als You Could Be Mine, Double Talkin’ Jive of Nighttrain maar presteert het tegelijkertijd om – met dank aan het struikelende boegbeeld – genadeloos van haar voetstuk te kukelen bij een nummer als Street Of Dreams, waarin het echt voor negentig procent klinkt alsof je kat in bad moet. Er zit werkelijk niets tussen klasse en klote. En dat terwijl de Amerikanen over een dikke catalogus aan hits beschikken. Patience en Bob Dylan-cover Knockin’ On Heaven’s Door bijvoorbeeld. Of Civil War. Jammer dat dit soort documenten in enkele seconden minimaal net zo ernstig verkracht worden als dat meisje door de robot op die verboden platenhoes uit 1987. Oh irony.
Gelukkig is er sprake van een paar kleine uitzonderingen op die constatering en past cover Down On The Farm van UK Subs bijvoorbeeld stukken beter in het bereik van Axl. Met zichtbaar plezier bespuugt de man in kwestie zijn publiek alsof hij voor even zelf een Britse punker is en zijn het voor een keertje alleen de racewagens in de adembenemende visuals die uit de bocht vliegen. Zo ook op ABSUЯD, het eerste nieuwe wapenfeit dat de groep in 2021 uitbracht sinds album Chinese Democracy uit 2008.
De vraag die de bezoeker hoorbaar bezighoudt: zou Axl het zelf wel in de gaten hebben? De zanger oogt opvallend ontspannen voor iemand die zijn heldenstatus in drie uur vakkundig om zeep lijkt te helpen. Of is het gewoon die dikke middelvinger die we van hem kennen uit de jaren negentig? Het blijft gissen. Want als hij gehuld in een panterjas achter de piano kruipt om als een soort reserve-Elton een van zijn grootste hits te vertolken, vreet het publiek toch uit zijn hand. November Rain kan rekenen op bijval tot achter de geluidstorens. Maar tegen het einde van de set wordt Axl Rose steeds meer het mikpunt van spot en hoongelach in het publiek. Publiek dat zich zichtbaar heeft neergelegd bij zijn middelmatige prestaties.
Gelukkig redt Slash zijn ploeg anno 2023 meer dan eens door gewoon te doen wat hij moet doen: de man dwingt respect af door keer op keer de meest sublieme gitaarpartijen uit zijn kenmerkende hoge hoed te toveren. Als iemand de troon verdient na al die jaren trouwe dienst, dan is het Saul Hudson uit Californië. Daar kan William Bruce Rose een flink puntje aan zuigen. Want voor iemand wiens zelfverzonnen geuzennaam nog altijd een anagram is voor orale seks, staat Axl Rose nou niet bepaald garant voor een happy ending. ‘Thank you Germany! Goodnight.’
Gezien: 11 juli 2023 op Evenemententerrein Weert Noord.
Zomeractie!
Speciale zomeractie! Als je nu een jaarabonnement op OOR neemt betaal je geen 66,95 maar slechts 50 euro. En je maakt tevens kans op een originele Epiphone ES-335 gitaar! Meld je hier aan.
