Het is dat er al een artieste uit Nederland Licht En Donker als titel voor een plaat heeft geclaimd, anders zou het een voor de hand liggende naam zijn voor een Hozier-album. De Ierse singer-songwriter heeft het balanceren tussen de aardse bovenwereld en de schaduwkant van het bestaan immers tot kunst verheven. Maar wat doet Pinkpop? Ze zetten de goede man onder de volle zomerzon op het podium. Als dat maar goed afloopt.

Fotografie Hub Dautzenberg

De vroege avond op deze zondag die zijn naam zoveel recht aan doet, is een lastig tijdslot voor iedere artiest. Limp Bizkit’s Fred Durst heeft net met zijn chainsaw het laatste restje van zijn geloofwaardigheid geskimd, maar dat kon het tot op de achterste rijen springende veld blijkbaar niet zoveel schelen. Tijd om even uit te hijgen dus. Of beter gezegd: om bij te praten. Insmeren en ouwehoeren: zonnebrandgeleuter.

En dat uitgerekend tijdens een van de beste optredens van het weekend. Andrew Hozier-Byrne is namelijk een begenadigd zanger en songwriter, met een geheel eigen oeuvre dat zo gevarieerd is dat hij daar een set van kan maken die precies biedt wat loom Landgraaf nodig heeft. Dus horen we deze middag niet de meest donkere nummers uit het songboek van Hozier, maar juist de lichtere: From Eden en Jackie And Wilson aan het begin en nieuwste hit Too Sweet in het midden.

De muziek is dus de passende soundtrack bij de vibe op het veld. Maar wie denkt dat de show van de Ierse zanger doorsuddert als de rode huid op menige schouder vandaag, heeft het mis. Steeds meer mensen gaan staan, bij de les gehouden door die engelachtige vocalen en de ijzersterke band die dat prachtige geluid draagt. Hozier levert hier vakwerk. Ook toont hij zich een sluwe professional, door halverwege Ed Sheeran op het podium te halen voor een duet op Work Song. Wie net nog lag te bakken, staat nu te klappen.

Zien we tussen zoveel zonnigheid dan helemaal geen schaduwkanten van Hozier? Natuurlijk wel: het stuwende Dinner & Diatribes beklijft niet bij het publiek, maar geeft de set net een wat scherper en spannender randje. Vervolgens betreden we met z’n allen een denkbeeldige kerk, ergens op de groene graslanden van Ierland. De bankjes zijn vervangen door houtsnippers, het wijwater door Brand-bier, de hostie door een portie nacho’s van dik tien euro. Maar tijdens Would That I en Almost (Sweet Music) lijkt de zon de zijkant van het hoofdpodium toch even te doorboren, als zonnestralen door het glas-in-lood van het schip van een gebedshuis.

De duistere rand van dat Roomsche leven blijft echter onontkomelijk. Dus wijst Hozier ons nog maar eens fijntjes op de hypocrisie van de kerk in de enige echte klassieker die hij ooit op plaat zette: Take Me To Church. Als een briesende priester verplaatst Hozier zich over de volle breedte van de South Stage, breed gebarend en hartstochtelijk predikend. My Lover’s The Sunlight, zingt Hozier gepassioneerd. Pinkpop gelooft het meteen.

Gezien: Pinkpop 2024, zondag (19.25 uur) op de South Stage.