IDLES treedt zaterdagavond aan op de Hotot, de grootste van alle konijnensoorten vertegenwoordigd in Beuningen, al was een tent als de Teddy Widder misschien een veiligere keuze geweest. De band heeft weliswaar vaker festivalweides aangekund, zoals tijdens hun legendarische set op Glastonbury 2019 of vorig jaar op Pinkpop. Op Down The Rabbit Hole echter, is het nog de vraag of de mastodonten van de Britse postpunk ook richting het brede festivalpubliek hun boodschap overgebracht krijgen.
Fotografie Hub Dautzenberg
Al vanaf de ingetogen gespeelde opener Colossus blijken deze zorgen onterecht. Zodra drummer Jon Beavis begint te tikken op de rand van zijn drumkit, gaan de armen de lucht in en worden de eerste coupletten luidkeels meegezongen. Leider van de clan Joe Talbot hoeft dan alleen nog maar zonder al te veel Bijbelse referenties de zee van mensen in tweeën te splijten, of op zijn teken vormt zich in het voorste vak een kolkende massa – gitarist Lee Kiernan is er weer als de kippen bij voor een eerste duik – die pas tot bedaren komt bij het fenomenale rustpunt The Beachland Ballroom tegen het einde van de show.
Het vijftal uit Bristol presenteert zich al jaren met dezelfde ingrediënten – gelijke delen spuwende boosheid, snerpend gitaargeweld en oerdegelijk bas- en slagwerk – en is hier tot in de kledingkeuze consistent in. Je kan ze inmiddels uittekenen: Talbot en gitarist Lee Kiernan in contrasterend zwart-wit, gitarist Mark Bowen in jurk (vandaag een kimono) en de ritmesectie in hun niet minder degelijke vrijetijdskleding. De heren houden evengoed vast aan de urgentie waarmee zij zich zes jaar geleden voor het eerst van zich lieten horen: het niet-aflatende vuur dat Talbot en de zijnen ook vandaag weer aan de dag leggen is bewonderenswaardig.
Terugkerend onderdeel van de show is ook de aankondiging waarvan Talbot vrijwel elk nummer voorziet. Hij draagt de nummers achtereenvolgens op aan zijn moeder, alle scum bags in het publiek, zijn moeders fatale en zijn eigen worsteling met alcoholisme, de Nederlandse boeker Jan – ‘This industry is not completely rammed with pigs’ – en hun Franse tourmanager die en plein public kan rekenen op een kus op de mond. Het geeft net wat meer persoonlijke lading aan de expliciete teksten die lang niet altijd uitleg behoeven.
Het is IDLES namelijk in grote lijnen te doen om zelfacceptatie en vergeving van de ander – geen Facebookgroep waarin wildvreemden zo openhartig hun mentale problemen met elkaar delen als die van fanclub AF Gang. Zo grijpt Talbot geuzenlied I’m Scum, waarin de lagere klasse op het schild wordt gehesen, aan voor een heuse sit down waarbij hij het publiek anti-monarchistische uitlatingen laat scanderen. In het politieke pamflet Grounds en zelfs het bijtend sarcastische Never Fight A Man With A Perm staat uiteindelijk verbroedering centraal – die voelbaar is in het feestgedruis waarin naar iedereen met losse veters of verloren evenwicht wordt omgekeken.
Vaste afsluiter Rottweiler (‘This is an antifacist song’) rekent nog even fijntjes af met alle ongewenste dingen in het leven – slangen in laarzen, gieren aan de ontbijttafel en melk in je koffie – terwijl ondertussen de grootste circlepit van deze festivaleditie wordt gevormd. Het is misschien wel de enige keer dit weekend dat er een installatie versterkers van dit formaat het hoofdpodium opgereden wordt, maar de postpunk valt in goede aarde vanavond. ‘We’ve been IDLES, you’ve been fucking magic’ is een prima samenvatting van de liefdevolle viering van het leven onder gelijkgestemden. Gelukkig maar, want je vrienden ben je tijdens het eerste nummer al twee keer kwijtgeraakt.
Gezien: Down The Rabbit Hole, 1 juli 2023 (21.20 uur) op de Hotot. Lees hier al onze verslagen van Down The Rabbit Hole.
Zomeractie!
Speciale zomeractie! Als je nu een jaarÂabonnement op OOR neemt betaal je geen 66,95 maar slechts 50 euro. En je maakt tevens kans op een originele Epiphone ES-335 gitaar! Meld je hier aan.
